“İnat, kararlılık ve cesaret. Ne eş anlamlı kelimeler, ne de yakın anlamlı. Ama insanda bir tanesi varsa hepsi vardır. Bazıları kendilerini cesur sanar, boşa inatlaşır. Bazılarıysa çevresi yüzünden içindeki cesaretin farkına dahi varamaz.”

Kitabın kapağını yavaşça kapatıp aynaya baktım. Şişmiş göz altlarım, son zamanlardaki beslenme alışkanlığım yüzünden çıkmış sivilcelerim. Resmen bıkmış ve bitmiş bir haldeydim. Günlerdir insan yüzü görmemiştim. Kapıdaki kargo dağına her geçen gün bir yenisi ekleniyordu. Hepsi haftalar önce söylenmiş kargolardı. Kimi makyaj malzemesi kimiyse başka başka şeylerdi.

Yataktan yavaşça kalkıp salona doğru yürüdüm. Günler önce yere fırlattığım telefona baktım hâlâ yerinde öylece duruyordu. Telefonu yavaşça yerden kaldırdım. Konsolun üstündeki sarkan kabloya baktım ve telefonu şarja taktım. Yere oturup bağdaş kurdum ve telefonumun açılmasını bekledim.

Telefon açıldığında sadece bir watsapp bildirimi ve birkaç trendyol bildirimi vardı. Watsapp bildirimine tıkladım, Mert'ten gelmişti. Kısa, öz ve komik bir mesajdı “Üzgünüm.”. Şaka gibi diye geçirdim içimden.
Bu kadar üzülmek yetmişti bana. Hani hiçbir erkek neşemi,moralimi bozamazdı. Neydi benim bu günlerdir olan halim. Telefonu konsola bırakıp tuvalete doğru ilerledim ve yüzüme su çarpıp aynaya baktım.

“Kendine gel Ezgi, kendine gel”
Yüzümü kurulayıp odama doğru ilerledim. Siyah keten bir pantolon ve kendi ördüğüm mavi kelebekli bir crop giydim. Yanıma da siyah bir ceket, telefon ve anahtarlığı alıp evden çıktım. Beyaz Süper B’ye doğru ilerledim. Güneşliği indirip torpitodaki glosu ve kapatıcıyı aldım. Onları sürdükten sonra güneş gözlüğümü taktım ve yola çıkmaya hazırdım.

Yaklaşık yirmi dakikalık bir yoldan sonra arabayı park ettim ve kuaföre doğru ilerledim. İçeri girdiğimde Hakan çıraklara emirler yağdırıyordu. Yeliz yine birilerine sinirlenmiş; Alya’ya bağırarak bir şeyler anlatıyordu. Ben içeri girdikten sadece birkaç saniye sonra Hakan beni görüp Ezgi diye bağırdı. Koşup bana sarıldı ve “sonunda tanrım!” diye sitem etti. “Öldün sandım.” diyede sözünü devam ettirdi. “Ufacık, mini minnacık bir depresyondan sonra tekrar aranızdayım.” dedim gülümseyerek.

Yeliz somurtarak bana baktı “ Tüh ya ben kaçtın sanmıştım.” dedi. Yapmacık bir gülümsemeyle ona baktım “Şansına küs hayatım bu güne kısmet değilmiş.” dedim.
Geçip boş bir sandalyeye oturdum. Sadece saçlarımı omzumun hizasında kestirmek istediğimi söyledim. Telefonu açıp instagrama girdim. Profilime baktığımda takipçimin birkaç yüz kişi düştüğünü gördüm. Benim için küçük bir rakamdı ama yakın zamanda yeniden toparlanmam gerekiyordu

Saçım bittiğinde aynada bir fotoğraf çekindim. İnstagramda paylaştım ve üstüne ‘Coco Chanel’in de dediği gibi “Saçını kestiren bir kadın, hayatını değiştirmek üzeredir.”.’yazdım.

Yaşadığım bu inklap yani köklü değişim etrafımdaki arkadaşlarımı, ailemi, hayranlarımı ve geriye kalan herkesi bozguna uğratacaktı çünkü artık eski Ezgi yoktu. Yep yeni bir ben vardım, geçmişi geride bırakmış bir ben.

Evet ilk bölümün sonuna geldik okuduğunuz için hepinize çok teşekkür ederim