"Bu şekilde konuşmayı kesmemiz gerekiyor, Ilgaz. Artık neyse, açıkça konuşalım.” Derin bir nefes aldım. “Benimle böyle konuşma. Zaten yeterince zor bir gün geçirdim.” Kemal`in gözlerinde inanılmaz bir şaşkınlık vardı. “Senin için zor olan ne, Ilgaz? Her şeyi böyle kapalı kapılar ardında saklamamız mı? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi davranman mı?” Gözlerimi Kemal’den kaçırdım. Bu konuşmayı yapmak istemiyordum, ama Kemal`in ısrarı kaçınılmazdı. “Kemal, burada, sette bu konuşmayı yapmamız gerekmiyor. Lütfen.” Kemal kaşlarını daha da çattı. “Set mi? Ilgaz, bu mesele sette değil, bizim aramızda. Benim senden ne kadar uzak kaldığımı fark etmiyor musun? Biz bu hale nasıl geldik?” Yüzümdeki ifade yumuşadı, ama bu yumuşama derin bir kırgınlıktan geliyordu. “Biz buraya kadar geldik çünkü... belki de bir şeyleri en başında yanlış yaptık. Belki biz…” bir kaç saniye kendime izin verdim, zordu. “Biz birbirimizi istemedik, sadece... alıştık.” Kemal’in yüzündeki öfke yerini derin bir hayal kırıklığına bıraktı. “Bunu gerçekten mi düşünüyorsun? Beni sadece bir alışkanlık mı sanıyorsun?” Susarak başımı öne eğdim. Kemal birkaç adım daha yaklaştı, sesi daha yumuşaktı ama içinde bir sitem taşıyordu. “Sana her şeyimi verdim, Ilgaz. Kendimden bile fazla sevdim seni. Ama sen hep bir adım geride durdun. Hep bir duvar vardı aramızda. Ben o duvarı yıkmak için savaştım, ama sen bana hiç izin vermedin.” Gözlerimde beliren yaşları saklamaya çalışarak arkamı döndüm. “Belki de o duvar, beni koruyan tek şeydi. Beni kırmana izin veremem, Kemal.”