27. Bölüm- final

Ben Dolunay.

Hayat insanı nereye süreklerdi bilemezdim ama beni aşkıma sürükledi. Sonra onu benden alarak beni cezalandırdı. Hangi günahın cezasıydı bilemezdim ama onu kaybedişin acısı yürekten geçmiyordu.

O ölüm haberini aldığımda sınavdan daha yeni çıkmıştım. Telefonuma gelen son mesajlar, beni sınava gönderişi hala aklımda. Hiçbir zaman unutmayacağım.

Hastaneye kadar koşuşum sonra kapıda beklediğim o zaman aklımdan neler geçtiğini asla unutmayacağım. Bana “Gece öldü” dedikleri anı hafızamdan asla silmeyeceğim.

“Gece öldü”

Benim Gece’m… Benim yuvam… Benim ailem… Benim evim.

Artık hiç biri yoktu. Tektim. Yapayalnızdım.

Hayat anlaşılması zor bir yapıttı. Bugün yanınızda olan bir insan bakmışsınız yarın yok.

Onsuz ev buz gibi.

Bu her gün evin ziline basıp onu beklemek gibi. Bir daha gelmeyeceğini bilmek gibi.

Ben iki sevdiğim kadını da toprağın altına gömdüm.

Biri annem.

Biri Gece’m…

Kabullenemedim hiçbir şeyi. Hayatta yalnız kalışımı kabullenemedim.

Ailemi kaybettim.

Her gece ikisinin mezarı arasında mekik dokudum.

Gece’m… Karanlıktan çok korkardı… Şimdi o karanlığın içindeydi.

Karanlıktan çok korkmuş muydu?

Üşümüş müydü?

Gece’nin mezarının kenarlarını ışıklar ile süsledim. Mezarının üzerini sürekli örttüm. Yanından hiç ayrılmadım. Bu onu mutlu etmiş miydi?

Gece’yi özledim.

Deliler gibi Gece’mi özledim.

Şimdi onun için doktor oldum. Hastalarımı iyileştirebilmek için elimden gelen her şeyi yapacağım. Gece bugünlerimi görse sevinir miydi? Sevineceğine emindim. Bana güveniyordu. Beni bugünlere taşıyan Gece’ydi.

Bir gün ona kavuşacağım günü bekliyorum. Gece’m ben seni hep çok seviyorum…

Ben Dolunay.

Ben AY.

Ben Hiç kimse.

Ben Dolunay, Gece’me kavuşuyorum.

Ben AY, Yıldız’ıma kavuşuyorum.

Ben Hiç kimse, bir tarafım hep GECE.

Ben karanlıktan artık korkmuyorum.

SON