Özledin mi beni onca ay sonra? Yalnızlığım soktu mu seni bir boşluğa?

Ben özledim, Elsa. Hayat bulduğum yere geri döndüm ve senin sayende yeniden nefes alacağım.

İzin ver bana, dudaklarında hayat bulayım.

İzin ver, masalımızı sonsuza kadar el ele geçirelim.

Ölene kadar.

Ölene kadar benimle misin Elsa?

***

4 ay sonra.

Yaz ayı çoktan gelmişti bile. Yks sınavına girip çıkmıştık ve hatta sonuçlarımız da açıklanmıştı.

Yedi aydır hiçbir şekilde Kerem'in yüzünü görmüyordum.

Sanki onun yüzünü unutmuş gibi hissediyordum ve bu canımı fazlasıyla yakıyordu.

Kerem'i daha fazla anlatamayacağım sanırım.

Kazandığım üniversiteyi açıkçası ben bile beklemiyordum çünkü hukuk bölümünü kazanmıştım.

Hukuk bölümünü kazandığımı öğrendiğim ilk an aklıma Serra'ya "Sanki savcı olacağım!" dediğim an geldi.

O zaman da ders çalışmam için beni zorluyordu ve şimdi, gerçekten hukuk kazanmıştım.

Serra ise anaokulu öğretmeni olmayı çok istiyordu, ki istediği bölümü kazanmıştı da.

İkimiz sevinçten ağlarken yanımızda ailemiz ve Dora vardı.

Ah, Dora ve Serra. Bu ikili gerçekten birbirini tamamlıyordu.

Dora üniversitesini tamamlasa dâhi yüksek lisans yapmaya başlayacaktı. Dora, bir matematik uzmanı gibi birşeydi ve zaten okuduğu bölüm de matematikti.

Şuanda televizyonu açmış, Lovely Runner izliyordum.

Erkek karakter fırsat buldukça ölüyordu ve bende kız karakterle beraber sulu sulu ağlıyordum.

"Ölmeyi keser misin artık? Sadece beş bölüm kaldı ve sen hâlâ ölüyorsun!" Bir manyak gibi bağırdığım esnada arkamdan bir kıkırdama sesi geldi.

Kalbim duracak sandım.

Hızla arkama dönüp gelen kişiye baktım.

O gelmişti.

O buradaydı.

"Hiç değişmemişsin. Hâlâ bu tarz şeyler izleyip okuyor, karakterlere de laf atıp duruyorsun."

Hayır Elisa, halüsinasyon görüyorsun.

Bu Kerem değil.

Bu gerçek değil.

"Sen gerçek değilsin!" Dedim yüzüne doğru.

Hemen ardından onu incelemeye başladım.

Boynundaki doğum lekesini görünce yutkundum.

Bu oydu.

Normalde halüsinasyon gördüğümde bu doğum lekesini hiç görmezdim.

"Kerem... Bu... Bu sen misin?" Dedim fısıltıyla karışık bir sesle.

Gözyaşlarıyla birlikte kafasını sallayıp gülümsedi.

"Özledin mi beni onca ay sonra? Yalnızlığım soktu mu seni bir boşluğa?"

"Ben özledim, Elsa. Hayat bulduğum yere geri döndüm ve senin sayende yeniden nefes alacağım."

"İzin ver bana, dudaklarında hayat bulayım."

"İzin ver, masalımızı sonsuza kadar el ele geçirelim."

"Ölene kadar."

"Ölene kadar benimle misin Elsa?"

O an uzun zamandır neden yanıma gelmediğini düşünmedim. Yedi ay boyunca gelmemişti ama şimdi gelmişti.

Ona olan öfkemi bir kenara bıraktıktan sonra koşarak kollarımı ona sardım.

"Allah'ım... Sen gerçeksin Kerem, gerçekten gelmişsin." Az önce kurduğu cümleler aklıma geldi.

"Sonsuza kadar birlikteyiz Kerem." Elini tuttum ve ellerimiz birbirine kenetlendi.

"Ben seni asla bırakmayacağım. Sende bırakma, olur mu?"

"Asla."

***

Keremişkomuz geldi çok şükürrr

Sonraki bölümlerde biryerlere gidecekler bu arada.

Final bölümünü şimdilik şöyle düşünüyorum:

30. Bölüm.

Tüm bölümleri planladım ve geriye yazması kaldı. Zaten finalden birkaç ay sonra upuzun bir özel bölüm de atarım

Her neyse, görüşürüz ballarım!

Oy sınırı: 30