14.bölüm

Aden Yıldırım

Karanlık bi odadaydim karşımda kanlar içinde yatan çocukluğumu gördüm ağliyordu ağzini kapatıyordu o adam duymasın diye duyarsa daha kötü yapardı çünkü duvarın dibine kadar girmiş yatıyordu cenin pozisyonunda ayak sesleri geliyordu o adam yine geliyordu kapı kilidi açıldı giriş içeri yine o iğrenç sesiyle konuştu "küçük kızım beni özledinmi ben seni çok özledim" bişey demedi küçüklügum yaklaşma başladı yere çoktu ve saçimi okşamaya başladı "sen ağliyormusun" hızlıca kafamı sallamıştim "bana yalan söylemeyemi başladin hem ağladın hem bana yalan söyledin bunun bir cezası olmalı demi küçük kız" elini küçük vücudumda gezdirmeye başladı ben bağriyordum engell olmak istiyordum ama hiç bişey yapamıyorum bağirsamda sesim duymuyordu küçük ben yalvarmaya başladı o iğrenç adama "yalvarırım yapma nolur özür dilerim bida olmicak " "ben yine işimi karantiye alayım küçük kız" küçüklügümü öylece izledim bağirmaktan, çağırmaktan başka hiç bir şey yapmadım sesler çoğaldı beynimin içindeki sesler konuşmaya başladı "sen kirlisin" "sen yaşamagiyi haketmiyorsun" "sen mutlu olmuycaksin asla mutluluk sana yasak" "sen naletlisin" "uğruszun sen" kafama vurmaya başladım"YETER ARTIK SUSUN NOLUR SUSUN YETER" bı anda sıçradim yatigim yerden korkak bişekikde etrafına baktım bütün aile burdaydi bağırarak onları uyandırmıştım.

İlahi Bakış

Edenin odasından ses geliyordu her kes adenin sesine uyanmıştı odasına gittiklerinde Aden kabus görüyordu ve ağlıyordu Aden bağrip çağırıyordu "dokunma ona yalvarırım dokunma biz bişey yapmadık lütfen çocuklugumdan uzak dur" diye bağırıyordu bütün aile dona kalmıştı ne demekti şimdi bu nasıl yani Aden... Arda hemen ikizinin yanına çömelip onu uyandirmaya çalıştı ama olmadı Esra hanım ağlıyordu kızı kabus görüyordu ama o hiç birşey yapamıyordu azad beyde kızını uyandirmaya başladı bı anda Aden bağırarak uyandı "YETER ARTIK SUSUN NOLUR SUSUN YETER" diye odasında herkesi görünce "şey kusura bakmayın sizi uyandırdim" azad bey hemen kızına sarıldı kokusunu doya doya içine çekti kızının abileri lanet etti kardeşlerini bu hale getirenlere hepsi aynı şeyi düşünüyordu hepsi o akşam yemin etti kardeşilerini bu hale getireni bulup onu düyayi dar edeceklerdi. Aden şaşırmışti o hep tek başınaydi yaralandıginde,ağladiginda, üzüldüğünde,kabus gördüğünde ama onun hiç bi zaman ağlamaya,üzülmeye, mutlu olmaya haki yoktu Aden büyümüştü güçlü bir kız olmuştu duygularını kaybetmiş açıda zevk alan birisine dönüşmüştu Aden o hayatın acılarını çok küçük yaşta öğrenmişti. Esra hanımda hemen kızına sarıldı onun kokusunu ciğerlerine kadar çekti Aden daha çok kasıldı hiç böyle hissetmemisti birisi ona sarıldıginda gerçi ona kimse sarilmadiki. Azad bey ve Esra hanım cekilidi arda ve emir sarıldı bu sefer. Berat daha fazla dayanamadı o da artık adene bir adıma atacakti oda emir ve arda cekildi berat biraz çekingen bir şekilde adenin yanjna gitti Aden başını salladı berat ona hiç bişey yapmamıştı zaten. Berat küçük kardeşine sim sıkı sarıldı kokusunu doya doya kokladı çok güzel kokuyordu Aden, adenin konusu insana huzur,güven,sevgi herşeyi veriyordu berat adenin kulağına fısıldadı "küçük kardeşim beni abin olarak kabul edebilirmisin" Aden biraz düşündü ve oda onun kulağına fısıldadı"kabul ediyorum" berat çok sevindi küçük kardeşi onu kabul etmişti "Aden kusura bakmayın tekrar sizi uykunudan uyandınuz benim yüzümden" azad bey o şeyleri duyduktan sonra adene dahada narinlesmisti bundan sonra kimsenin onu üzmesine izin vermeyecekti o da yemin etti o akşam kızına bunu yapanları bulacağına"b sorun değil kızım özür dilemeyi de bırak artık biz senin aileniz sen burda kabus görür Ken biz orda uyuyamazdik" adenin içi ürperdi üvey babası sirif elinde olmadan kabus görmüştu ve bağırmışti ücey babasıda onun bagirmasina uyandığı için onu dövmüştu "bida kabus görürken bağirmjycaksin lan senin yüzünden uykumuzdab oluyorduk" o günden sonra Aden kabuslarında bağirmadi bida takı bu güne kadar . Bütün aile odasına çekildi herkes adenin ne kadar güçlü olduğunu düşündü kim bilir daha neler yaşamıştı bunlar neydiki. Aden terledigi için duşa girdi önce aynada vücudundaki yara izlerine baktı o yara izlerini kapatan dövmeleri inceledi o yaraları hiç unutmazdi nasıl olduğunu unutmakta istemezdi kendisine acı çektirmeyi severdi sonra kendini buz gibi suyun altına bıraktı Aden bütün dertleri geçmişi bu su gibi akıp gitsin istedi daha fazla dayanamadı çöktü yere dizlerini karnına kadar çekip kafasını dizlerinin üstüne koyup ağlamaya başladı. Abiler yine Kendine nalet etti kardeşleri acı çekiyordu gözlerinin önünde ama onlar dokunamamisti konuşamamustu onla bı daha nefret ettiler kendilerinden, Aden onları affetse onlar kendini affetmezdi.