Neden bilmiyorum ama hep canı aciyan taraf olmuyorum kimseyi kirmayayim canını acitmamayim diyorum taviz veriyorum sonrada ne oluyorsa bana oluyor vazgeçtim artık kimseye taviz vermicem vermeyin kimse vermesin burda insanlara duyugularimi paylasiyorum onlarında benimle laylasmasini çok isterim ama gerçekten bazen çok yoruluyorum yanlış anlasiliyorum taviz verdikçe üstüme geliyorlar zanediyorlar ki ben onları silemem sadece onlar tek hamleyle beni silebilir zannediyor gerçekten yoruldum beni anlaya bir insan yokmu

Sizde canınız acıtan insanlara taviz veriyormusunuz veriyorsanız artık vazgeçin çünkü üzülen taraf hep siz oluyorsunuz bir insan sizi tek hatanizda silip yaptiginiz tüm iyilikleri dağlar kadar iyilikleri silip sadece tek hatanizda bir sinek kanadı kadar olan hatanizda siliyorsa o insan sizin için doğru insan digildir onun için üzülmeyin canınızı yakmayın aksine bırakın ne olursa olsun hayatı akışına bırakın kimsenin sizi incitip kurmasına izin vermeyi ve hep o güzel gülümsemenizle dünyaya bakın Gül'ün eglenin guldurun aglatmayin başkası sizi aglati diye sizde acımasız olmayın aksine siz o acıyı hisetmisiniz başkasının nasıl hisedecegini anlarsınız ve asla kimseti zorbalamayin belkide bu ne alaka diyebilirsiniz ama şunu demek isterim ki zorbalanan şiddet gören binlerce insan var eyer zorbalayan ve şiddet gösteren biri okuyorsa sende iyi birisi olabilirsin neden birilerinin canını acitiyorsun ki sen bunu istemiyorsun sadece yanlış yolda yuruyorsun o yolu bırak artık ve gitt geç olmadan kirdugin insanın kalbini iyilestir.

------------

Kelimeler artık yetmiyordu kalbimin kırıklarını düzeltmeye acı cekiyordum ama hep gulumsuyordum çünkü gülümsemek bulaşıcıdır aglamaksa can acitici...