Artık gitme zamanlıydı gerçekler ve zaman bize bunu gösteriyordu ayakkabımı giydim ve üstümü düzelterek kapıyı çektim aşağı doğru inerken kulaklığımı kafama geçirdim ve bir müzik açtım hayattan uzaklaşmamın tek gayesi buydu.

Aşağıya indiğimde ablam çoktan arabanın şoför koltuğuna kurulmuştu, ben de tabii ki benden daha iyi kullandığını bildiğim için hemen yan koltuğa oturdum ve çanta marka koltuğa atarak kulaklığımı tekrar kafama geçirdim sesi daha çok açtım ablamın umurunda bile değildi sanırım asi ruhlu olmak bunu gerektiriyordu.

Birbirimizden çok farklıydık ama o gerekeni daima yapacağı yeri ve söylemesi gereken şeyleri bilirdi. Bugün hariçti.

Ablam biraz beni izledikten sonra arabayı çalıştırdı ve beraber bir uçsuz bucaksız ormana doğru ilerledik nereye gittiğimizi bilmiyordum ama ablam da kendinden bir o kadar emin bir şekilde arabayı sürüyordu.

Ormanın ortasına geldiğimizde ise arabayı durdurdu ve arabanın bagajından çadır çıkardı kocaman büyük bir çadır ama tek bir taneydi sanırım beraber kalacaktık bu çadırda kimseye yük olmamaktan bahsediyordu ama ben çadırda kalmaktansa mandy veya lisa’da kalmayı yeğlerdim.

Ablam göz devirerek ve çadırı tek başına kurdu ben de o sırada sadece oturdum çünkü başka hiçbir şeyimiz yoktu ya da yapacak hiçbir şeyimiz yoktu bu karda bu kışta sadece bir çadırımız vardı.