~Chan

"SEUNGMIN"

O an, o kapıyı nasıl açmaya çalıştım bir tek ben bilirim.

Ya ona bir şey olsaydı?

-olmadı, Chan

Onu koruyamayabilirdin.

-o artık kendini korumalı, Chan

Bu düşünceyi 🤬. O bensiz yapamaz. Onun benim onu korumama ihtiyacı var.

Ama ya sırf onu seviyorum diye ondan uzaklaşmam gerekirse.

🤬, Chan. Sen o k-drama'larda ki salak başrol değilsin.

Sen Bang Chan'sın. İkiniz için en iyisini bilebilirsin.

Ama o an bilemedim,

İçeri öyle bir girip kapıyı çarptım ki, onu korkuttum, titrettim.

Keşke yapmasaydım.

"SEN NE YAPIYORSUN SEUNGMIN, O SES DE NEYDİ ÖYLE"

"Bana bağırma Chan. Beni korkutuyorsun. Sadece küçük bir kavanozdu."

Gelen yanık kokusuyla hemen mutfağa girdim. 🤬 bu mutfakta neler olmuş böyle?

Yerde bir bacağı kırık bir sandalye duruyordu, evet bacağı kırık ve tam olarak fırının önünde. İnce plastik oturak kısmı ise fırının sıcak camına değdiği için erimeye başlamıştı.

Fırın demişken, fırının içinde ise yavaş yavaş kömür olma yoluna giden bir kek vardı.

Öte yandan her taraf unlanmıştı. HeR TarAf.

Tüm bunları gördükten sonra tekrar Seungmin'e baktım.

Eğer ona bir şey olduysa kendimi affetmem.

Şükür ki o iyiydi, sadece her tarafı un olan bir tek mutfak değildi anlaşılan.

Zaten bembeyaz olan Seungmin'im şimdi tam bir pamuk olmuştu.

Sinirle burnumdan güldüm. O an gözlerimi tam anlamıyla üzerinde gezintiye çıkardım.

Bir dakika o elini mi saklıyordu benden?

"Elini göster Seungmin, hadi."

"Bir şey yok Chan."

"Göster o zaman."

"Önemli bir şey yo-" cümlesini bitirmesine izin vermeden üzerine eğilip ellerini tuttum.

Onun acıyla dışarı verilen derin nefesini dudaklarımda ve ellerimde ise o şeyi hissettim.

Sevdiğimin kanını...