2gün sonra...

Kendim için alışverişe çıkmıştım, bir elbise aldım birde pantolon. Birazda makyaj malzemesi, yani 2 tane ruj ve rimel aslında. Mağazları gezmek çok hoşuma gidiyordu.

Ben nereye girsem diye düşünürken karşıdan gelen kızın yüzü çok tanıdık geldi. Sanki... biryerden tanıyordum ama çıkarmadım. Oda ban aynı şekilde baktı. Sonra anladım bu benim lise arkadaşımdı, lise 1 de aynı sınıftaydık. O daha sonra babasının ölümüyle kendi memleketine gitmişti annesiyle.

İkimizde birbirimize döndük ve gülüsmedik.

Elif: Aa, Nil. Seni burda göreceğim hiç aklıma gelmezdi. Nasılsın?

Sarıldık.

Nil: İyiyim, sen nasılsın? İstanbula geri döndüm çünkü...

Elindeki yüzüğü gösterdi. Evlenmişti!

Gülümsedim ve tebrik ettim.

Elif: Aa, hayırlı olsun. Ne zaman evlendin?

Nil: 1 yıl oldu, 1 senedir istanbuldayım yani.

Elif: Ee , ne güzel. Annende burda mı?

Nilin yüzü düştü.

Nil: Maalesef, kanserden öldü 3 sene önce...

Erken ölmüştü, çok üzüldüm ve Nil'e tekrar sarıldım.

Elif: Başın sağolsun... nur içinde yatsın. Çok tatlı bir kadındı, ilk gün herkese börek dağıtmıştı o böreğin tadı harikaydı.

Güldük ve teşekküretti.

Nil: Ee ben boşum istersen sende müsaitsen biryerde oturup sohbet edelim?

Elif: Olur tabii.

Birlikte bir tane cafeye girdik.

Elif: Ee neler oldu görüşmeyeli başka?

Nil kahvesinden bir yudum aldı ve konuştu.

Nil: Ne olsun işte ben zatne lise ikiyi bitirdim annem vefat etti, 1 send okulu zar zor okudum. Duygusal olarak berbattım. Sonra işte Gökhanla tanıştım, sevgili olduk. İkimizinde okulu bitti. İş bulduk, nişanlandık. Sonrada evlendik...

Gülümseyerek dinlemiştim dediklerini, Gökhandan bahsederken gözlerinin içi parlıyordu. Umarım birlikte çok mutlu olurlar.

Elif: Anladım, yeni yeni sakin bir zamana gelmişsin.

Nil: Öyle oldu valla. Ee sen peki?

Duraksadım, onun hayatının aksine benim hiçbirşey değişmemisti. Okul bitince meslek hayatınada girmedim. Tam çalışmak için zaman kolluyordum ki evlilik işi gelmişti.

Elif: Şey... b-benim aynı ya, lise bitti işte. Çalışmadım.

Nil: Oh, anladım. Ee peki senin varmı biri?

Var... ama yokta. Off.

Elif: E-evet... evlendim bende.

Nil: Aa, kız ne zaman?

Elif: birkaç hafta oldu yeni.

Nil: Ayy, hayırlı olsun. Adı ne?

Elif: Kenan.

Nil: Nasıl tanıştınız? Lisede mi yoksa baska mı?

Ne diyecektim şimdi zorla evlendim diyemezdim ya.

Elif: A-aileler, evet evet aileler tanışıyor. Yani babamla babası ortaktı. Bizde öyle tanıştık, sonra işte öyle yani sevgililik evlilik falan.

Ehehe, baya kolay oldu bu.

Nil: Hmm, anladım. Ne güzel, mutlu olun inşallah.

Elif: İ-inşallah...

Buruk bir gülümseme ile söyledim. Bu durumdan mutlumuydum değilmiydim ben de bilmiyordum.

İkimizde kahvemizi bitirdik. Nil'in kaliması gerekti.

Nil: Gitmeden telefonunu versene haberdar kalalım.

Elif: Olur tamam.

Telefon numaralarımızı aldık ve ayrıldık. Avm'den çıktım ve şoförü aradım. Artık peşimde koruma dolaşmıyordu allahtan, istemdiğimi söyleyince kabul etmişlerdi.

Eve gidince eşyaları yıkamaya attım, Kenan'ın kıyafetlerinide yıkasammı diye düşündüm. Ama zaten o kendininkileri yıkamıştı ve kuruyma makinesine atmıştı.

Oyüzden alt kata indim ve rahat kıyafetlerle televizyonun karşısına oturdum. Gozlerim kapanmaya basladi ve uyuya kaldim. Uyandigimda saat gece 2'ye geliyordwqu. Yerimden doğruldum ve televizyonu kapadım.

Koltuktan kalktım ve mutfakta bir bardak su içitim. Odama gittim ve geceliklerimi giydim, ama birşey farkettim. Kenan? Gelmemiş?!

Bukadar geçe kalmazdı, ne oldu ki acaba. Başına birşey mi geldi ki?

Elimde olmadan endişelenmiştim. Onu aramak için elim telefona gitti ama telefon numarasının olmadığını hatırladım. Bunca zaman telefon numarasını bile almamıştım. Nasıl ulaşabilirdim ki? İnstagramını aradım. Birkaç farklı yazıştan sonra buldum.

Hemen aradım ama açmadı, mesaj yazdım.

Elif: Ben elif, neredesin?

Mesajı attım, şuan beynimle değil kalbimle hareket ediyordum resmen. Normal olan yatıp uyumam gerekiyordu ama neden mesaj atıp aradım bilmiyorum.

Mesaja ceval gelmedi. Bekledim, bekledim ve bekledim... cevap yok.

İyice merak etmiştim, Ela ile mi kalmıştı yoksa? Eyvah ya onlaysa neden mesaj attım şimdi. Ya ela görür ve yanlış anlarsa? Aralarını bozarzam?! Ne yapıcam şimdi mesajı silsemmi? Ama çoktan gördülerse.

Sohbete girdim ve görüldü olduğunu gördüm. Ne yapmıştım ben?!

Pişmanlıkla öylece camdan bakıyordum. Sinirle iç çektim kendime kızmıştım.

Mesajımı kim okumuştu bilmiyorum ama kenan'in okuduguda kesindi, ya onu önemsediğimi düşünürse. Bu mesajın başka açıklaması yok çünkü, konuşmuyoruz bile neden önemsiyim onu dimi? Düşünceler beynimi yiyecekti resmen.