Dükkan sahibi Alex hapishane günlerine hiç alışamamıştı. Alışması da hiç kolay olmayacaktı. Gece başını yastığa koyduğunda çok uyuyamıyordu, adeta bir ruh hastası kıvamına gelmişti. Tek başına bir koğuşta yatıyordu. Her akşam aklına oğluyla olan anıları geliyordu. Genelde günlük tutmak gibi huyları yoktur ama o koğuşta yeni yeni huylar edinmişti. İçten içe batıyordu, oğlu ve yaşadıkları aklına gelince daha hızlı batıyordu. "Gel oğlum kurtar beni çırpındıkça daha hızlı batıyor baban." Bir gün kalktığında oğlunu görüyor, mutlu bir hayatının olduğunu görüyor. Bir gün uyandığında ise oğlunun mezarı önünde ağlayıp sızladığını. Herkes Albert'e üzülmüştü değil mi? Ama Alex çaresiz yapayalnız ve hapiste Albert öldü ve rahatladı zaten Alex öldürmeseydi o kendi kendini öldürürdü. Bu vicdan azabına katlanamazdı. Alex de artık ölmek istiyordu. Gelen yemeklerin çoğunu yemiyordu. Gözlerine karanlık çöküyordu, yavaş yavaş Alex de tükeniyordu yavaş yavaş, yavaş yavaş...