Miyibaa bu bolumde birazcik daha olay olur sonraa asıl konumuza gecerizz iyi okumalarrrr <3

------------------------------------------------------------

"Hiçbirşey olmaz bana." dedim. Ufak bir kahkaha attı. "Herkese herşey olabilir. " dedi. Haklıydı da, herkese herşey olabilirdi. Elime baktım, eline baktım. Sonra gözlerimi yavaşça ona kaldırdığımda gözlerimiz kesişti. Gözlerinin ela olduğunu tahmin ettiğim bu adamı ilk kez bu kadar yakından inceliyordum. Öyle akıl almaz bir tipi yoktu ancak belirgin yüz hatları ve gözleri onu fazlasıyla öyle gösteriyordu. O gülüşü, insanı gerçekten mest ediyordu. Tatlı çocuktu. Tebessüm ederek konuşmaya başladım, "Bu arada isminiz neydi?" o da sıcak bir tebessümle cevap verdi. "Zafer Caymaz." şaka de lütfen. Asla komik olmayan bir şaka.

Kalbim onu bırakmanın yanlışlığını haykırırken beynim bu ayrılığı kabul etmişti bile. Onu özlüyordum. Evet bu lanet dünyada bir tek onu özlüyordum. Ancak duygularımın geçici olduğunu biliyordum. Onun hayatını mahvedemezdim. Sustum günlerce aylarca belkide yıllarca ama iyikide susmuştum çünkü onu artık sadece bir abi gibi görüyordum. O benim sadece abim olabilirdi. Ötesi değil.

Zafer bana dün gezdiğimiz yerde bugün yemekhaneye gelmemi teklif etmişti. Bende kabul etmiştim. Ancak ortada bırakın Zafer'i neredeyse kimse yoktu. Tam kalkmaya yeltendiğim sırada elinde küçük bir kutuyla Zafer ortama giriş yaptı. Tekrar düşündüm. Karan ve Zafer gerçekten çok benziyorlardı. Kumral ve dalgalı saçları, gözleri, yüz hatları, tarzları, neredeyse boyları bile aynıydı. Zafer benim oturduğum yani en köşe masaya doğru ilerledi. masanın önünde durdu ceketini çıkardı ve sandalyenin üst kısmına astı. Oturdu ve hiç uzatmadan söze girdi. "Nefes ben" dedi ancak devamını getiremedi. Sanki boğazında bir yumru varmışçasına yutkundu. Bu açıklamayı yapmak onu zorluyordu. "Bir süredir senden hoşlanıyorum." başımı salladım. Bunu fazlasıyla belli ediyordu. "Yani cevabın ne?" bu adam benle dalga mı geçiyordu. Ortada bir teklif yokki! "Teklif yok ama yinede sen bilirsin." dedim. Huyum kurusun insanları bozmakta çok iyiyimdir. "Nefes benimle çıkar mısın?" Umarım daha iki günlük birine güveneceğimi düşünmemiştir. "Hayır." deyiverdim kararlılıkla. Yüzü hayal kırıklığıyla düştü. "Neden?" ah hayır bunu gerçekten soruyor mu? "Zafer biz daha yeni tanıştık." yeni idrak etmiş gibi başını salladı. "Haklısın ama 2 3 hafta sonra olur değil mi?" bu çocuksu tavrına karşı kıkırdamadan edemedim. "Tamam. Bir hafta sonra yine teklif et. Ben bilmiyormuş gibi yaparım." heyecanlı başını salladı. O çok tatlıydı hemde çok.