Okuldan sonra herkes evlere dağıldı, ve kimse gruba mesaj yazmadı. Böyle zamanlar grupta çok olmazdı.

Bende artık buna bir son vermek için hazırlandım ve babamın anahtarını ödünç alarak ‘gece yarısı’ dışarı çıktım. Okula ve arkadaşımıza doğru.

Okula girdiğimde birinin daha orda olduğunu gördüm.

Onu tanıyordum, ama karanlıktan hiçbir şey belli değildi. Simsiyah bir adam diye düşünerek kendimi susturdum, ve saklanarak onu izlemeye başladım.

Telefonumun şarjı az bile olsa yettiği kadar bizimkilere bir video attım ve neler olduğunu kimsenin tanıyıp, tanımadığını sordum.

Kızlar yanıma gelmeyi teklif ederek konuyu unuttular, erkekler ise sadece ne yaptığımı sorarak vakit harcadılar.

Bende vazgeçerek telefonu kapattım ve cebime attım. Adamı takip etmeye devam ediyordum, artık okuldan çıkıyordu.

Korku filmi gibi geliyordu bana her şey.

Ama yine de yılmadım ve adamı evine kadar takip ettim. Ama adam eve girer girmez her camı kapıyı kitledi ve bir yeşil ışık yakarak salonda bir şeyler yapmaya başladı.

Arada yeşil ışık kesilse de adam hala içeride bir şey ile uğraşıyordu. Korkuyordum, içeriden gelen tek ses ‘cız ve çıt’ sesleriydi.

Ve yaklaşık yarım saatin sonunda adam evden çıktı. Sonra da elindeki şişeyle ormana doğru ilerledi ama geri dönmedi. Ben ise o sırada evi aradım ama bir şey bulamadım, adam oldukça zekiydi. Ama bir sorun vardı evde kapalı kalmıştım.

Adam ise hala ormandaydı. Korku ve ter vücudumun bir parçası haline geliyordu.

Ama kurtulmuştum, kapı sert bir hışımla açılarak sim siyah ormana doğru bir yol ilerliyordu. Bende hemen evden çıktım ve kapıyı kapatmadım bile.

Hemen arabaya bindim ve eve doğru yol aldım. Tam da o sırada bir silah patlama sesi ile birlikte karga bağırma sesleri koca bir ormanda inledi.

Ve galiba ölen benim ruhumdu çünkü elim, ayağım artık tutmuyordu.

Korkuyordum. Hemde artık çok daha fazlasıyla, “KORKUYORDUM.”

 ...

Ayıcığıma sarıldım ve kafamı yastığa koyarak, ölü sesimi dinledim.

Ertesi sabah uyandığımda haberlerde, grupta sadece ölü ceset ve gizemli adam konuşuluyordu. Herkes korkuyordu.

Bizimkilerde olaydan sorumlu olamamak için şehir dışına, yurt dışına kaçtılar.

Ege- İtalya’ya

Umut- Antalya’ya

Ömer- İzmir’e

Melis- Samsun’a

Elisa- İspanya’ya

Ve son olarak ben- New York’a

Gidecektik. Ve artık...

Yeni hayatım başlıyordu. Ve bu sadece minik bir fragmandı.