GEÇMİŞ...

“Lilya, kızım, koşma, düşeceksin,” diye bağırıyordu Luna. Lilya arkasını dönüp annesine dil çıkarıyor, küçük paytak ayaklarıyla merdivenlerden inmeye çalışıyordu.

“Yakaladım prensesimi!” Poyraz, kızını kucağına alıp yanaklarından öpmeye başladı. “Babam gelmiş, babam gelmiş!” diye çığlık atıyordu Lilya.

“Ooo, beyefendi, sizi mi geldiniz?” Luna merdivenlerden inip eşine sarıldı. Arada sıkışan Lilya, “Üfff, duy anne, sıkıştım!”

Poyraz, kahkaha atarak eşi ve kızıyla koltuğa oturdu. “Poyraz okul-“Luna. Cümlesini bitirmeden, “Sorun yok, güzelim, hallettim. Senin orada olmadığını söyledim.”

Luna kafasını sallayıp Poyraza daha çok sarıldı. Lilya, babasının sakalarıyla oynarken, “Baba, seni özledim. Annem, seni aramama izin vermedi.”

Poyraz kaşlarını çatarak, “Benim yaramaz güzel karım.” Luna, kızına bakarak, “Aaaa, bak bak, beni hemen de ispiyonluyor babasına.”

Lilya tebessüm edip esnemeye başladı. “Anne, uyuyacağım. Bana ninni söyle.” Luna kaşlarını çatarak, “Baban söylesin sana.”

Poyraz gururla gerinerek, “Söylerim ben kızıma.” Lilya, babasının ağzını kapatarak, “Baba, hayıy! Sen söyleme, annem söylesin.”

Luna kahkaha atarak “hadi gelin”

Lilya’yı yatırdıktan sonra Luna güzel kızına nini söylemeye başladı

“Kovan kovan balin olsun (ninni)

Bin cicekli dalin olsun

Denizlerde salin olsun

Uyu yavrum ninni, ninni

Uyu yavrum ninni

Sepet sepet meyven olsun (ninni)

Akarsular ömrün olsun

Saraylarda tahtın olsun

Uyu yavrum ninni, ninni

Uyu yavrum ninni

Gozlerin akip gidiyor (ninni)

Uykulara gul seriyor

Ruyalar seni bekliyor

Uyu yavrum ninni, ninni

Uyu yavrum ninni”

Luna, uyuyan kızına yaklaşarak saçlarından öptü. Poyraz, karısına ve kızına bakarak, “İkinize o kadar çok aşığım ki.” Luna gülümseyip odalarına gittiler.

“Hadi hayatım, uyuyalım; yarın çok erken kalkacağız biliyorsun.” Poyraz başını sallayıp karısını öptü; belki de son kez öpmüştü.

Sabah olmuştu. Evde ölüm sessizliği hakimdi. Lilya uyandığında çamaşır makinesinin içindeydi; korkuyla zar zor çıktı. Merdivenlere geldiğinde aşağı baktığında kimse yoktu.

Yavaş yavaş anne ve babasının odasına girdiğinde, oda darmadağın olmuş,Yerde kanlar vardı. Minik ayaklarıyla biraz ilerledikten sonra yatağın üstüne çıktı.

Yatağın ortasında bir bıçak vardı. Bacağının üstünde semboller ve kanlar vardı. Lilya, bıçağı inceledikten sonra annesinin ve babasının yastığına yatarak ailesini beklemeye başladı.

Ama ne gelen vardı ne giden. Polis sirenini duyunca bakmaya gideceği sırada yastığın içinde elini bir şey kesti. Lilya ağlamaya başladı.

Ağlarken neyin kestiğine bakmaya çalışırken siyah mavi ışık yanmaya başladı. Gözyaşlarını silip yastığın içinde o garip şeye baktığında

kolye olduğunu gördü. Uzun ipinin ucunda sanki kafesin içinde mavi taşın üstünde siyah çizgileri vardı. Lilya hafif gülümseyip kolyeyi boynuna taktı.

Odaya bir kadın memur girdi. Odayı görünce kokarak kızın yanına gitti. “Canım, iyi misin? Ailen nerede senin?” Lilya korkarak geri giderken kadın memur kızın elinin kanadığını gördü.

