"Ne yapıyorsun?" Kayra meraklı gözler ile Elif'e baktı.

"Ben.." diye başladı, fakat devamını getiremedi. Kayra'ya birşey olacak diye çok korkmuştu, daha ilk defa tanıştığı kişiye birşey olur diye korkmuştu. Elif'i tanıyanlar bencil olduğunu, kendinden başka kimseyi düşünmediğini söylerdi. Fakat Elif bu yönünü içinde yaşar, onların haberi olmadan korurdu.

"Sen?" Dedi meraklı gözlerle Kayra.

"Ben, refleks olarak sarıldım. Yani... öyle işte." Elif geçiştirmişti fakat Kayra içinde birşeyler anlamıştı.

"Anladım." Dedi sadece, daha ilk günden üstüne giderse araları bozulabilirdi. Ve Elif'in onu böyle tanımasını istemiyordu. Kayra nazik olduğu kadar sinirli, sinirli olduğu kadar da gülen biriydi. Elif ise... Elif düz bir insandı, onun duygu değişimlerini anlayamazdınız. Çünkü her ne olursa olsun gülerdi. Biri dalga mı geçti, güler geçerdi kafasına takmıyormuş gibi. Ama tek bir cümle bile aylarca aklında kalırdı. Annesinin 4 yıl önce ona "Sus artık, gülme yeter.." gibi sözlerini duyunca umursamıyor gibi davransa da, 4 yıldır bu cümleler ile savaşıyordu. Tabii, bunu kimse bilmiyordu. Kendini acındırmaktansa kafasında savaşmak hep daha iyi gelmişti ona, birşey olduğunda çok fazla uyurdu mesela. Ya da kendi kafasına göre takılırdı, kulaklığını takıp müzik dinlerken kitap okurdu. En sevdiği aktiviteydi bu, çünkü kitaba kafasını verdiği için düşünmüyordu.

******

ELİF

Çok utanıyordum, hayatımda hiç utanmamıştım çünkü bu durumun içine hiç düşmemiştim. Kayra'ya birşey olacak korkusuyla sarılmıştım ona, normalde böyle birşey başkasında olsa gülüp geçerdim her zamanki gibi. Lakin bu sefer işler aynı değildi, Kayra ile ilk defa karşılaşmamıştım. Evet, doğru duydunuz.

Kayra benim çocukluk aşkımdı.

O beni hatırladımı bilmiyordum, fakat bunu önemsemiyordum. Beni hatırlamasa bile en azından ben onu hatırlıyordum. Bir yazlıkta tanışmıştık biz, yazlıklarımız yan yanaydı ve hergün denize giderken karşılaşıyorduk.