"Ve deli kadın hiç bir zaman af ne bilmedi. Deli adamsa hiçbir zaman zavgeçmedi. Ama vazgeçeceği an her şey bitecekti.." Aklımın bir köşesi onun yapmayacağına inanıyordu. En çok o ihanetten nefret etmiyor muydu? Neden bana bunu yaşatıyordu? Neden susuyordu? Acı çekmiyor muydu? Hiç mi sevmemişti beni.. Burada olanları asla unutmayacaktım. Sebep ne olursa olsun affetmeyecektim. Bu sefer hem can yakacaktım hem de affetmeyecektim. "Çık dışarı. Bir canavara verecek bir tane daha kalbim yok." Sakin davranıyordum ama kalbim ve aklım öyle bir yangın ve depremin ortasındaydı ki. Yine konuşmadı. Donup kalmıştı. "Kalbim eski kocama sadakam olsun." Her an yere yığılabilirdim. Ama o hâlâ gitmiyordu. "Atın şunu dışarı." diye bağırdım. Artık her şey bitmişti. Hayatım da biz de o da. Örümcek zambağı solmuştu, çölün ortasına terk edilmişti..