“Gel pansuman yapalım.” Lilya. Kafasını hayır anlamın da sallayıp, “Annemi, babamı istiyorum.”Memur kadın kafa sallayıp kızı alıp karakola götürdü.

“Komiserim, kızı getirdim.” Komiser kafa sallayıp, “Gel, kızı bırak, Suna Hanımı ara, gelsin.”Memur kadın tereddütte kalıp, “Komiserim, ama Suna Hanım kimseyi alamam dedi.”

Komiser kadına bakıp, “Dediğimi yap.”Memur kadın, tamam anlamında kafa sallayıp dışarıya çıktı.

1 saat sonra içeriye Suna girdi. Komiser kadını görüp, “Hoş geldiniz, Suna Hanım.”Kadın kafa sallayıp

“Evet, neden geldim buraya? Aslında dur, tahmin edeyim; şu kızı benim okula göndermeye çalışıyorsun. Sana kaç kez dedim, orası esirgeme kurumu değil.”

Komiser, kadının lafını keserek, “Bak Suna, karşında gördüğün kız Poyraz Akar ve Luna Akar'ın kızı. Ailesinin durumunu biliyorsun; al kızı, git, ileride lazım edecek.”

Suna, kıza şaşkın şaşkın bakarak, “Ta ta tamamdır.” Suna, kızı alıp okula gitti. Okula geldiğinde, Lilya okula hayran hayran bakıyordu.

Suna, kızın kolunu tutup, “Uslu dur, işime lazım ettiğinde yok olacaksın zaten,” diyip kızı itekledi.

Lilya, sadece yanından geçip giden kadına bakakaldı. Elinin içi daha çok kanamaya başladı. Anne ve babasını düşünüyordu; neredelerdi, neden hâlâ gelmemişlerdi?

Niye buradaydı? Lilya ayağa kalktı, ağlaya ağlaya okulun yanındaki ormana koşmaya başladı. Ağacın yanına çöküp içli içli ağlamaya başladı.

“Ağlama, yeter artık!” Lilya daha çok ağlayarak, “Hayıy, git!” Çocuk kahkaha atarak tam konuşacağı sırada, Lilya'nın elini gördü.

“Elin kanıyor!” Lilya ses çıkarmayınca çocuk, Lilya'nın omuzlarından tutup kendine çevirince, o su yeşili gözlerini gördü. Çocuk kaşlarını çatarak

Lilya’nın yüzünü incelemeye başladı; su yeşili gözleri, kahverengi saçları ve ağlayınca kızaran bir yüzü vardı.

Ama o su yeşili gözleri suya dönüşmüştü sanki. O küçük yaşta içine atılan kini, öfkeyi ve ateşi yok etmiş, söndürmüş ve susturmuştu.

Kabul edilemezdi bu durum; Lilya küçücük bir çocuktu, kendisi ise kartalların kralı olacaktı. Okulun varisi ve Kartallara ait her şey onundu.

Ona göre, hatta annesine göre böyleydi: aşk, sevgi ve merhamet zayıflıktı. Oğluna da böyle öğretmişti ama eğer oğlu bunu yıkarsa, ona ve zayıflık gördüğü şeyi yok ederdi.

Çocuk kendisini toparlayıp, “Elin kanıyor.” Lilya burnunu çekerek kafasını salladı. Çocuk tişörtünü yırtarak kızın elini tutup kesik olan yeri sardı.

Lilya tebessüm edip, “Teşekkür ederim.” Çocuk kaşlarını çatarak, “Nereye gidiyorsun?” diye sordu. Lilya çocuğa ürkek gözlerle bakarak, “Bilmiyorum, yeni geldim buraya.” Çocuk kafa sallayıp, “Arkanı dön, şurada siyah bina var, oraya git. Yeni geldim de.” Lilya kafa sallayıp tam gidecekken,

“Adın ne senin?” Lilya çocuğun yüzüne bakıp, “Lilya,” Çocuk kaşlarını çatıp, “Zambak çiçeği.” Kız kafasını hayır anlamında sallayıp, “Lilya adım, hem senin adın ne?” diye sordu. Çocuk gülerek, “Egemen Savaş Kartal.”

Kız kafasını sallayıp gitti ama Egemen hâlâ o gözlerin etkisinde kalmıştı.

BİR SONRA Kİ BÖLÜMDE GÖRÜŞÜRÜZ…❤️