7. Bölüm

AY hakkında öğrendiğim bilgileri kendi kendime söyleniyorum. Onu bulmak istiyordum.

AY’ da benim gibi annesini kaybetmişti. Fakat babasını bilmiyordum. Oysaki ben ikisini de kaybetmiştim. Ailemi hatırlamak kalbimde buruk bir hüzündü.

Okul birincisiydi. Benim bir zamanlar okul birincisi olduğum gibi.

Bizim okulda değildi. Olsa bile bana yazmazdı diye düşünüyordum. Beni nerede görmüştü hala tam olarak çözememiştim.

İyi biriydi. Gün geçtikçe kendini daha çok seviyordu. İnsanı kendine bağlıyordu.

O gün mesaja baktığım için sevinsem mi? üzülsem mi? bilemedim.

Bir gün gidecek olmak can yakıyordu. Ama onun benden bir gün gidecek olması canımı daha çok yakıyordu. Beni terk etmesini istemiyordum.

Bencildim.

Ona alışmıştım. Kısacık zamanda ona alışmıştım. Kimseye ihtiyacım yoktu ama alıştığım birinden kolayca vazgeçemiyordum. Onu ailem gibi özlemekten korkuyordum. Hayatımdan bir gün gittiğinde oluşacak boşluktan korkuyordum. Ben daha diğer boşlukları dolduramazken bu boşlukla başa çıkamamaktan korkuyordum.

Korkaktım.

Bana hayallerden söz etmişti. İki hayalim vardı. 7 yaşımdan sonra tutmadığım hayallerdi doğruydu insan neyi en son yapıyorsa hatırlıyordu.

İki hayal.

Biri gerçekleşen.

Biri gerçekleşmesi imkânsız olan.

AY’ ın dediği gibi olmuştu. Yedi yaşındaki hayalim on sekiz yaşımda gerçekleşmişti.

Gerçekleşen hayalim…

Birinin beni ölmekten kurtarmasıydı.

Yedi yaşımdayken kurmuştum bu hayali. Ölmek o zaman bile tanıdık bir histi.

On sekizimde intihar ettiğim bir gece bana yazmış beni ölümün kollarından çekip almıştı. Ben ölümü ertelemiştim onun için. Ne yazmıştı bana… Ha hatırladım.

“Karanlıktan korkar mısın?”

Ben deli gibi korkuyorum hayata tutunmaya çalışan adam ama kimse bunu görmüyor.

İnsanlar kör.

İnsanlar sağır.

İnsanlar

Duygusuz.

Şimdi sen söyle hayata tutunmaya çalışan adam. Benim AY’ ım…

“Karanlıktan korkar mısın?”

Yoksa sende mi duygusuzsun.

Gece yıldızsız güzel değildi belki ama aysız gece, güneşsiz bir sabaha benziyordu.