İkra

Bir erkeğin peşinden koşuyormuş gibi hissetmekten nefret ediyordum ama bu benim son şansımdı.

Yarım kalan ve tamamlanması gereken bir hikâye vardı.

Ya da son noktası konulması gereken bir hikâye.

Son cümle mideme otururken yutkundum.

Adımlarımı hızlandırıp en sonunda koşmaya başladım.

Yetişmem lazımdı. Yaşanmış onca anıyı silip atabilecek güçte değildim.

Havalimanına girdiğimde, içimdeki stres biraz olsun azalsa da fazlasıyla tuhaf hissediyordum.

Çalışan bir kadının yanına gidip nefesimi düzenlemeye çalıştım.

Uçağın adını söylediğimde kadın dudaklarını birbirine bastırarak gülümsedi.

"Bahsi geçen uçak yarım saat önce kalktı."