Hastane koridorunda çaresiz, yorgun, halsiz bir şekilde ilerliyorduk.

Bahçeye çıktığımız da Alperen ve Çise bizi orda bekliyordu.

"Ayla nolcak şimdi? Benim aklım hâlâ almıyor!"

"Bilmiyorum Çise kafam çok karışık acıdan başka hiçbir şey hissedemiyorum."

"Sizinle gelelim mi?"

"Saol Çise'm ama şimdi yalnız kalmak ister. Siz de evinize gidin!"

"Tamam güzelim nasıl istersen!"

"Sen iyisin dimi?"

"İyiyim hallettik."

"Bir daha da kalbinizi kırmayın!"

"Tamam güzelim."

Alperen yanımıza gelip;

"Yenge abim çok kötü. Yanına gittim hiç konuşmadı. Robot gibi davranıyor."

"Alperen kolay şeyler yaşamıyor. Kayıp vermek insana tarifi imkansız acı veriyor. Zamanla kendine gelecek."

"Bu arada yenge ben cenaze işlemlerini halletim. Yiğit abi daha uğraşmasın."

"Çok teşekkür ederim Alperen. Iyiki varsın!"

"Ne demek yenge her zaman."

Yiğit kafasını arabanın kapısına yaslamış öylece bekliyordu.

Daha fazla vakit kaybetmeden yanına ilerleyip kapıyı açtım.

İkimizde bindikten sonra eve doğru sürmeye başladım.

"Başka bir yere gitmek ister misin?"

Soruma cevap olarak sadece kafasını olumsuz anlamda sallamıştı.

Bu adamı toparlamak eskisi kadar da kolay olmayacaktı.

Eve geldiğimizde hiçbir şey demeyip odaya çıktı.

Arkasından bende gireceğim esnada kapıyı kilitleyip odada ne varsa hepsini yere fırlatmaya başlamıştı.

"Yiğit aç kapıyı!"

"Neden ulan neden! Neden her sene bir kayıp veriyoruz neden?"

"Yiğit yapma böyle aç kapıyı! Acıyı sadece kendi içinde yaşama birlikte aşalım!"

Eşya sesleri kesilmiş yerine ağlama sesi kalmıştı.

Elim ayağım birbirine dolanmıştı. Kendini odaya kilitlemiş ve ben hiçbir şey yapamıyordum.

Yere oturup kafamı kapıya yasladım.

"Belki hayat bize acımasız davrandı, hep en sevdiklerimizi aldı o zaman bizde birlikte el ele mücadele eder daha fazla kayıp vermeyiz. Ama bunun için kendini benden uzaklaştırma Yiğit! Sen benden uzaklaşırsan biz nasıl toparlanırız?"

"Korkuyorum! Hep çok sevdiklerim benden birer birer gidiyor. Ya sende gidersen? Ya seni de kaybedersem?"

"Öyle bir şey olmayacak Yiğit! Biz daha birlikte yaşlanacağız."

"Korkuyorum Ayla! Seni sevmeyi bile korkuyorum artık!"

"Hadi sevgilim kapıyı aç, aç ki yaralarımızı birlikte saralım."

Kapıyı açtığında ona doğru adım atıp boynuna sarıldım.

Kendini benden bu şekilde uzak tutması canımı fazlasıyla yakıyordu.

"İşte benim sevdiğim adam bu! Tüm zorluklara rağmen ayakta durmaya çalışan, mücadele eden benim sevdiğim adam!"

"Eğer mücadele ediyorsam bu senin sayende! Sen olmazsan bir dakika bile nefes almam!"

Yiğit'in elinden tutup yatağa yatırdım.

O kadar güçsüz, o kadar savunmasız duruyordu ki...

Gardıroba yöneldiğimde Yiğit'e pijama takımlarından birini verdim ardından kendime aldım.

"Üzerini değiştir bende geliyorum!"

Banyoya girip üzerimi değiştirdim. Ardından yatağa uzandım.

Yiğit yanıma yanaşıp kafasını boynuma gömdü.

Derin derin nefes alıp veriyordu. Kilometrelerce koşmuşcasına...

"C-cenaze işlemleri."

"Sen onları düşünme Alperen halletmiş."

"Ne zaman?"

"Öyle namazından sonra."

"Keşke annem yerine ben orda olsaydım."

"Hadi Yiğit uyu, uyu ki kafanı biraz da olsa toparlaya bil!"

Nefes alışverişi yavaş yavaş düzene girmeye başlamıştı.

Acılarımız ile birlikte kendimizi uykunun kollarına teslim etmiştik.

•••

"Buyrun!"

"Kiminle görüşüyorum?"

"Ben Yiğit Karahanlı'nın eşi Ayla Karahanlı siz kimsiniz?"

"Pardon Ayla Hanım. Öncelikle merhabalar! Ben Murat Gedik. Yiğit Bey'i iş için aramıştım."

"Şuan kendisi görüşemeyecek. Eğer çok acil bir durum varsa bana bildirebilirsiniz!"

"Gelecek Bizim Elimizde! Projesi hakkında gelişme oldu kendisi ile görüşmem daha sağlıklı olur!"

