Sana ev yapmak için verdiğim her tuğlayı aramıza duvar örmek için kullandın. Yokluğun soğuk, tıpkı kalbin gibi. İçimdeki seni öldürmek istiyorum. Aldığım havanın ciğerlerime inmesi için bunu yapmam gerek. Adının geçtiği yerlerde gözlerimden yaş akmamalı artık, gerçi akacak da yaş kalmadı göz pınarlarımda. Tükendim.

Sen bendeki seni tükettin, beni de... Hani çıksan karşıma, tekrar başlayalım desen tepki veremem. O kadar kırgınlık var ki üzerimde. Sarıp sarmalayamadığım yaralarım... Düşündüm de sanırım yokluğun eskisi gibi acıtmıyor canımı. Bu aşk beni hissizleştirdi, merhamet duygumu bastırdı. Sanki kalbim sen gittikten sonra camdan bir kalp oldu. Kırılıp tuz buz olan bir kalp... Parçalarının tüm vücudumu parçaladığını hissediyorum. Kalbimin bu yolda çok bedel ödediğinin ispatıdır bu cam kırıkları. Dağa, taşa, gördüğüm herkese seni sevdiğimi haykırmak isterken artık kalbim kulaklarını tıkıyor. Nasıl yara açtın bu bedende, nasıl da küstürdün kalbimi. Üstelik farkında bile değilsin bendeki yaranın büyüklüğünden haberin bile yok. Yaramı saracak büyük bir yara bandı da yok.

Sana olan güzel hislerimin yerini kırgınlıklarımı aldı. Sabahladığım gecelerde sesin kulaklarımda çınlarken sesine hasret kaldığımı iliklerime kadar hissediyordum. Şimdi ise sesini net olarak hatırlayamıyorum. Ne acı seni unutmak, unutmak zorunda kalmak. Seni unuturum da kırgınlıklarımı unutamam. Arkana bakmadan bu aşktan gidişin gözümün önünden gitmiyor. Umarım benim sevdiğim kadar kimse sevmez seni. Ben seni unuttuğumda seni kendimden bile çok sevdiğimi hatırla. Geri dönecek bir yerin olmadığı için kalbimin kapısında kalacaksın. Otur biraz, soluklan ve başını kaldır. Dağıttığın kalbin nasıl iyileştiğini gör, kırılan yerlerinden çıkan menekşelere bak. Ciğerlerine çek kokusunu. Çünkü artık ciğerlerine ben hariç her şeyin kokusunu çekebilirsin. Hatta menekşenin bile...

Ahmet Kaya “Bir menekşe kokusunda seni aramak var ya...”

dediğinde hiçbirimiz menekşenin kokusuz olduğunu bilmiyorduk.