Hep sıradan ama bir o kadar da sıra dışı olan bir hayatın içinde yer almak isterdim. Meğer evrenden bir şey isterken detay vermeliymişiz, ben bunu çok sonra anladım. Daha sekiz yaşındaydım annem öldüğünde, her şey o zaman paramparça olmaya başladı zaten. On yaşımdayken ise garip, takım elbiseli adamlar eve gelmeye başladı, babam o zamanlar odama kilitlerdi beni. Gittiklerinde ise açardı kapımı ama babam hep kanlar içinde olurdu. O zamanlar anlamazdım tabi, çocuk yaştaydım daha. Şiddet nedir, intikam nedir aklım ermezdi böyle şeylere. Sonra bir şey oldu, babam on sekizinci yaşımın doğum günü gecesinde, ben uyurken terk etti beni. Ruhum bile duymadı o giderken. Sabahında, salonda bir defter ve bir mektup buldum. Mektubu açtığımda içinde şunlar yazıyordu

"Sevgili kızım, biliyorum bu yaşına kadar sana iyi bir baba figürü olamadım. Geçmişte yaptığım hatalar, benim ölümüm gerçekleşmediği sürece affedilemeyecek türden hatalar ve ben buralardan gidiyorum. Beni bulamadıklarında, konuşturmak için senin peşine düşecekler. Seni güvendiğim bir arkadaşıma emanet edeceğim. Şimdilik kim olduğunu bilmemen daha iyi senin için. Merak etme onun adamları seni rahatsız etmeyecekler, yalnızca uzaktan seni koruyacaklar. Her adımını dikkatli at ve kimseye güvenme. Ben korkak bir adamım. Buralarda kalamam ve gittiğim yere senide yanımda götüremem. Bunu okuduktan sonra bana kızgın olacağını biliyorum ama şunu bilmelisin ki; bu zamana kadar senin için.. Hayır. Senin yüzünden kaldım burada. Reşit olduğunda üzerimdeki sorumluluğun kalkacaktı bu yüzden bu günü bekledim. Bu güne kadar sen varsın diye ölümümle burun buruna yaşadım. Her ay maddi desteğini sağlayacağım ve nadir de olsa seninle iletişime geçeceğim. Beni affet kızım. Anneni dinlemediğim için bu haldeyim. Sana bakacak gücüm yok, ölmekten korkuyorum. Benim peşimdeler, bir değil bin kişiler, kurtulamıyorum. Silahın soğuk namlusunu alnımda ilk hissettiğim günden beri bu günü bekliyordum. Artık yetişkin olma zamanı kızım. Kimseye acıma ve duygusuz ol. Seni böyle bir durumda bıraktığım için gerçekten çok üzgünüm. Sana bir de defter bırakıyorum, bir mantığı yada herhangi bir anlamı yok, yaz diye. Bana olan nefretini yada hayata olan isyanını yazmak istersin belki diye. Çünkü ben öyle yapardım, belki sende yapmak istersin diye. Sana şimdilik bilmen gereken her şeyi söyledim. Elveda canım kızım."

Gözyaşları içinde mektubu okuduktan sonra defteri alıp camdan dışarı fırlattım. Diğer gün kapımın önüne konulmuştu defter. İzleniyordum, ölmek üzereydim ama elimden hiç birşey gelmiyordu. Gelemezdi. Mücadele edecek, kaçacak gücüm yoktu. Bende ölümümü bekledim. Mektubu hiç okumamış gibi okula gittim, dışarı çıktım ve gezdim. Bugün 19 yaşımdayım ve başıma henüz kötü bir şey gelmedi. Babam sözünü tuttu ve gerçekten de her ay hesabıma para yatırdı ama benimle bir daha hiç iletişime geçmedi. Ona fazlasıyla kızgın ve kırgınım ve bu saatten sonra birini bulup öldüreceksem bu kişi babam olacaktı. Beni ölüme terk edip, geçmişteki hatalarını benim üzerime yıkarak gidebiliyorsa, kendi kızı tarafından güzel bir ölümü hak ediyor demektir. Şu beni koruyacak olan adamlara gelirsek, etrafımda hiç onlara rastlamadım yada izlendiğimi hissetmedim. Sanırım işlerini iyi yapıyorlar. Bu arada kendimi tanıtayım; Ben Rüya. İsmi kadar yalanlarla dolu bir hayatı olan biriyim. Fazlasıyla kızgın ve öfkeliyim ama sanki bedenim tutmuyormuş gibi mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. Mücadele edecek gücü toplayana kadar şu anki hayatımda devam edeceğim. Ama bir gün gelecek ve ben şu an yaşadığım bu boktan hayata sahip olmama katkısı olan herkesten hesap soracağım. Siz yalnızca anlattıklarımı ve anlatacaklarımı dinleyin. İnanın pişman olmayacaksınız.