Oylamayı unutmayın♡

Bölüm şarkısı:

Hey nabe- Rojda 

Keyifli okumalar🤍

(İlahi bakış) 

Törenin hâlâ hüküm sürdüğü topraklarda yaşayan ağalara sabahın ilk saatlerinde haber gitmiş, il dışından gelen ağalar Xêlat konağında toplanmıştı.

Zişan'ın babası Diyar ağa şark odasında baş köşede yer alıyordu. Bir yanında çocukları bir yanında ise kardeşi oturuyordu. Yıllar önce yapılan namussuzluk şimdi gün yüzüne çıkmış sonucunda kızına patlamıştı. En küçük kardeşine olanları dün akşam saatlerinde öğrenmiş polislere şikayette bulunmuştu. Kardeşini savunduğu söylenmezdi ama aynı anneden doğmuş, yıllarca abilik yapmıştık ağırına gidiyordu bu durum.

Sozdar'lar gelmemişti bu toplantıya Diyar ağa kesin bir dille gelmemelerini söylemişti, Sozdar'lar da bir ara bulucu göndermişler di. Yaşanan olaydan önce kendi aralarında bir barış imzalayacaklar dı oysa ki.

"Ben derim ki Civan bulunduktan sonra Diyar ağa şikayetini geri çeksin kızıyla evlensin. Sonuçta gece kaçırmış ne yaptığı da belli değildir. En iyisimi baş göz edelim." Hakkari'den gelen ağalardan bir tanesi bunları söylemişti. Salondaki çoğu kişi karşı çıkmıştı bu duruma, Baran kaşlarını çatmış adama ters ters bakıyordu, ne demek baş göz etmek? Kardeşinin bir katille evlenmesini nasıl normal bir şekilde söyleyebilirdi bu adam?

"Söylediklerin yanlıştır Devran ağa. Kızı kendi katiliyle mi evlendireceksiniz? Buna müsaademiz yoktur, Diyar ağa kabul etse bile." Dedi Mardin'in genç ağası Yekta ağa. Kendisi adaletiyle tanınır dı, şimdiye kadar gücünün yettiği kadar töreye mahkum edilmeye çalışanları o mahkumiyetten kurtarmıştı.

"Sozdar'lar da öyle düşünür, onlarında müsaadesi yoktur." Dedi Sozdar'lar adına gelen ara bulucu. Azad ağa yeğeninin yaptığını asla doğru bulmuyordu, günahsız bir kızı da asla böyle bir şeye itmezdi.

"En azından hayırlı birisiyle baş göz edin. Bundan böyle bu konakta bekar durması yakışı kalmaz." Dedi başka bir ağa. Bu söylediklerine çoğu kişi hak vermişti.

Diyar ağa bir şey diyemiyordu, namusu söz konusuydu. Eğer Zişan biraz daha bu evde kalırsa milletin söylediklerinin haddi hesabı yoktu. Biraz daha düşündükten sonra kararını vermişti. Evlendirecekti Zişan'ı, yaşı da o kadar küçük değil di hem. En azından milletin dilinden kurtulurdu.

Diyar ağa bunları düşünürken salonda kendi menfaatini düşünen birisi daha vardı; Hozan Berxodan..

Ne zamandan beri gözü Zişan'daydı, Helin ile bir ilişkisi olmasına rağmen. Helin hoştu güzeldi de Zişan daha bir alımlı geliyordu gözüne, hem Helin'i sevmiyordu ki hep soğuk yapıyordu ona.

Hozan yan tarafında oturan babasına baktı gözüyle dışarıyı işaret edip ağalardan müsaade istemiş şark odasından çıkmıştı, koridorun dışına çıkıp kimsenin olmadığı yere geçti. Babası Agit ağada dışarıya çıkmış oğlunun yanına geçmişti.

"Aklımdaki şeyi mi yapacaksın Hozan?"

"Evet baba, hem yakın aşirettir kaç yıldır tanıyoruz. İsteyelim bana Zişan'ı." Demişti Hozan.

Duvarın arkasından bunları duyan Helin'de kaskatı kesildi. Ne demek Zişan'ı isteyelim? Nasıl böyle bir şey yapabilirdi bu adam? Onların zaten bir ilişkisi vardı, kardeşini nasıl sevdiği adama yâr edecekti ki. Titreyen ellerini gözlerinden akan yaşlara götürdü ve onları silmeye çalıştı. Hozan tam karşısında duruyordu, Helin oradan gitmeden önce onunla göz göze geldi, tiksinerek baktı sevdiği adama hızla arkasını dönüp gitti.

Hozan Helin'i görmüş bir tepki vermeden babasına bakıyordu, elbetki alınacaktı o da yapacak bir şey yoktu. Agit ağa oğlunun dediklerine hak vermiş onaylanmıştı.

İçeriye geçtiklerin de ağalar onların tabii ki de ne konuştuklarını adı gibi biliyorlardı.

"Ben derim ki Allah'ın izni peygamber efendimizin kabri ile Zişan'ı, oğlum Hozan'a istiyorum Diyar ağa." Dedi Agit ağa. Salonda yine çoğu kişi onayladı bu durumu. Diyar ağa ise sevindi, çünkü Berxodan'larla bir ortaklıkları vardı, böylece daha çok bağlanmış olurlardı. Bu durum Baran'ın hoşuna gitmedi çünkü Hozan'ın nasıl birisi olduğunu biliyordu, kardeşine nasıl davranacağını bile meçhul du. Ama elden bir şey gelmiyordu ne yazık ki.