"Maalesef Murat Bey! Yiğit Bey şuan telefon ile görüşecek durumda değil! Malum olaylardan haberiniz vardır."

"Evet var bunun için üzgünüm ama Yiğit Bey bu proje için çok çaba sarf etmişti."

"Yiğit Bey annesini kaybetti Murat Bey umarım anlatabiliyorumdur. İşinize olan bağımız elbette hoşuma gitti ama bununda bir yeri zamanı var!"

"O hâlde sadece proje iptal oldu bunu iletirsiniz kendisine!"

Hiçbir şey demeden telefonu kapattım.

Bir insan bu kadar ruhsuz bu kadar umursamaz davranamazdı.

"Kimdi?"

"Proje hakkında gelişme olmuş onun için aramışlar."

Bir şey demeden bahçeye çıktı arkasından bende yanına gittim.

"İyi misin?"

"Bilmiyorum!"

Sigara yakıp içemeye başlamıştı. Uzun zamandır içmezdi demek ki tekrardan başlamıştı.

"Uzun zamandır içmiyordun!"

"Tekrar başladım."

"O zehiri içine çekmesen olmuyor mu?"

"Artık hiçbir şey umrumda değil! Ben yaşadım yaşayacağım kadar her acıyı tattım."

"Peki!"

Bahçeden çıkıp salona geçtim. Madem kendini bu kadar kapatacaktı kapatsındı.

Ben elimde gelenin fazlasını yapmaya çalıştıkça o kendini iyice kapatıyordu.

Odama çıkıp siyah bol paça pantolon üzerine siyah bol tişört giydim.

Ardından omzuma siyah şal alıp odadan çıktım.

"Hazırsan çıkalım!"

Bir şey demeden arabaya doğru ilerlemişti.

Biz bu durumu nasıl aşacaktık böyle?

Camiye geldiğimizde yavaş yavaş kalabalık olmaya başlamıştı.

Gelen kişiler baş sağlığı diledikçe Yiğit iyice kasılıyordu.

"Başın sağ olsun oğlum!"

"Başınız sağ olsun!"

"Yiğit evladım başın sağ olsun!"

Yiğit söylenen hiçbir şeye tepki vermiyordu.

Sadece önündeki cenaze arabasına odaklanmıştı.

Hoca gelip cenaze namazını kıldırmaya başlamıştı.

...

Cenaze namazı sonrası tabutu arabaya koyup mezarlığa doğru ilerledik.

Mezarlığa geldiğimizde tabutu koyup üzerine toprak attılar.

Yiğit hızla yanımdan ayrılıp mezarlığın yanına gitti.

"Atmayın, toprak atmayın! Anne kalk anne kalk sen bunları hak etmiyorsun annem hadi kalk!"

Feryatları tüm mezarlığı inletiyordu.

"Yiğit yalvarırım yapma böyle!"

Kolundan tutup uzaklaştırmaya çalıştım.

Uzaklaştırmaya çalıştıkça kendini kaybetmişcesine ağlıyordu.

Ayaklarını yere vurarak bağırmaya başladı.

"Anne ben sensiz nasıl nefes alacağım!"

Allahım sen sevdiğim adama güç ver!

"Yiğit kurban olayım yapma böyle yapma!"

Alperen yanımıza gelip Yiğit'i sarsmaya başladı.

"Abi bir kendine gel! Tamam anlıyoruz acın var ama bu şekilde davranarak çevrendekiler yok sayamazsın!"

"Ben yaşamayı hak etmiyorum!"

"Saçmalama abi!"

Gözyaşlarımı daha fazla tutamayıp ardı ardına akıtmaya başladım.

Hiç vakit kaybetmeden Çise gözyaşlarını silerek yanıma geldi.

"Bebeğim bari sen yapma!"

"Sevdiğim adam acı çekiyor. Annem burda yatıyor ve ben dik durmaya çalıştıkça sanki biri gelip ağırlık yapıyor ve ben çöküyorum."

"Sakin ol ve dik dur! Yiğit'in sana ihtiyacı var!"

•••

Yaklaşık 4 saattir evdeydik. Öylece oturmuş boş duvarı izliyorduk.

"Ayla bana sigara alır mısın?"

"İçme artık şunu Yiğit!"

"Bana şuan o iyi geliyor!"

Bir şey demeyip almaya gittim. Bizim evden market yaklaşık 15 dakikaydı.

Sigarayı alıp eve geldiğimde Yiğit salonda yoktu.

Odaya çıktım ve kapıyı açıp içeri girdim.

Girdiğimde gördüğüm manzara ile kalbim yerinden çıkacakmışcasına atmaya başlamıştı.

Hayır, bir kayıp daha veremezdim...

Evettt aşk bahçelerim bir bölümün daha sonuna geldik🖤 sizce bölüm sonunda ne olmuş olabilir? Yorumlarda buluşalım🖤 bir sonraki bölümde görüşmek üzereeee sizleri çok seviyor ve kocaman öpüyorum🖤

Keyifli Okumalar🖤