-Bora-

Ben gider gitmez giyinme odası yapılmış odamın beyaz tüylü koltuğunda oturuyordum. Annemin topuklu ayakkabıları altın detayları olan bir dolabın içindeydi. Babamın takım elbiseleri ise annemin topuklu ayakkabı dolabının yanındaydı.

Bir insan evladı oğlu evden gider gitmez odasını giyinme odası yapar? Tabii ki annem ve babam.

Üstelik bana zorla giydirdikleri takım elbise beni daraltıyordu.

Odanın kapısı nazikçe çalındı. Gelen kesinlikle annemdi. Annemi artık kapı çalışından anlardım, çünkü babam daha sertçe çalar. "Gir." diye seslendim.

"Oğlum hadi kalk, misafirler geldi." Omuz silktim.

"Bana ne misafirlerden? Sanki benim için geldiler,sizin için geldiler!"

"Bak senin çocukluk arkadaşın geldin,hep çamurdan arabalar,kekler, pastalar yapardınız."

Hemen doğruldum. "Nasıl? Şu Arif abinin kızı mı?"

"Evet!"

Yerimden bir hışımla kalkıp merdivenlerin yolunu tuttum. Anneme bakmadan bile bana değişik değişik baktığını anlayabiliyordum.

On dört yıldır çocukluk arkadaşımı arıyordum. Ona taktığım bir lakap vardı: Edi. O da bana Büdü derdi. Sürekli pembe ve pembenin tonları giyerdi. Tüllü etekleri çok severdi, bende eteğinin üstüne yanlışlıkla (!) lekesi asla geçmeyecek şeyler dökmeyi severdim. Ayrı yeten üstünde Winx perilerinin olduğu bir elbiseside vardı. Evde,okulda,parkta her yerde onu giyerdi. Artık içine sığmadığı için annesi komşunun çocuğuna verdi diye iki saat ağlamıştı.

Onunla ilgili bir sürü anımı hatırlıyordum ancak... İsmini unutmuştum. Aradan neredeyse on dört yıl geçmişti.

Merdivenlerden inerken salon yavaş yavaş gözükmeye başlamıştı. İlk başta saçları beyazlamış, balyoz gibi bir adam gördüm. Son derece korkutu duruyordu. Bir iki basamak sonra da bir kız göründü.

O an duraksadım ve gözlerimi açıp kapattım. Ana görüntü değişmiyordu.

Şu anda salonda, haz etmediğim bir insancık tüm asaletiyle

koltukta oturuyordu.