"Yarın gelirsiniz yüzükleri takarız Allah'ın izniyle." Demişti Diyar ağada. Kızını yine bir cehenneme itiyordu göz göre göre.

🍂

(Zişan)

Ruhuma çöken ağırlık gözlerimi açmama engel oluyordu ona rağmen açtım gözlerimi. İçimde çok kötü bir his vardı, sanki son günlerimi yaşıyor gibiydim.

Kapımın açılmasıyla ablam içeriye girmişti yanıma yaklaşmasıyla gözlerinin kan çanağı olduğunu gördüm. Elinde ki kremi komodine koyup yatağın boş kısmına oturdu. Yönü cama dönük boş bakışlar atıyordu. Toparlanıp sırtımı yatak başlığına dayadım.

"Abla ne oldu? Gözlerin kan çanağı olmuş." Dedim kısık çıkan sesimle.

Normalde kolay kolay ağlayan biri değildi onu böyle görmemle şaşırdım.

Gözlerini kapattı bir kaç damla gözyaşı yanaklarında yer aldı. Canı yanıyor gibiydi," Zişan.. beni neden sevmedi? Ben onu çok sevdim, gözümden sakındım onu, sıkmadım, daralmadım. Yeri geldi yaptığı çoğu şeyi kabul ettim, beni bırakmasın diye.. o ne yaptı biliyor musun? Beni hor gördü, boş verdi, hiç takmadı bile.. en önemlisi o beni hiç sevmedi Zişan.. Ben kendimi kandırmışım bunca zaman." dedi.

Hozan abiden bahsediyordu, söyledikleri benimde canımı açıtmıştı çünkü ablamın yaşadığı durum gerçek çok kötü bir durumdu. Bir kaç defa ablama söyleme çalışmıştım 'sevgisinden emin olmadıkça ona daha fazla sevgi verme bu seni yıpratır.' Demiştim de umursamamıştı bu söylediklerimi.

"Ne yaptı yine?" 

"Boş ver, bitti artık benim için.." dedi, pek inandırıcı gelmedi bana ama inanmak istedim biraz olsun. Kendisini üzmesin istiyordum bundan sonra.

"Krem getirdim, annem dedi bir kaç yerinde morluk var diye. Gel süreyim." Dedi, kremi eline alıp kapağını açtı.

"Gerek yok ben sürerim." Dedim, nedensizce kimse görmesin istiyordum.

"Emin misin?" 

"Eminim." 

"Tamam ben gideyim o zaman." Diyip çıkmıştı odadan.

Kremi alıp banyoya girdim, morluk olan bir kaç yere sürdüm ve çıktım banyodan.

Banyodan çıkmamla odada Simay'ı buldum.

"Abla babam diyor ki çalışma odasına gelsin. Bir şey konuşacakmış seninle." Dedi.

"Tamam." Diyip çıktım odadan. Çalışma odasının kapısına geldiğimde ellerim titredi hafif bir şekilde, panik olmuştum. Kapıyı tıklayıp gel komutuyla içeriye geçtim.

Babam çalışma masasına oturmuş yine tesbihiyle ilgileniyordu.

"Beni çağırmışsın bav (baba)." Dedim. Eliyle öndeki koltukları işaret edip oturmamı istedi. Gösterdiği yere oturup konuşmasını bekledim.

"Ağalara bir karar verdik sabah." Dedi ağır bir dille. Verdikleri karar hayatımı altüst edecekti buna adım kadar eminim.

"Hozan Berxodan'la yarın yüzükler takılacak." Demesiyle ne olduğunu algılayadım, umarım bu yüzük takma ablamladır diye geçirdim içimden.

"Seninle.." Dedi. 

Dünyam başıma yıkıldı. Ablamın gözleri geldi aklıma, söylediği şeyler bir bir kulağımda çınladı. Biliyordu, öğrenmişti bir şekilde. Daha sonra Hozan abinin bana olan iğrenç bakışları geldi aklıma. Rezalet bir durumun içerisine düşmüştüm. Resmen ablamın sevgilisi benimle evlenmek istiyordu.

"Baba abim gibi Hozan abi. N-nasıl kabul edersin böyle bir şeyi? Nasıl göz yumarsın?" Dedim boğazımda ki düğüm sesimin titrek çıkmasını sağlamıştı.

"Ne yapayım Zişan? Sen bu evde durdukça milletin ağzı kapanacak mı sanıyorsun. Hem yakınızdır kaç senedir, onlardan sana zarar gelmez meraklanma." Dedi rahatlığı gözlerimi yaşarttı.

"Olmaz! Olmaz kabul etmiyorum kimseyle evlenmem ben. Gerekirse halamın yanına gönder beni, ama olmaz baba benden dokuz yaş büyük bir adamla evlenmem!" Dedim sinirle, halam burda bir köyde tek başına yaşıyordu babamdan büyüktü. Küçükken kaç defa gitmiştim onun yanına yaz aylarında, bana ailemden daha çok değer veriyordu. Çocuğu olmadığı için beni kendi kızı gibi görüyordu.

"Karar verildi senin burada söz hakkın yoktur! Evleneceksin dediysem evleneceksin, o milletin ağzı kapanacak o kadar. Min aciz neke (beni rahatsız etme)!" Diye bağırdı.

Ben az bile söylemişim. Kendi rahatlığı için beni mahvedecek bir babam var.

"De hayde git toparlan, yarın akşam yüzükler takılacak."

Sinirle çıktım odadan, kendi odama geçip ne yapabileceğimi düşündüm.

Kaçacaktım..

Ardıma bile bakmadan hemde..

BÖLÜM SONU 

Oylamayı unutmayın♡