Gerçekten de doğru söylemiş şair; ne çok acı var! Hastane koridorlarında yarım saat geçirmeniz kâfi, bu acının, sadece koskaca dünyanın bulunduğunuz yerdeki kısmına tanık olmanız için. Bunun daha nice hastaneleri, nice koridorları var. Nice şehitleri, nice yanan yürekleri var. Nice ölümleri, kayıpları, dargınları, kırgınları var.

Ben, hastaneleri hiç sevmeyen kız dedim ki bugün ; ''İnsan ara ara bir hastaneye uğramalı ve acılara tanık olmalı. Başkalarının acılarını hissetmeli. Yarın bir gün bizim de başımıza ne geleceğini bilmediğimizi hatırlamalı. Dünyanın boş telaşesinden sıyrılıp bir de ölüme yakın olan yüzüne bakmalı. Başkasının acısına ağlayabilmeli.''

Sedyedeki küçük bir çocuğu görünce yüreğinde acı hissetmiyorsa insan, gerçek sevgi hissedebilir mi ki? Yara bere içinde, kimsesiz, tek başına ordan oraya götürülen yaşlı birini görüp de ''ona ben kimse olayım'' demiyorsa eğer ; belleri bükülmüş, tenleri kırışmış çifti görünce kendinin de yaşlanacağını ve gençliğin kaybolup gideceğini hatırlamıyorsa hiç o insan 'yaşıyorum' diyebilir mi? Travma geçiren gencecik bir askerin ağlayarak çırpındığına şahit olup da vatan uğruna, bizler rahat yaşayabilelim diye dimdik duran, her an nöbette olan yiğitleri düşünüp onlar için dua etmeyene yürek sahibi denir mi?

☁☁
💧💧

Bugün yaşadıklarım bu satırların dökülmesine vesile oldu. Paylaşmak istedim. Ufak bir ara, bir sohbet misali...

Teşekkür ederim.