Ben Ceren. Evet, bir Ceren daha. Kim bilir kaç Ceren var babasının tabutu albayrağa sarılmış...

Babamın ismini ismimde saklıyorum. C-Eren. Ve babamın yüreğini de yüreğimde saklıyorum. Yüreği-m.

Babam en güzel mertebelerden birine erdi evet! Fakat ben çok küçüğüm, üç yaşında. Bunu nasıl anlayabilirim şu yaşımda? O kadar küçüğüm ki babamın ardından el sallıyorum! ''Görüşürüz baba,'' diye el sallıyorum. Bunun içinde saklı olan gerçeklik ise gerçekten görüşeceğimiz.

Bana söyler misiniz, hangi vicdan bir çocuğu babasız bırakacak kadar körelir? Bana söyler misiniz, insanlar nasıl vicdanlarını kaybediyorlar? Nasıl bir insan masum bir insana kör kurşun sıkabiliyor söyleyin? Kan emiciler, doymuyorlar. Ben de büyüyeceğim ve babamsız geçen onlarca yılımın acısını hepsinden çıkaracağım. Adaletli olarak. Merhametli olarak. İnsan olarak. Zalimin karşısında susmayarak. Mazluma el kaldırmayarak.

Nereden geldiğimi unutmayarak.