"Ee neler yaptınız sevgili kardeşimle?"

Akşam yemeği yiyorduk ve Sefa epey iştahlıydı. Sanırım bunun nedeni bütün gün Abdullah Orhan ile vakit geçirip yorulmuş olmasıydı.

"Maç yaptık. Bisiklet sürdük. Sohbet ettik. Kereta epey maharetli, çok iyi oynuyor."

"Sevindi mi bari?"

"Sevindi. Seninle evlendiğimden beri onunla daha az ilgileniyormuşum, arkadaşını çaldığın için sana kızgınmış, öyle dedi."

Güldüm. "Çok kıskanç bu çocuk. Orhan'ın adını alınca ona çekmiş herhalde."

Sefa da güldü ilkin, sonra biraz hüzün izi belirdi yüzünde. "Ömrü hayırlı ve uzun olsun inşallah, gerisi Orhanıma çekebilir."

Onu anmışken bir Fatiha yolladım ruhuna. "Çok sakindi Orhan, bizimki biraz celalli."

Sefa tek kaşını kaldırıp bana "emin misin" der gibi baktı. "O dışarıdan öyle görünürdü. İkimizi yalnızken görseydin bir de sen! Haylaz planlarımızın çoğu onun başının altından çıkardı."

"Hadi ya? Hiç belli etmiyordu."

"Yere bakan yürek yakandı," deyip gülümsedi Sefa. Suratına hasret dolu bir mutluluk vurmuştu. "Bir keresinde Lütfü hoca onu herkesin önünde dövdüğü için kızıp gizlice arabasının tekerini patlattı. Sonra da tekeri söktü, kenarı fırlattı."

"Yok artık! Onu yapan Orhan mıydı!"

"Allah affetsin, çocuk aklı işte, öfkesini öyle dindirdi."

"Hoca da çocuğu dövmeseymiş! Haketmiş!" dedim. Şiddete karşıydım.

Ayranından bir yudum alıp anlatmaya devam etti. "Bir keresinde de Sude'ye biri aşk mektubu yazmıştı, hatırlıyor musun? Sude de ağlamıştı. Onu yazanı da bulup, ilk mektubun şaka olduğunu söyleyen başka bir mektup yazdıran Orhan'dı. Sude rahat etsin diye."

"Yaa gerçekten mi?! Çok merak etmiştik o zamanlar bu işin sırrını. Sude'ye anlatabilir miyim görünce?"

"Tabiki. Artık sır değil."

Biraz duraksadıktan sonra anlatmayı sürdürdü Sefa. Onu özlediği belliydi. Aradan kaç yıl geçerse geçsin gerçek dostlukların yeri dolmuyordu.

"Sınıftaki erkeklerden biri hep kızların saçını çekiyordu, sürekli onlarla uğraşıyordu. O çocuğu da adam etmişti. Hatta Demir vardı ya hani sizin dönemden; altıncı sınıftayken Demirle bu birbirine girmişti de zor ayırmıştık. Sebep küçüklerin kantinden aldığı yiyeceklere el koymaya çalışmalarıydı."

"Orhan gizli kahramanmış desene."

"Öyleydi. Ben de ondan cesaret alırdım. Malum o benden epey uzun ve cüsseliydi. Yanında ben bile cılız görünüyordum."

"Peki sen? Yok mu gizli kahramanlıkların?"

"Var tabi. Ama ben genelde senin kahramanlığını yaptım. Kamu kahramanı Orhan'dı."

"Benim mi?"

"Senin."

"Mesela?" diye merakla sordum. Bir hikaye bekliyordum. Cevap ise bambaşkaydı.

"Mesela...Seni sevdim. Kahramanca değil mi?"

Samimiyetle güldüm. "Çok!"

"Tabi, ne sandın. Sevmek en büyük kahramanlık. Hele de seni her fırsatta soğuk suyla uyandıran, ıslanmayı sevmediğini bildiği için gıcıklık olsun diye şişenin kapağını delip seni ıslatan cadı bir kızı seviyorsan."