Yanaklarımda bir şey hissedince aniden içim ürpermişti. Gözlerimi araladım. Suratımda böcek geziyor olma düşüncesi kalbimi korkuyla çarptırırken bundan kilometrelerce ötede bir gerçekle yüz yüze kalmıştım. Ne zamandır uyuduğumun ve saatin kaç olduğunun bilgisine sahip olmasam da karanlıktan belliydi ki geceydi. Ve yanağımdaki hissin faili, yanıma uzanıp parmaklarını suratımda gezindiren Sefa'ydı. Geri gelmişti. Yanımdaydı.

Karanlığa alışan, çok net olmasa da yeterince iyi gören gözlerim onun gözlerine takıldı. Durgun ve sakinleşmiş görünüyordu. Uyandığımı fark etse de parmakları suratımda yavaşça misafir olmayı sürdürüyordu. Tenimi şefkatle okşuyordu.

"Bu defa gerçek bir gönül alma ve küs eşimi barıştırma savaşına gireceğim sanırım," diye sessizce mırıldandı. Kelimeleri dingin ve yorgundu.

Suratımda dolanan parmaklarını yakalayıp elini tuttum ve eline sarıldım. "Küs değilim ki sana," dediğimde sesim beklediğimden güçlü çıkmıştı.

"Sahi mi?"

Yavaşça başımı hareket ettirip evet dedim ona.

"Özür dilerim Hülya."

"Ben de özür dilerim."

"Küs değiliz yani?"

"Cık."

"O zaman sana sıkıca sarılıp uyuyabilirim, değil mi?"

Cevap olarak ona doğru yanaştım ve başımı göğsüne gömüp sarıldım. O da bana sarıldı. Kiraz kokusu burnuma doldu. Huzurlu hissettim. Yuvamda, evimde, ait olduğum yerdeydim.

Saçlarımın üzerinde bir öpücük misafir oldu. "Çok güzel olmuşsun. Yarın yine giyer misin elbiseni? Bu kez hiçbir şeyi mahvetmeyeceğim."

"Tabiki."

Sustuk. Onun kolları arasında rahatlayarak mayıştım. Bütün gerginlikler bedenimden uzaklaştı. Yerini dinginliklere bıraktı.

Uzun süren sessizlikten sonra Sefa'nın uyuduğunu düşünsem de bir süre sonra tekrar sesini işittim.
"Gerçek mi tüm bunlar Hülya? Şuan kollarımda mısın? İnanmakta zorluk çekiyorum bazen."

"Gerçek," deyip çenesine uzandım ve sakalarının arasında dolandırdım parmaklarımı.

"Haklısın. Yoksa bu kadar güzel hissedemezdim. Hem gerçek bir hikâyeyi yaşadığımızın bir kanıtı da ne biliyor musun? Sahte hikayelerde karakterleri aşk oyunları yakınlaştırıyor, bizse küslük oyunuyla yakınlaştık. Öyle zıt ki, değil mi?"

"Bu da bizim eşsizliğimiz olsun," derken sesim gülmekliydi. Onun da güldüğünü işittim.

"Normalde bunu benim söylemem, senin de egoma laf etmen gerekirdi."

"Biz normal değiliz, gerçeğiz."

Başını hafifçe oynattığını ve onayladığını hissettim kıpırdanışından.
"Elhamdülillah. En sahisinden."