Biz ateş altında kalmış İslam şehirlerinin çocukları. Filistin, Suriye, Arakan, Doğu Türkistan ve dahası...

Sizin beğenmediğiniz oda takımları bizim lüksümüz. Eskiden biz de sahiptik oyuncaklara! Sonra evimize düşen ateşlerle elimizden kayıp gittiler. En az üzüldüğümüz şey de bu biliyor musunuz? Çünkü daha kötüsü var her şeyin. Ailenden birini kanlar içinde görmek var...

Ne gözyaşlarımız ne masum bakışlarımız engel olmuyor bize zarar vermelerine. Namlularını küçük bir çocuk değilmişiz gibi üzerimize doğrultuyorlar. Onlarda vicdan kırıntıları dahi göremezsiniz.

Kimi zaman kendi yaralarımızın kimi zaman da sevdiklerimizin kanlarına bulandı minik ellerimiz. Oysa biz ölümün ne olduğunu bilmeyecek yaştaydık.
Yaşlarımız önemsizdi zalimler için. Kendilerini bir takım örgütlerle, siyasi parti adları altında, dünya devleti adı altında isimlendiren o zalimler için yaşlarımız önemsizdi! Cinsiyetimiz de belki yaptıkları zulmün çeşidinde dikkate alınan tek şeydi. Kadın, erkek, çocuk, bebek, yaşlı...Önemsiz.

Annelerimizi kaybedip babalarımıza sığınıyoruz, babalarımızı kaybedip annelerimize sığınıyoruz. Hem de ne kaybetmek! Bazen gözümüzün önünde işkencelerle! Bazen bir yıkıntının altında... Bazen--bazen ikisini de kaybediyoruz. Ve susuyoruz.

Bir gün uyandık, ne zenginimiz kaldı ne fakirimiz. Hepimiz aynıydık. Hepimiz silah namlularına hedef olan et yığınlarıydık. Bazen terörist bazen eylemci bazen başka bir şey.

Bir tencerede ot kaynattık, şükrettik. İki kilim, bir minderimiz vardı. Nasıl şükretmeseydik?
Dünyayı andıran gözlerimiz vardı. Çikolata rengi tenlerimiz. Günlerce aç kaldık. Her gün yüzlercemiz öldü. Bir bardak temiz suya muhtaçtık! Siz çeşmeden akan suyu rahatça çarçur ederken. Bir kuru ekmeğe muhtaçtık! Siz kendinize zarar veren sigaralara para verirken, yemekleri fazla fazla yapıp israf ederken!

Başımızı iki elimizin arasına aldık düşünüyoruz. Siz bunu okurken hâlâ açız, hâlâ ölüyoruz! Ses verecek misiniz zalimlere?

Diyoruz ki: Belki unuttular ama biz sadece çocuktuk.

Biz sadece insandık.