~ 5 Temmuz 2017 Çarşamba

Derya Hanım dolan gözlerini sildi ve biraz kendini toparladığını hissettiğinde odanın kapısını aralayıp içeriye girdi. Suratına tatlı bir tebessüm kondurup yatmakta olan kızına ikram etti. Aylardır hastahane odalarında zaman geçiriyorlardı ve bunu kabullenmişlerdi fakat son bir kaç gündür kızının renginin iyice solduğunu, tuvalete giderken eskisine göre daha çok zorlandığını görebiliyordu ve üzülüyordu. Ona moral vermek için gülümsüyordu.

"İstediğin kitabı getirdim kızım. Hee bir de dün bir zarf gelmiş senin adına. Baban masanın üzerine bırakmış, açmamış. Onu da getirdim."

Zülal şaşırmıştı. Etrafı halka halka ve morarmış gözlerini heyecanla açtı.

Derya Hanım elindeki mor zarfı kızına uzattı. Mor renginden soğumuştu her ikisi de. Oysa ki Zülal'in bir zamanlar en sevdiği renkti. Zarfı incecik parmakları ile kavrayıp yavaşça açtı. Görür görmez hatırladığı için kimden geldiğine bakmamıştı. Zülal Keşmeşe

19.12.2013

Sevgili dört yıl sonraki ben,

Eğer bu mektup sana ulaştıysa öncelikle gülümse;) Dört yıl daha yaşamışsın demektir bu. Doktorlar yanılmış, bir kaç aylık ömrün kalmamış demektir. Annem haklı, "Allah'ın takdirinin önüne geçemeyiz, vademiz dolduysa ölüm vakti geldi demektir. Vaktimiz varsa doktorun dediğine bakmıyor bu işler demektir."

Bunu kabullendiğimi fakat korktuğumu biliyorum. Öldükten sonrası için korkuyorum. Beni neyin karşılayacağını bilmemekten korkuyorum. Belki de bu, şimdiye dek ölümden sonrası için bir şeyler yapmadığımdan ötürü gelen bir korku. Peki hâlâ neden bekliyorum ki? Neden bekliyorsun ki Zülal? Bunu okurken hâlâ aynı durumdaysan lütfen sirkelen ve kendine gel Zülal. Kalk ve sirkelen, ölüme hazırlan. Ölümü öğren. Tanı onu. Hem hazır hissedip hem tanıdığında kim bilir, belki de ölüm hoş gelecek? Belki de ölüm güzel şey Zülal? Ablamın söyleyip durduğu, benim bugüne dek dikkate almadığım o satırlar gibi belki de. Ölüm güzel şey! Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?

Bu mektup bana mı, ruhuma Yasin okuyan aileme mi ulaşacak bilmiyorum. Her kime ulaşırsa ulaşsın, ölüme hazırlansın. Benim gibi geç kalmasın.

Sevgiler

Suratından damlayan bir kaç damla gözyaşını hemen sildi Zülal. Annesi lavaboya girmişti, gelip de onu böyle görüp üzülsün istemedi. Zaten yeterince üzülüyordu kadıncağız. Ömrü kızı için endişelenmekle geçmişti.

Kağıdı zarfa, zarfı da kucağına bıraktı. Öğlen namazını az evvel oturarak kılmıştı ve annesi gelene dek salavat çekmişti. Zarfı eline alınca tespihi komodinin üzerine bırakmıştı. Tespihe uzandığı sırada vücuduna bir ağrı yayıldı. Fazlasıyla ağır hareket edip tekrar arkasına yaslandı. Bu ağrılara alışık olduğu için önemsemedi. "Allah'ım sana şükürler olsun, bana dört yıl daha ömür verdin ve bu dört yılda bana ölümü sevdirdin. Huzurunda secdeye varmama izin verdin." diye mırıldanıp tespih çekmeye devam etti.

Bu kez 'La ilahe illallah Muhammedin rasulullah' çekiyordu. Derya Hanım lavabodan çıkıp yanına oturdu ve her gün yaptığı gibi kızı için Kur'an okumaya başladı. Zülal ilk turu bitirmek üzereydi. Son dört tanesi kalmıştı. "La ilahe illallah Muhammedin rasulullah"' dedi, başına feci bir ağrı saplandı. Dişlerini sıkıp boştaki elini yumruk haline getirdi. "La ilahe illallah Muhammedin rasulullah" dedi, bu kez kalbi elektrik çarpmış gibi olunca dayanamayıp bir 'ah' nidası kaçtı dudaklarından.

Derya Hanım kızının acıyla buruşmuş suratına baktı endişeyle. Bir şey demesini bekledi. Fakat Zülal üçüncü boncuk tanesini de parmağıyla ittirdi. "La ilahe illallah Muhammedin rasulullah"

Ruhunun bedeninden ayrılırcasına sıkıştığını hissettiğinde son tespih tanesini güçlükle ittirdi. Tespih avucundan kayıp kucağına düştü. Dudakları kıpırdamasa da içinden mırıldandı.

Tespih taneleri de, Zülal'in ömrü de bitmişti. Ama Zülal gitmemişti. Kucağında bıraktığı zarfla ele avuca sığmayan abisine yeni bir hayat çizgisi gösterecekti. Abisine o satırları rehberlik edecekti.

Zülal yalnızca bir ecel mesafesi uzaktaydı.