25. Bölüm

Hastanede bir ayımı tamamlamıştım her şey daha kötüye gitse bile Dolunay için ayakta kalmaya çalışıyordum.

Dolunay haftaya sınava gireceği için ikimiz içinde heyecanlanıyordu. Sırf benim için tıp okumak istiyordu. Bunu başaracağını biliyordum. Ama ilerleyen durumuma bakılırsa iyi sayılmazdım. Gerçekten yorgundum.

DOLUNAY: Gece’m

DOLUNAY: Hastaneye geliyorum hemen

DOLUNAY: Şimdi çıktım okuldan

DOLUNAY: İstediğin bir şey var mı?

GECE: sen gelsen yeter bana

GECE: İstersen bu gece kendi evinde kal.

GECE: Bir aydır her gün benim yanımdasın

GECE: arkadaşlarınla ve ailen ile hiç vakit geçirmedin.

GECE: İstersen biraz onlarla vakit geçir.

DOLUNAY: Benim arkadaşımda ailemde evimde aşkımda sensin Gece

DOLUNAY: Tabii ki senin yanında kalacağım

DOLUNAY: en sevdiğin çiçek ve çikolatayı aldım geliyorum bekle

DOLUNAY: Seni isterken de bunlardan alacağım şimdiden alıştırıyorum kendimi

GECE: bekliyorum seni

Dolunay gelene kadar biraz uyumak için telefonumu kenara bırakıp yatağa kıvrıldım. Her şeyi düşünmek istedim ama uykum daha ağır bastı ve uyudum. Olacaklar beni endişelendiriyordu.

Yaklaşık üç saat sonra uyandığımda Dolunay gelmişti ve koltukta yatmış beni bekliyordu.

“Gece günaydın bebeğim.” dedi yanıma gelip. Beni yatakta dik duruma getirdi ve elleriyle ellerimi tuttu.

“İşte şimdi günüm aydı.” dedim ona daha çok yakınlaşarak.

“Gece hemen ayağa kalkar mısın? Sana bir şey söylemem gerek.” dediğinde söylediğine anlam verememiş olsam bile ayağa kalktım ve onu izledim.

İkimizde ayakta birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk.

“Gece şimdi beni dinlemeni istiyorum.” Kafamı salladım ve Dolunay’a odaklandım.

“Seni ilk gördüğüm günden beridir sana aşığım. Bu hayatta en çok değer verdiğim kişi sensin. Benim kurtarılmaya ihtiyacım vardı ve sen beni kurtardın Gece’m… İki tane hayalin vardı hatırlıyor musun? Biri imkânsız dediğin. Şimdi o hayalini gerçekleştireceğim. Yedi yaşındaki kız çocuğuna hayallerin gerçek olabileceğini göstereceğim.”

Dolunay önümde eğildi ve kırmızı kutuyu açtı.

“Gece… Benimle evlenir misin? Benim ailem, benim evim, benim yuvam olur musun?”

“EVET!”

Ağlıyordum. Bu hastane odası bütün olaylara şahit oluyordu ve ben hasta yatağımda belki de ölecekken Dolunay’ın teklifine evet diyordum. Onunla her şeye vardım. Ölüme gidecek yolda bile onun yanındaydım.

Tek taşı parmağıma yerleştirdiğinde her şey tekrar başladı. Solmuş hayatım renklerine tekrar büründü. Aşk hayatıma renklerini geri verdi.

Gece ve Dolunay

Ay ve Yıldız

Birbirine kavuşmuştu…