İkra

Kendimi kandırıp durmuştum.

Her seferinde Deniz beni hayatından silmez diye düşünmüştüm fakat o çok korktuğum şey gerçekleşmişti.

"Biraz ara verelim. En azından ben sakinleşip olanları sindirene kadar."

Bu aranın sonu gelmedi.

Deniz hiçbir şeyi sindiremedi.

Tamı tamına üç yıl boyunca o ara, ara olarak kaldı.

Asla tekrardan canlanmadı.

Kucağımda Leyal'in kızı Liva vardı ve onu hoplatıp duruyordum. Liva ise kıkır kıkır gülüyordu.

Karnı burnunda olan Leyal yüzündeki gülümsemeyle yanımıza yaklaştı.

Birkaç saniye Liva'yı seyrettikten sonra bana baktı.

"Bu şaka işinde abimin şakayı sevmemesini yok ederiz, aynı zamanda da aranızı yaparız diye düşünmüştüm." Diye mırıldandı.

Sağ gözümden akan bir damla yaş, Liva'nın kıyafetine bulaştı.

"Özür dilerim, İkra. herşeyi berbat ettim."

Yutkundum.

Herşeyin bambaşka olmasını hayal etmiştim.

Kucağımda hem Liva, hemde bizim çocuğumuz olabilirdi fakat herşeyin içine sıçmıştık.

Hemde daha hiçbir şey başlamamışken kendi sonumuzu getirmiştik.

Daha doğrusu, getirmiştim.