Keyifli okumalar...🌟💗

6 yaşındaydım. Masum gözyaşlarım yanaklarımdan aşağı doğru süzülüp yerle buluşuyordu. Babam bebeklerimi nakliye aracına yüklüyordu. Ablam arabaya binmiş,asık suratla oturuyordu.Kalabalık sevmezdi.

Boyu benden birkaç santimetre uzun ,yaşına göre son derece olgun olan çocukluk arkadaşım bana sarılmış bir vaziyette ağlıyordu.

“Eylül,gel artık kızım!” Babamın hüzünlü sesi duyulmuştu.

Yaşadığımız mahalledeki bütün yakınlarımız yanaklarımı vakumlamıştı ve babamın kahveden arkadaşları babama sarılıp,benim duyamadığımı sandıkları bir şekilde “Başınız sağolsun kardeşim.” Diyorlardı.

İzmir’den taşınacaktık,babam birden beni karşısına almıştı ve taşınacağımızı söylemişti. Ben ise onun bu kararını anlayışlı bir şekilde karşılamıştım. Galiba babamın buradan taşınmak isteme sebebi;annemin vefatının onun bünyesine fazla gelmesiydi. Hayatındaki en önemli insanı kaybetmişti.

“Baba annem nerede? O bizimle gelmeyecek mi?” Herkesi donup bırakan o soruyu sormuştum. Babam tam ağzını açacakken arkadaşım annesi “Zamanı geldi Arif.” Dedi ve bana dönüp “Eylül,kızım annen melek oldu.” Diye devam etti. Ağlayacaktım fakat o kadar kalabalığın içinde ağlamak bana utanç verici geliyordu. O yüzden sertçe yutkunarak gözyaşlarımı geri gönderdim.

Yaşım küçüktü ancak annemin öldüğünü anlayamacak kadar geri kafalı değidim. Hüzünlü bir tonda “Yani ruhunu teslim etti!” dedim. Bu cümle hayatın en acı cümlesiydi. En sonunda gözyaşlarım kendine hakim olamadı. “Annemi istiyorum!” Diye ayağımı sertçe yere vurmaya başladım. Herkes beni teselli etmeye çalıştı. Ama onların bu samimiyetsiz sevgi cümleleri hiç bir işe yaramıyordu. Arkadaşım yanıma geldi ve “Eylül,merak etme! Her şey iyi olacak. Annen şu anda büyük ihtimalle cennette olduğu yerden memnun bir şekilde sizi izliyordur ve senin ağlaman onu üzüyordur.” İşte arkadaşımın bu lafları iyi hissetmemi sağlamıştı. Burnumu çekip,ona sarıldım.

Ablam camdan başını çıkarttı ve “Gel be!Seninle mi uğraşacağız?” Dedi. Annemin ölümü onu üzmemişti anlaşılan. Hatta sevindirmişti. Annemle kavgalılardı,annem onu çok sevse de ablam nankörlük yapıyordu. El mahkum arabaya bindim.

Ablam üfleyerek “Ya bi arabaya binecektin bu kadar zor olamaz!” Dedi.

Babam şoför koltuğundan “Asel kardeşinle düzgün konuş! O senin kardeşin!” Dedi.

“Ben annesi sanıyordum.” Bu lafı bilerek,sırf babam ve beni üzmek için söylemişti.