______________________________________

Kader değil, düşman gibi ...

______________________________________

"Hadi Ayaz ben bile bu kadar süslenmiyorum çık artık!" evet tahmin edemeyeceğiniz üzere bu sefer ben Ayaz'ı bekliyorum! Beyefendi sabahtan beri giyiniyor.
"Geldim bebeğim." bir zahmet gel artık.

"Sonunda aşkı- yani Ayaz sonunda geldin sevgili arkadaşım." sırıttı. Pislik gülerken bile çok yakışıklı zalimin oğlu.
"Bir gün"Arkadaşı" gidecek m harfi ile sevgili kelimesi birleşecek." anlamaz gözlerle ona baktım. Oha! Bu kadar hızlı gidilmez Ayaz Beycim resmen uçtun. Dikkat et otobanda çevirme varmış yavaş yürüde yakalanma.

​​​​​​——————————————————————

1 ay. Söylemek ne kadar kolay değil mi? Ama ben bu bir ay içinde çok şey yaşadım. Kaçırıldım ama kaçıran adam benim kaderimdi sanki. Bu bir kaç günde Ayaz'la birbirimize daha fazla yakınlaşmıştık. Evet onu seviyordum. Fakat ona güvenemiyordum da. Şuanda ne mi yapıyoruz, Ayaz ile beraber bilet alıyoruz. Tam kasaya geldiğimde karşımda duran adam beni korkutmuştu.

Oha, bu o adam! Aras'la beni kaçıran takip cihazı takan. İşte kaderimde çizili olan yolların hepsinin üzerine su dökülmüş sanki. Kaderimi baştan yazarken "Bu çok iyi oldu biraz batıralım." demişler.

Başım dönüyor! O lanet adam bana kuyuda yaşadıklarımı hatırlatıyor. Kuyunun içindeki sıvıyı ve daha bir çok şeyi. Ama o ölü hayvanlar. En çok onlara üzülmüştüm

"Ayaz ben kendimi iyi hissetmiyorum, hastaneye gidebilir miyiz?" "Tabiki güzelim. Neyin var?" Ah bir bilsen. Gözlerimle midemi işaret ettim. Anlamış olacakki başını salladı ve arabaya doğru ilerlemeye başladık.

——————————————————————

"Çok az yolumuz kaldı güzelim." ama bende az kaldım. Midemde fırtına var sanki!

"Hadi gel." bu sırada arabadan indi. Asla beklemediğim.bir şey daha yaparak kapımı açtı. Bu da yetmemiş olacak ki beni kucağına aldı.

Bir dakika bu beni kucağına mı aldı? Ayaz yavaş oğlum kalp var bende.

"İyi misin?" usulca başımı salladım. Hastanenin görkemli kapılarından girdiğimizde bizi kahverengi deri koltuklar karşıladı. Bunlar sanırım insanlar sıralarını beklerken oturmaları içindi. Hayatımda hastaneye çok gitmemişimdir. Çünkü oradaki bütün insanlar hastayken iyileşmeye gitmemiz azıcık saçma.

Tam o anda Aras'a yazmam gerektiğini düşündüm. "Sevgili- of Ayaz ben lavaboya gidip geliyorum." tamam der gibi bakınca hemen koştum.

Ayaz'a böyle seslenmeyi bırakmam lazım çocuğa rezil oldum!
​​​​​​

Aras'ı aradım fakat telefonu çalmıyordu. Başına birşey gelmiş olabilirdi. Telaşla Ayaz'ın yanına koştum. Ve orada gördüğüm vahşet

O an kör olmak istemiştim. Hiçbir zaman bu kadar arzulamadım hiçbirseyi dünyadan kopmak ve bir daha gelmemek...

​​​​​​

​​​​​​
​​​​​​

​​​​​​

​​​​​

​​​​
​​​​​