Eve girdiğimde çoktan herkes evde toplanmıştı. ‘Kardeşim, Annem, Ablam ve Ben’ önce biraz oturduk ve diziyi izledik.

Her zamanki gibi annemin o müthiş programlarından birini izliyorduk, evimizde İnternet olması sanırım en çok anneme yarıyordu. Çünkü biz evde bile kalmıyorduk. Annem bugün çok daha farklıydı her zamankinden çok daha sakin ve durgundu.

Bu hepimizin dikkatini çekmişti, gerçi kardeşim zaten küçük olduğu için her zaman onunla vakit geçirmek zorundaydı ama ablam ve benim gayet de dikkatimi çekmişti. Biz asla ondan sevgi ve saygı görememiştik, biz babamızdan sevgiyi öğrenmiştik ama sevgiye inanmayan sevgiyi muhtaç insanlardık, biz sevgi isteyip Sevgi göremeyen, sevgiyi muhtaç olup alamayan insanlardık.

Biraz oturduktan sonra ablamın bana mesaj attığını fark ettim hemen telefona sarıldım. Annem daha sonrasında sanırım yanlış anlamış olacak ki telefonumu elimden alarak bana neler olduğunu sordu annemle gittiğimiz, yaptığımız hiçbir şeyin mantıklı bir açıklaması olamazdı. Çünkü annem daima haklıydı, çünkü o anneydi.

Biraz düşündüm nasıl bir yalan uyduracağımı ama en sonunda bir yalan bulamadım. Normalde en çok yaptığımız şey genel olarak annemize yalan söylemekti, çünkü gerçeği söylediğimiz zaman sadece biz değil kardeşimiz, o anki mutluluğumuz hayatımız baştan aşağı yıkılıyordu. Çünkü annem delirdiği zaman evdeki herkes delirmiş oluyordu, hıncını bizden alıyordu yani eskiden.