Bölüm 24: Kanatların Hayali

Günler birbiri ardına geçmiş, Melda okulun temposuna ayak uydurmuştu. Derslerinde ilerleme kaydediyor, güçlerini her geçen gün daha iyi anlamaya başlıyordu. Ancak, arkadaşlarının sık sık melek formuna geçip kanatlarıyla uçtuğunu görmek, içinde derin bir özlem ve merak uyandırıyordu.

Bir akşam, dersler bittikten sonra odalarına dönen kızlar, günlük sohbetlerini yaparken konu yine kanatlardan açıldı. Lale, uçmanın ne kadar özgür hissettirdiğini anlatıyordu:

“Rüzgarın kanatlarının arasından geçtiğini hissetmek, havada süzülmenin verdiği o hafiflik… Gerçekten anlatılamaz bir şey.”

Defne de gülümseyerek ekledi: “Özellikle fırtına yaratırken kanatlarımın havada savruluşunu hissetmek… İşte o an kendimi en güçlü hissettiğim an.”

Melda ise yatak ucunda oturmuş, sessizce onları dinliyordu. Yüzünde hafif bir gülümseme vardı ama içinde tarifsiz bir burukluk hissetti.

“Melda, sen ne düşünüyorsun?” diye sordu Sude, onu dalgınlığından çıkararak.

“Düşünüyorum da…” Melda duraksadı. “Kanatlarım olmadan tamamlanmamış hissediyorum. Uçmanın nasıl bir şey olduğunu hayal bile edemiyorum. Dünyadaki ailemi çok özlüyorum ve onları bir kez daha görebilmek için kanatlarıma kavuşmam gerek. Gökyüzü Kenti’ne gitmek için uçmam gerekiyor, ama ben hâlâ…”

Selin, Melda’nın yanına oturup omzuna hafifçe dokundu. “Henüz değil,” dedi sakin bir sesle. “Ama zamanı geldiğinde kanatlarına kavuşacaksın. Senin gücün öyle sıradan bir şey değil, Melda. Bu yüzden biraz daha sabretmen gerekiyor.”

Melda başını salladı, ama bu sabır kelimesi ona beklemekten başka çare bırakmıyordu. Derin bir nefes alarak, “Sizleri uçarken izlemek beni motive ediyor,” dedi gülümseyerek. “Bir gün, kanatlarımı açtığımda sizinle birlikte süzüleceğim.”

Yıldızların Altında:

Gece geç saatlerde, Melda yatakta dönüp duruyordu. Düşüncelerinden bir türlü kurtulamıyordu. Kanatlarına kavuştuğu anı hayal ediyor, gökyüzünde süzüldüğünü, bulutların arasında rüzgarı hissettiğini zihninde canlandırıyordu. Ama her hayal, gözlerini açtığında yerini aynı boşluğa bırakıyordu.

Pencereden dışarı baktı. Gökyüzü yıldızlarla doluydu ve Gökyüzü Kenti’nin ışıkları uzakta parlıyordu. Bir an için, ailesine kavuşma hayali, kanatlarının varlığını hissetmek kadar gerçek geldi.

Kendi kendine fısıldadı: Bir gün… Bir gün kanatlarımı açacak ve kendimi tamamlanmış hissedeceğim.