Aşık olma kalbim,

Yoksa bitersin demedimmi sana

*********

"Kaç bakalım şimdide Lavin" yüzüme okadar yakındıki ılık nefesi burnumdan dudaklarıma doğru dağılıyordu evet peki ben ne yapıyordum kıpırdamıyordum taş kesilmiştim yani salak olduğum için acaba ismim niye salak falan değilde Lavin ismine acıdım şimdi "bak gökalp benden uzaklaş yoksa-" what " yoksa ne Lavin he beni çıldırtmayamı çalışıyorsun" Dide ve dudaklarıma baktı "kendine dikket et yoksa olacakların sorumlusu ben değilim seni uyarayım bana verdiğin mesajlar farklıda olsa benim algılamamı 40 yıl düşünsen çözemezsin aklını alırım senin Lavin" dediğinde yine sertçe yutkundum "nasıl alacakmışsın ben sana bana yardım etmen için geldim beni öp diye değil birbirimize duygular beslersek olmaz senin zaafın ben olmamalıyıp haketmiyorum neden ben neden bir başkası değil arkamda beni satan bir adam varken beni kurtarmaya çalışan admı yoldan çımaramam sen işine bak bende işime"

"Ayrıca sana vermeye çalıştığım bir mesajda yok rastladığın herşey tesadüf beni koru sadece bunu yap lanet olsun ama senle bir olamam gökalp şunu anla ben batarsam sende benimle gelirsin" bu sözlerimin üstüne afallamıştı duvarın kenarından sıyrıldım ve kapıyı açarak çıktım evin banyosuna gittim ve kapıyı kitledim yaklaşık bir saat ağladım ama yetmedi içimdeki zehiri akıtmaya kalbime girmeye çalışan herkesi yaralıyordum neden neden böyle oluyordu ben sevemiyecekmiydim...

Banyodaki aynaya baktım gözlerim kıpkırmızıydı burnum kızarmıştı ve lanet olası başım dönüyordu sanki dünya bir anda hızını arttırmıştı ne lanet şey bu ya sen sabır ver bana Allah'ım yüzümü soğuk suyla yıkadım ve kapının kilidini zorla açtım yavaşça tutuna tutuna basamakları indim seslerini duyabiliyordum ama göremiyordum galiba mutfaktaydılar

Mutfağa gitmeliydim yine tutuna tutuna ilerledim ayağım takıldı ve dizlerimin üzerine düştüm ama kalktım bir anda "Allah'm Lavin!" diye bir ses gelince mutfakta olduğumu anladım birileri yanıma geldi "Lavin gel odana çıkartayım" bu ses gökalp e aitti "hayır ben iyiyim oturabilirim" dedim ve bir adım attım. İkinciyi atamadan bayıldım ama yere düşmedim sonrasını hatırlamıyordum benim bu inadım galiba sonum olacaktı birgün ölürsem mezarıma 'Allah rahmet eylesin gerizekalı kızdı' yazarlarsa şaşırmazdım

Gözlerimi açtığımda odamdaydım gökalp yine başucumdaydı annesi dilek abla ve eda acaba babam dediğim adam şuan ne yapıyordu beni arıyormuydular hiç bilmiyordum sadece yaşıyordum bundan haberim vardı fakat nasıl yaşadığımdan haberim yoktu nasıl hayatta kaldığımdan kimsenin haberi yoktu içimde kopan fırtınadan, yanması asla dinmeyen kalbimden, sürekli beni kemiren beyninden kimsenin haberi yoktu dışa yansıtsam bir orman yanacaktı ama şuan içimde sanki bütün dünya yanmıştı

Gökalp hiç birşey demeden önüne bakıyordu ve ne dilek abla nede eda konuşuyordu odada ölüm sessizliği vardı "dilek abla" dediğimde bütün gözler bana çevrildi utandım kendimden bir an "efendim yavrum birşeymi istiyorsun" dediğinde derin bir nefes alarak "sence babam beni hala arıyormudur burda daha fazla kalıp size yük olmak istemiyorum ne olur bana birşey söyleyin bir haftadır kimse bana birşey demedi" dediğimde dilek abla "kızım gökalp araştırıyo hatta babasınada söyledi ofisten dönmüyor 5 gündür öyle çalışıyor ki hem işler hemde o adamı bulmak için bize birşey söylemiyor herkes uyuduğunda eve geliyor İnanlı bilmiyoruz yoksa saunada derdik"

İnanamıyorum ya burda hiçbirşey yapamadan yatıyordum içimdeki korkunun maddi hesabı yoktu psikolojim yıkılmıştı ve ben altında kalmıştım sanki neden böyle oluyor... Bir gökalp Bir babam...

Dilek ablayı dinlemeyerek yerimde doğruldum ve "abla ben artık burada duramam size yük olamam" diyerek gözlerimi gökalpe çevirdim 'yapma' diyordu bakışları "kızım olmaz bak hala peşinde olabilirler" dedi "abla böyle gidersem sonum onların değil sizin elinizden olacak nolur bak şöyle yapalım sizin buradan uzak çiftlik yada ormanda yaşayan bir yakınınız varmı" diye sordum dilek abla ne yapmak istediğimi anlamıştı ve bana "bak kızım burada istediğin kadar kalabilirsin bize yük olmak gibi bir düşüncen olmasın" dediğinde gökalpe bakadar "üzgünüm ama kendimi güvende hissetmiyorum" dedim ve önüme dönüp derin bir nefes verdim gökalp şaşkın gözlerle beni izlerken dilek abla ne olduğunu çözememişti eda hayretle bizi dinliyordu

*SAAT 07.00*

"Kızım benim annem burada ormanın içinde bir evde yaşıyor seni oraya götürücez ama hergün bizi arıyacaksın tamammı" dilek ablanın endişelendiğini anlıyordum ama gökalpin bana karşı hisleri olsun istemiyordum ben ona layık bir insan değildim ben kendime mahkumdum "tamaam dilek abla kaç kere diyeceksin arıycam sizi" dedim "iyi biz çıkıyoruz sen eşyalarını ayarlarsın" dediğinde kafamı salladım ve "tabiki siz çıkabilirsiniz" dedim dilek abla gülümsedi ve çıktı sonradan eda ardındanda gökalp...

bavulumu hazırlamıştım "sonunda bitti öldüm ya" odanın kapısına yönelmiştimkinbir anda açıldı kapıyı açan kişi kimdi evet gökalp.