Hayat özgürlüğü.

Bu yaşıma kadar, kimsenin bana tanımadığı özgürlüğü babam bana tanımıştı. İşte şimdi de onun sayesinde ve emekleriyle, psikolog olmak için sadece bir saatim kalmıştı.

Sonunda mevzun oluyordum ve insanların sağlığını avucumun içine, alıyordum. Herkes, bana emanetti.

Babamın her zaman dediği gibiydi “Zekanın ölçüsü, gerektiğinde düşüncelerini değiştirebilmekte yatar!” Ve bende yıllar önceki dil bölümü seçimimden döndüm, ve artık bir psikolog olarak, mevzun oldum.

“Lizge hadi kızım, bir türlü giyinemedin. Geç kalıcaksın bak!” Diye seslendi babam bana kapının önünden. Bende telefonumun ekranını açarak saate baktım ve elbisemi düzelttim.

Ardından da hemen odadan çıktım. “Tamam baba, geldim işte.” Babam bana bakarak ıslık çaldı ve “Bu ne güzellik kraliçem?” Diye sordu ve sırıttı. Bende ona gülümsedim ve “Gerçekten güzel mi?” Diye sordum.

Babamda elimden tutarak, elimi öptü ve beni etrafımda döndürdü. “Hemde her zamanki kadar.” Diye soruma cevap verdi. Ve evden hızlıca çıktık.

 ...

Okula geldiğimizde ilk defa bu kadar duygularımın karıştığını hissediyordum. Garip bir his kaplamıştı içimi.

Mutluydum, ama gözlerimde dolmuştu çünkü orta sondan beri dilediğim, zorluklara ve herkese rağmen aldığım bu belge ve önlüğü gurur ile ellerimde, omuzlarımda tutuyordum.

Ve artık mezun oluyorduk. 3...2..1. tüm kepler havada uçuştu. Hepimiz heyecandan bir birimizi kutladık ve fotoğraflar çekindik.

Artık ayrılma vakti gelmişti, hepimizin yolu ve bahtı umarız ki açık olur. Tekrar sarıldık.

“Aaaaa!” Diye bir ses duyduk, korkudan hepimiz tekrar kep atılan yere koştuk ve öğretmenlerin kapının önünde bir topluluk olduğunu gördük. Yerde kırmızı lekeler vardı.

Ali bana dönerek “Bu kan!” Diye bağırdı. Babamda bunun üzerine beni götürmeye çalıştı ama buna izin veremezdim. “Kim ve neden böyle bir şey yapmıştı?” Diye çelişerek kendime sormuştum

Kalabalık azda olsa açılınca gördük ki yerde biri yatıyordu.

Korkudan sırayla geri çekildik, ama umut böyle şeylere hep meraklıydı. Bu yüzden de hep düşündük, neden psikoloji okudu diye. Ama asla cevap alamadık.

Umut yerde yatanı görene kadar bir sorun yoktu ama onu görünce hemen geri çıktı ve kendini ege’nin kollarına bıraktı.

Hepimiz merakla cevap bekliyorduk. Umut önce kalktı, sonra ise yutkunarak “Bu okuldan,” derin bir sessizlik oluştu “Eski arkadaşımız,” hepimiz merakla bekliyorduk. “Zuhal.”

Herkes şok içindeydi. Nasıl bir genç kıza kıymışlardı? Üstelik mezuniyet gününde.

Hepimiz üzüntüyle yere çöktük, ege hariç malum bir zamanlar okulun havalı çocuğu olduğu için bir sürü sevgilisi vardı ve zuhal’de onlardan biriydi. Bu yüzden de eski arkadaşımızdı.

 ...