2. Kitap Sesiz Giriş

Sessizleştiriyorduk, susturuluyorduk ve bizi susturanlar da bizden olan insanlardı fakat onlar ne bizden olarak yaşamıştı ne de insan olmayı başarmıştı.

Adalet, doğru olanı söylemekten korktuğumuz anda çoktan yok olmuştu. Hak ister, inat ister, inanç ister adalet. Adalet için birlik gerekirdi. Susturulmaya çalışanlar güneşin sancığında toplanmıştı. O Güneş ki her şeyi yakıp kavuracaktı ama gölgesinden Hayat vardı. Ölümden, yaşama, geçmişimizden, geleceği bilenimize toplanmıştık o gölgede.

Sen eksiktin sadece, sen de geldiğine göre sesinizi duyurma zamanı geldi önceden bildiğin her şeyi unut hikaye şimdi başlıyor.

Ne o İsimsiz işler tahmin ettiğin gibi gitmiyor mu? kahramanlara olan inancını yitirme. Göreceksin senin gözyaşlarında kederin de bu satırlarda geçecek.

Bu Denizli arasında mesafeler olsa da boğulanların hikayesi. Bu mutluluk yaşlarını acılarına siper edip yine de acılarından kurtulamayanların hikayesi. Bu gözyaşlarıyla içindeki yangınları söndüremeyenlerin hikayesi. Biz acı ortakları, hayal kardeşleri... Kimse bizim sesimizi duymadı. Biz bu dünyaya sesli geldik, çığlıklar içinde ağlayarak geldik. Hayat bizi sessizleştirdi. Artık kimimiz ağlayamıyor kimimiz ağlarken ses çıkartamıyor.

Tüm bu sessizliğin nedeni belki kimsesiz oluşumuzdu belki de sadece kaderimizdi.

Unutma İsimsiz, isim kaderdir. Sen bizim kaderimizi arayan parçamizsin.

Kahramanalara olan inancını yitirme.