İyi okumalarrr 💫

Nasılsınız canlarım🤗

Yorgunum ve bölüm yazasım gelmiyor.🤕

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 💕 ☺️

​​​​​​Okuyup oy kullanmıyorsunuz. Nedenki?

Neyse okullar açıldıktan sonra bölüm atmam büyük ihtimal.

​​​​​​Bu seferde istek üzerine Ege'nin fotoğraf karesini koydum🎀

Bir dahaki bölüme hangi karakteri koyayım❔🔮

Kişiler; Tolga, Sevgi'nin annesi Seval, Sevgi'nin babası Serhat. Bartu, Batu, Kübra.

Aralarından seçim yaparsanız çok makbule geçer.

Sevgi

​​​​​​Göz kapaklarım birbirine yapıştırılmış gibiydi. Her yerimde ağrı vardı. Bir elin saçımla oynadığını anladığımda tekrar gözlerimi açmaya çalıştım fakat açamadım. Çığlık atamadım, konuşamadım, ağlayamadım. Aralanan gözlerim tekrardan kapandı. Yanağımda aynı eli hissettiğimde başımı sağa çevirdim. Rahatsız olduğumu anlamış olacak elini çekti ve sadece bir cümle kurdu. "Özür dilerim..." Kimin olduğunu anlayamamıştım. Duyduğum son ses bu olmuştu. Karanlık tekrardan beni içine çekti.

                                                & 

"Neden!?" Abimin sesi kulaklarımda çınlıyor gibiydi. Belkide gerçekten bağırıyordu. Bunu algılayamıyordum. "Oğlum... Ağzımdan kaçtı, böyle olmasını bende istemedim." Annem sandığım kadının sesi ağlamaklı çıkmıştı. Gerçek mi yoksa hala algılayamıyordum. Gözlerimi açmaya çalıştım ama başaramadım. "Kaçırmayacaktın ağzından! Ben senle ne konuştum! Söylesene ben sana ne dedim!" Ne söylemişti? Ne zamandır evlatlık olduğumu biliyordu abim.

Bunları düşünmenin bir faydası yoktu. Olmayacaktı...

Gözlerimi tekrardan açmaya çalıştım, bu sefer başarabildim. Hastane odasındaydım. Sağ tarafımda Savaş ayakta duruyordu. Abim yoktu, konuşmalar aklımın bir oyunu muydu? Bilmiyordum. Bildiğim tek şey Savaş'ın beni kandırmasıydı.

Gözlerim tekrardan doldu ama bu sefer silmedim. Yönümü tamamen Savaş'a çevirdim. Savaş gözlerini yerden kaldırdı ve gözlerimin içine baktı. İkimizde konuşmadık ama aramızda sayısız duygu geçti. Başımı iki yana salladım. "Neden...? Neden abime haber verdin...?" Yanaklarımdan akan yaşların haddi hesabı yoktu. Savaş'ın da gözlerinin dolduğunu gördüm. Belkide yanlış görmüşümdür. Savaş eli ile gözlerini ovuşturdu. "Abin herşeyi biliyor, o sana yardım edebilir ben... Ben tek başıma bir hiçim..."

Sesindeki çaresizlik bana çok tanıdık geliyordu. Benim sürekli içinde olduğum duygu bana bir başkası tarafından tanıdık geliyordu... "Ben sana güvendim... Ben abimin geleceğini bilseydim gelmezdim... Sen artık gerçektende benim gözümde bir..." Söyleme. O kelimeyi kullanma. Konuşmamak için dilimi ısırdım. "Ne! Ben senin gözünde... Neyim?" Dilimi tutamadım. Sonrasında çok pişman olacağım kelimeyi kullandım. "Sen benim gözümde bir hiçsin! Bir daha kimseye güvenmemeyi hatırlattın bana. Ben kendime verdiğim sözü senin için çiğnedim. Kimseye güvenmeyecektim! Bu benim hatamdı! Teşekkür ederim sayende tekrardan özüme dönüyorum!" Elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. Bir daha kimse için gözyaşı dökmeyecetim.

Ayağa kalkmaya çalıştığımda Savaş koluma girmeye çalıştı. Kolumu hemen ondan kurtardım. Elimin tersi ile son gözyaşlarımı sildim. Savaş çaresizce başını salladığında, nereye gideceğimi bilmiyordum. Telefonumu aramaya başladığımda Savaş'ın gözü sadece bendeydi. Savaş'a döndüm ve, "Telefonum nerede?" Diye sordum. Savaş cebinden telefonumu çıkardı ve bana uzattı. Elinden sert bir şekilde telefonu çekip aldım.

Ayağa kalktığımda başımın dönmesiyle tekrardan yatağa oturdum. Kısa bir süre bekledim, tekrardan ayağa kalktım. Tekrar ve tekrar başım döndü. Yine yatağa oturduğumda elimi başıma attım. Savaş'a döndüğümde Savaş kahkaha atmaya başladı. Ciddi bir şekilde ona bakmaya devam ettim. Elleriyle yüzünü kapattığında kendisine bir süre tanıdı.

Telefonum çaldığında bakışlarımı telefonuma çevirdim. Arayan Bartu'ydu. Aramayı açtım.

Bölüm sonu 💫

Nasıldı?

Nasılsınız?

Ben kötüyüm ve morale ihtiyacım var.🪫

Bölüm sonu soruları sormayacağım siz beğendiğiniz yerleri yazar mısınız?

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 🎧🖤