Birileri için haber yapılacak bir çocuktan ibaretim. Babasının tabutuna sarıldığında deklanşöre basılacak bir çocuk.

Evet, benim için üzülenler var. Beni sevenler, bana acıyanlar, kıyamayanlar da var ; benim gözyaşlarımı umursamayanlar olduğu kadar. Vicdanı sızlayanlar da var benim için, vicdansızca nice çocukları yetim bırakanlar kadar.

Babam her çocukta olduğu gibi benim kahramanım. En büyük kahramanım gitti, ağabeyime sarılacağım. Babamın acısını ağabeyimle paylaşacağım. Çünkü beni en iyi o anlar. Biz babamızı kaybettik. Biz başımızın tâcını, biz kahkahalarımızı kaybettik.

Şimdi çok üzgünüm, içimde anlatamayacağım acılar var. Yaşımdan büyük acılar. Öfkeliyim babamı benden alanlara. ''Baba gitme!'' diyorum binlerce kez, içimden.

Son kez tabutuna bakıyorum, al bayrak içerisindeki tabutuna. ''Babam!''

Babamın adı Vefa. İsmi gibi güzeldi o da. Vefa.. Siz düşünün onun nasıl biri olduğunu şimdi?

Ben Duru.

İleride babamın en güzel mertebelerden birine, şehitliğe gittiğini anlayacağım belki. Fakat şuan içimde esen şehit meltemi..

Ben Duru.
Ağabeyim Kaan.

Bizi unutacaksınız.