Ali'nin ağzından:

Ağlama sesi duyunca gözlerimi açtım. Ablam"yapma"diye bağırıyodu. "Abla uyan" Dedim ama hala uyanmıyordu. Bedenini sarsarak tekrar "Abla uyan. " Dedim. Yerinden biranda şıçrayınca korkmuştum. Yerimden kalkıp su getirdim. "Su iç. Rahatlarsın. " Dedim. İkimizde biliyoduk , bi ile suyla rahatlamıyacağını.Nafesleri düzene girince "Daha iyi misin? " Diye sordum. Kafasını salladı. Sarılmak için kollarımı açtığımda karşılık verip oda bana sarıldı. Çok sessiz ağlıyordu. Ablamın sesli ağladığı hiç duymamıştım, benimde gözümdem yaş aktı.Onu böyle görmekten nefret ediyordum, sebebi o adamdı. Niye sevmez ki insan kendi öz kızını. Niye böyle yaptıki, hiç mi vidanı sızlamadı? Şerefsiz olmak kolay değil demekki. "Saat kaç. " Diye sorunca ablama döndüm. Konuyu değiştirmek için yapıyordu, biliyordum. Her kabus gördüğünde çenesinde kasılmalar olduğunu da.Artık bedeninde yaralar yoktu ama ruhundaki izler duruyordu. Bi aile kurup mutlu olmasını çok istiyordum. Ama tek kalmaktan korkuyordum, beni unutmazdı dimi? Düşüncelerimi bırakıp telefondan saate baktım. "6 yı 45 geçiyor. " Dedim. Kafasını sallyıp ayağı kalktı. "Ben hazırlanıyorum işi geç kalmayım, senin için sorun olurmu? " Dedi. Hayır anlamında kafamı salladım tek gitmesini istemediğim için. "Beraber gidelim mi? " Diye sorduğumda kafasını salladı.

Zeynep'in ağzımdan:

Yine aynı kabusları görmüştüm. Her kabus gördüğümde dişlerimi sıktığım için kasılmalar oluyordu. Yine kasılmıştı çenem. Ali çıkmadan önce fırından simit poğaça almıştı. Çenemde kasılma olduğu söylemedim ama küçük parçalara bölerek vermişti.Biliyordu herşeyi,söylemsemde anlıyordu.Çok düşünceliydi, tek bana karşı değil herkese öyleydi. Herkesi bir anada sevmezdi ama severse de tam severdi.

*

İş yerinden çıkmış eve soğru gidiyordum. "Zeynep Hanım."Arkamdan Ateş Beyin seslendiğini duyunca arkama döndüm. Koşarak bu tarafa geliyordu. Yanıma gelince. "Nasılsınız" Diye sordu."İyiyim siz nasılsınız."diye sordum. "Bende iyiyim, daha iyi oldum. " Dedi ona döndüğümde bana baktığını farkettim, gözlerinde yoğun duygu vardı.Gözleri yeşildi her yeşilin tonu vardı sanki. "Gözlerin çok güzel." Diye mırıldandım. Umarım duymamıştır bir anda çıkmıştı, yanlış anlatabilirdi beni. Önüme dönüp yürümeye devam ettim.

Ateşin ağzından:

"Gözlerin çok güzel." Diye mırıldamdı. Kalbim çok hızlı atmaya başladı. Böyle demesini beklemiyordum. İkimizde önümüze dönüp yürümeye başladık. Evin kapısına gelince "iyi günler. " Dedim. Arkasını dönüp. "İyi günler. " Dediğinde bende merdivenlerden çıkamya başlamıştım. Kapıya vurarak girmişti, içerden kimin açtığı görememiştim ama.

Zeynep'in ağzından:

Ali kapıyı açtığınta içeriye girmiştim çoğu eşyalar gelmişti. "Hoşgeldin ablamm. " Diyip anlımdan öpmüştü. "Hoşbuldum bırtanem. " Dediğimde gülümsedi."Erken geldin. "Dedi." Evet tek başına yapma diye geldim. "Dediğimde sırıtarak. " Hadi hadi kıvırma ben özledin dimi? "Bu çocuğun nerden geliyodu aklına böyle konuşmak. " Yağ ne demezsin özlediğindem fotoğraflarına bakıp bakıp durdum. "Gerçekten özlediğimde bakıyordum masamda ikimizin olduğu fotoğrafı vardı. Bi anda yüzü düştü. "Kötü bişey mi dedim? " Diye sordum. "Hayır, abla eğer ilerde mutlu bi hayatın olursa beni unutur musun eskisi gibi olmazmıyız? " Diye sorunca şaşırmıştım. "Nerden çıktı bu? " Asla unutmazdım niye unutuyimki "Askerdeyken bi arkadışım anlatmıştı oda abla evlenince onunla konuşmayı kesmiş ben tek kalmaktan korkuyorum abla mutlu olmanı çok istiyorum ama beni unutma abla rüyamda beni bırakıp gidiyordun?" Küçüklüğünden beri tek kalmaktan korkuyordu. Onu anlıyordum çünkü bende böyle düşünüyordum.Gözlerina bakıp"ben seni asla unutmam sen benim için çok önemlisin be yerin hep ayrı olucak benim için. Seni anlıyorum bende bazen düşünüyorum, sen beni unutur musun? "Diye sordu. Yüzü ciddiyeti. " Hayır tabikiside abla." Diyip sarıldı, bende ona sarıldım. "Seni seviyorum" Diye fısıldadım. "Bende seni seviyorum."