Yazdıysa kader sana,

Kaçmadan yaşa...

********

Harika ya bir hastanede yatıyorum dinlenmeye çalışıyorum ama odamda bir deli var. Annemi çağırdığım için hemen geldi elinde biraz çorba ve ufak bir dilim kek vardı yanında salata ekmek ve suda vardı "Ne oldu kızım korktum bir an öyle bağırınca" dedi annem bende o sinirle annemin gözlerine bakıp "şu deliyi bidaha yanımda istemiyorum çıksın gitsin burdan" dedim ardından derin bir nefes aldım annem ne olduğunu anlamamışki benden bir açıklama ister gibi baktı yüzüme "ama kızım neden ne olduki gökalp ne yaptın he?" gökalp hiçbirşey demeden hızla kapıyı açtı ve çıktı ardındanda sadece hızlıca çarpan bir kapı sesi bıraktı.

******

Annem bir kapıya bir bana bakıyordu elindeki poşetleri hastalar için yapılan yemek masasına bıraktı ve yanıma oturdu ben ise kafamı sola dönmüştüm ve konuşmuyordum annem meraklanmıştı bana doğru biraz eğilip "Lavin kızım o niye öyle yaptı kötü birşeymi söyledin?" dedi ben annemin yüzüne değil duvara bakıyordum annem yine konuştu "kızım sana şimdi birşey demiyorum ama hastaneden çıkınca herşeyi anlatacaksın tamammı?" anneme döndüm ve kafa salladım. Ardından yemekleri koyduğu masayı önüme çekti ve açmaya başladı "Anne yemiycem aç değilim midem bulanıyo daha sonra" dedim annem "kızım neden böyle yapıyosun beni endişelendirme 2 saat önce doğru dürüst tanışmadığınız çocukla aranızda ne geçebilir Allah aşkına ya" ardından çorbayı açmaya başlamıştıki elimi çorba kapağını açmaya çalışan elinin üstüne koydum ve "anne sonra lütfen itiraz etme" dedim annem derin bir iç çekti ve yemekleri odadaki küçük buz dolabına yerleştirmeye başladı....

*YAZARIN ANLATIMIYLA

Lavin o gece hiç uyumamış yemek yememişti neden böyle bir haldeydi oda bilmiyordu annesinin dediği gibi doğru dürüst tanışmadığı bir çocuk neden ona böyle hissettiriyordu ona bağırdığı için üzülmüşmüydü yoksa, oda bilmiyordu yoksa ona teşekkür etmediği için mi fakat bu düşünceye karşı gelen bir düşüncesi daha vardı 'eğer gökalp onu dansa kaldırmasaydı belkide bayılmıycaktı' yemeği bir şekilde atlatıp eve gidince annesine durumunu şöyleyecekti aklındaki düşünce bundan ibaretti.

Kahretsinki başı yeniden ağırmaya başlamıştı bu düşüncesini kafasında defalarca yoğurdu ve gökalpin kendi isteğiyle değil babasının zoruyla onu dansa kaldırdığını hatırladı ve asıl vicdan azabı burada başladı haksız yere çocuğa sert davranmıştı ayrıca bir teşekkür bile etmemişti...

********

*LAVİNİN ANLATIMIYLA

Kafamdaki düşünceleri bir türlü silemiyordum başından beri haksızdım gökalp bağırmama değil ona olan tavrıma sinirlenmişti zaten bağırmamı taktığını düşünmüyordum öyle birine benzemiyordu gözlerimden akan yaşları silmeye çalışışıyordum, durdurmaya çalışıyordum ama bir türlü durduramıyordum en sonunda derin bir iç çektim ve boynuma kadar gelen yaşları sildim evet kararlıydım burdan çıkınca ondan özür dileyecektim ve teşekkür edecektim fakat önce cesaretimi toplamalıydım ve o özgüvenı kendimde bulmalıydım evet bunu yapabilirdim. Zaten yapmam lazımdıda...

*********

"Evet Beliz hanım kızınız Lavin'in durumu iyi kendini yormasın bol bol dinlensin ve stres yaşamasın verdiğim ilaç ve vitaminleride düzenli kullansın hastamız taburcu olmuştur sağlıklı günler dilerim" annem teşekkür etti ve 2 günün sonunda hastaneden çıkmıştım hala gökalpten nasıl özür dileyeceğimi düsünuyordum

Hastaneden çıkmıştık babamın yolladığı jeep e bindik ve eve doğru gitmeye başladık yarım saat sonra evin kapısında araba durdu ve emre beni yavaşça arabadan indirdi eve doğru yürümeye başladık lanet olsun hala aklımdaydı yürürken bir yandan gökalp'i bir yandanda hastanede söylediklerimi düşünüyordum nasıl yapacaktım nasıl söyleyecektim bilmiyordum ben bunları düşünürken evin kapısının önüne gelmiştik dalmıştım emre koluma hafifçe dokundu ve "abla iyimisin içeri geçelim" dedi ve ardından annem evin kapısını anahtarla açtı.

*********

Biri kapımı tıklatıyordu "gir" dedim ve kapı açılınca bu kişinin annem olduğunu farkettim elinde bir tepsi vardı tepsini üzerinde mercimek çorbası ekmek su ve içecek bişeyler olarakta limonata vardı yanındada en sevdiğim tatlı triliçe vardı ama yemek istemiyordum annem elindekileri masaya bıraktı ve yanıma oturdu yatakta yatıyordum ve odadan çıkmıyordum buyüzden odama getiriyordu yemeğimi "kızım hastaneden geldiğinden beri hiçbirşey yemedin bir iki lokma yesen hem bak senin en sevdiğin tatlıyı yaptım ne olursun 2 lokma ye böyle giderse iyileşemiyeceksin haydi yavrum" annemin bu sözleri beni üzmüştü ama anneme "anne yemek istemiyorum sonra yesem" dediğimde annem kafasını eğdi ve derin bir iç çekti yapamazdım kendi hislerimi annemden çıkaramazdım bu sebeple tepsiye doğru uzandım ve annem hemen kafasını kaldırıp bana baktı gözlerinin

içinde mutluluk vardı...