Kapı çalınca kalktım ve kapının önündeki adamların kuryeden alıp getirdiği paketleri içeri aldım.

Elif: Ben lavaboya gidip geliyorum.

Kenan: Tamam.

Kafa salladı, yukarı çıktım. Odama girdim, kalbim bir anda çok hızlı atmaya baslamıştı. Yutkundum ve yavaşça lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım.

Elime baktım, tuttuğu elim...

Kenan hakkında böyle düşünmemde bir sorun varmı? Sonucta şuan bir sevgilisi yok...

İlk zamanlar böyle olmuyordu, birbirimizi görmezden geliyorduk... varlığını bile hissetmiyordum...

Yada hissediyordum, sadece kendimi kandırıyorum... ondan gerçekten hoşlanıyorum...

Kendime bunu itiraf etmek gerçekten çok zor olmuştu. Derin bir nefes verdim ve ellerimi kuruladım.

Aşağı geri inmem gerekiyordu, odadan çıktım ve indim.

Kenan telefonuyla ilgileniyordu.

Kenan: İyi misin?

Elif: İyiyim!

Şaşırdı, gülümsedim ve oturdum.

Kenan: Ablam erken gelebileceğini söyledi.

Elif: Aa, çok güzel-

Tam o anda kapı çaldı.

Elif: Düşündüğümüzden hızlıymış ha?

Güldük ve kapıyı açmak için kalktık.

Arkasından giderken gülüşü aklımda film şeridi gibi tekrar tekrar dönüyordu.

Kapıyı açınca karşımda resmen Kenan'ın daha büyük bir kadın versiyonu vardı.

Ablasıda Kenan gibi çok çekici ve guzeldi.

Gül: Merhaba!

Kenan: Abla, hoşgeldin.

Sarıldılar.

Gül: Elif, merhaba nasılsın?

Elif: İyiyim siz?

Sarıldık ve içeri girdi.

Gül: Bende iyiyim, ben gül buarada Kenan'ın ablası.

Elif: Memnun oldum.

Gül: Bende, gerçi küçük kardeşimin evlendiğinden biraz geç haberim oldu ama...

Kenan' baktı ve gözlerini devirdi.

Kenan: Bizim içinde ani oldu...

Ablası iç cekti.

Gül: Anlıyorum...

Elif: Uhm, aç olmalısın. Birşeyler sipariş ettik.

Gül: Baya açım aslında.

Mutfağa gittik ve paketleri açtık.

Elif: Yemek odasına çıkalım istersen?

Gül: Ha, yok ya boşver. Ne gerek var uğraşmaya burda yiyelim işte.

Elif: Tamam.

Güldüm ve hepimiz oturup yemeğe başladık.

Gül: Ee, nasıl gidiyor. Evlilik yani?

Kenanla birbirimize baktık, ablasına döndü ve konuştu.

Kenan: Güzel...

Yemeğini yemeğe devam etti.

Gül: Pekala...

Iç çekti ve yemeğini bir kenara bıraktı.

Gül: Bakın, zorla evlendiğinizi biliyorum.

Ciddileşti.

Gül: Lütfen önümde rol yapmayı bırakın.

Tekrar Kenan'la bakışmaya başladık. Doğrusu şuana kadar rol yapmamıştık.

Kenan: Nerden öğrendin?

Gül: Annem...

Kenan: Herneyse...

Gül: Peki ya Ela?

Kenan: Şuan ondan bahsetmene gerek var mı?!

Kenan sesini yükseltti.

Gül: Elif bilmiyor mu?

Kenan: Bak, ayrıldık onunla tamam mı? Bidaha adının geçmesini istemiyorum...

Gül: Zaten onu hiç sevmemiştim.

Kenan derin bir nefes aldı ve yemeye deva etti.

Şuan bir aile kavgasının arasında kalmış gibi hissediyordum. Birşey olmamış gibi patatesimi yemeğe devam ettim.