Ertesi sabah uyandığımda, gül bahçesine yani zeynep’e mesaj atmaya karar verdim. Ardından da konuşmaya girerek lizge’nin bana ne atıp, atmadığına baktım. Ama hiçbir bildirim yoktu, sonrasında zeynep’in konuşmasına girdim ve mesaj yazmak için sohbete tıkladım.

“Günaydın, birkaç gündür iyi değilim. Başımdan sakatlıklar eksik olmuyor, özür dilerim. Bir hata yapmadın, senlik bir şey yok. Sanırım ben biraz alınganlık yaptım, bu arada erkek arkadaşınla aran nasıl?”

Mesajı yolladıktan üç-beş saniye sonra tekrar bir mesaj geldi.

“Erkek arkadaşım yok, en azından artık yok. Bana yazmamanın sebebini hala anlamış değilim, ayrıca özür dilemesi gereken biri varsa sanırım o benim. Tekrardan özür dilerim, lütfen bana geri dön. Seni çok özledim, özellikle de geceleri seninle konuşmayı çok özledim.

Mesajı okuduktan sonra gözlerim hafif dolmuş olsa da, artık hayatımda hem zeynep hem de lizge vardı. Onları tanıştırmak çok imkansızdı, biri sanal bir arkadaş, biri ise gerçekte bir psikologtu. Sanırım kafayı yemek üzereydim. Zeynep benim kız arkadaşım olmak kriterlerine çok fazlasıyla uyuyordu, ama onun bir erkek arkadaşı vardı ve o beni sadece bir arkadaş olarak görüyordu.

Bu konuyu kapattıktan sonra bir süre düşünmemeye karar verdim ve zeynep’e psikoloğum lizge’den biraz bahsetmeye başladım. O da beni kıskanmış gibiydi, sanırım o da benden hoşlanıyordu. Ama bundan emin olmak için biraz daha vakti ve biraz daha konuşmaya ihtiyacım vardı.

Onu sesli olarak aramıştım.

Ama açmamıştı daha sonrasında da bir özür mesajı daha yollamıştı bana.

“Üzgünüm arda, annem yanımda telefonu açamadım. Akşama doğru görüşsek olur mu?”

Bu mesajdan sonra kırılmamıştım Çünkü olabilirdi. O da bir insandı, ve onu anlayışla karşılayarak “Akşam görüşmek üzere.” Diye bir mesaj daha yolladım.

Ve sohbeti bitirdik, ardından da yatağından kalkarak. Sessiz evimin içinde, mutfağa doğru ilerledim.