MERHABALAR OKURLARIM.... LAMİA KİTABININ İLK BÖLÜMÜNÜ ŞUANDAN İTİBAREN YAZMIŞ BULUNMAKTAYIM.💜 İYİ OKUMALARRRR

///////////////////////////////////////////////

"Ev, yuva nedir?"

"İçinde huzur olan mutluluk olan, kendini ait hissettiğin, sevdiğin insanların yanında olduğu, zor gününde elini tutan insanların olduğu yerdir"

Kitabı kapattım ve çantama koydum. Yuva? Bana çok uzak bi kelime.... Şuan olduğum ev bana hiç huzurlu yada mutlu hissettirmiyor.Kendimi aitte hissetmiyorum.Sevdiklerim? Hiç bir zaman yanımda biri olmadı.19 yıl boyunca hep yalnızdım....

Daha fazla düşünmeyip oturduğum yerden kalkıp masama doğru gittim.Her tarafımda morluklar vardı kendimi o halde görünce dayanamadım ve gözlerim doldu.Elime fondöteni alıp yüzüme ,boynuma, koluma sürdüm. Hepsi kapanmıştı ama hala canım yanıyordu.Hepsi abimin ve babamın suçuydu.

Hemen odadan çıktım ve kapıya ilerledim. Kahvaltı yapamazdım çünkü o masaya her oturuşumda yeni yaralarım ortaya çıkıyordu. Tam kapıyı açarken kolumdan biri çekti canım yandı ama ses etmedim. Karşımda abim vardı bana

"Nereye öyle habersiz" dedi kızgın bi sesle

"Okula gidicektim abi"dedim. Sesim titremişti engel olamadım.

"Masaya geç çabuk" dedi. Sadece kafa salladım konuşsam gözümdeki yaşlar dökülücekti.

Abim hala kolumu sıkıyordu.Canım aşırı yanıyordu ve ağzımdan küçük bi inilti koptu.

" Sus ve masaya geç "dedi abim. Bırakır bırakmaz dediğini yaptım.

Önüme gene o tabak gelmişti.Kırmızı çiçek detaylı tabak.....

Bilmiyorum nedenini ama her yemekte benim önümde bu tabak olurdu. Ve içindekini yemeden yerde olurdu tabak.

Yemiycektim daha doğrusu yiyemiycektim. Ağzım yara doludu.Babam yemediğimi faketip tabağı alıp yere attı olduğum yerde sıçradım.Anneme dolu gözlerle baktım gözünü kaçırdı.

"Yemeğini yememek pahalıya patlıycak Lamia" dedi babam ve tokat attı.

"Akşama kadar yemek yok defol okula"diye devam etti.

KOŞ LAMİA ÇIK ODADAN

İç sesime kulak verip evden koşarak çıktım.

Parka geldim ve banka oturup soluklanmaya çalıştım.HAYIR HAYIR

Astımım beni rahat bırakmıyor. Öksürük krizine girdim hemen çantamdan ilacı alıp içtim.10 dk sonra rahatladım. Ve okula gittim.

OKULDAN EVE GELİNCE

Hadi Lamia dayan kızım az kaldı.Akbilime para yükleyemedim.Çünkü okuldakiler elimden almıştı.Parayı geri almıştım bi şekilde ama eksikti dolduramadım yinede.

Eve girdim girer girmez annemin

"Lamia hazırlan hastaneye gidiyoruz" demesiyle şok oldum

" Neden birine birşey mi oldu" dedim.Neden endişelendim ki?

"Bi telefon geldi senin hastanede karıştığına dahil kanıtlar varmış.Dna testi yaptırıcaz"

NEEE ben başka aileden miydim?Ya gerçekten öyleyse.... Ya yaşadıklarımın daha kötüsünü yaşarsam.Ya da daha iyisini...

"Gerizekalı aptal kardeşim pardon sen benim kardeşim olamazsın. İnşallah sen benim kardeşim değilsindir"dedi abim.Abim miydi?.Yanağımı yapmacık bi şekilde okşadı.Hemen geri çekildim bana dokunmasına izin vermiycektim artık kimsenin.

"Baban gelsin anıl çıkarız"dedi annem.

Babam geldi ve arabaya bindik.

cama yasladım kafamı ve düşünmeye başladım.Gerçektende ben onlara hiç benzemiyordum.Saçlarım sarı gözlerim maviydi.Ama ailem esmer ve kahverengi gözlüydü...

HASTANEYE GELİNCE

Hastaneye gelmiştik. Yukarı kata çıktık ve bi odanın önünde durduk. Abim;

"İnşallah senden kurulurum *** "dedi. Ben ne yapmıştım ki ona?

İçeri girdik.Şok olmuştum. Bütün oda mavi gözlü insanlarla doluydu. Biri hariç....

Aynı annemdi.YOKSA? İşte an anladım. Dna testine gerek yoktu. Ben bana bakan 6 mavi gözlü kişiye benziyordum.

"merhabalar doktor Emrah ben. Sizden kan örneği almam lazım Dna testi yapıcaz. Güneş hanımda aldık 5 dk sonra yan odaya geçin lütfen" dedi bana bakarak.Kafa salladım.

Odadakiler bana neden şaşkın gözle bakıyorlardı? Mavi gözlü kadın yanıma yaklaştı ve

"Merhaba ben Selen tanışalım mı"dedi ve elini kaldırdı. Ani hareketle geri çekildim.Yan tarafıma baktım. Güneş denen kızla ailem baya yakınlardı.

"Özür dilerim kızım korkutmak istmedim"dedi. KIZIM... Yuva gibi oda bana uzak bi kavramdı.

elini yavaşça tuttum ve "Lamia" dedim kısık sesle. Dün akşamki olay yüzünden hem yorgun hemde ağrılarım vardı. Çok bağırdım heralde...

"Çok güzelmiş.Sen ne kadar güzel bi kızsın inanamıyorum"dedi.Şaşırdıkları şey güzel olmamdı.

Güzel miydim gerçekten?

Gülümsedim.Ama ağzımın içindeki yara acıyınca soldu gülümsemem.

"Lamia Sönmez lütfen yan odaya" dedi hemşire.Sönmez....

Yavaş adımlarla gittim.Kan alındı ve 1 saat sonra sonuçlar geldi.Üvey çocuktum. Gözlerim yaşardı.19 yılım çöp olmuştu...

" Lamia iyi misin kızım"dedi mavi gözlü adam.Babam olmalıydı.

Kafa salladım. Ve yanıma baktığımda Güneş'e sarılan eski ailemi gördüm.

"Lamia senin içinde zor ama bizde kalmanı istiyoruz seni bırakmayız artık" dedi Selen hanım.

Kaçışımmmm. Kafa salladım.

"Teşekkürler"dedi dolu gözlerle ve bi anda sarıldı.İrkildim ve karşılık veremedim.geri çekildi ve devam etti. " Kusura bakma kızım çok mutlu oldum o yüzden.Bak bunlar abilerin 4 tane"

NEEEEEEE 4 abi mi? Hayır lütfen ANIL abim gibi olmasın kaldıramam,yapamam.

Eli ile en iri yarı cüsseliyi göstererek "Bu senin en büyük abin Mirza"

" Ben onun abisi felan değilim unut beni"dedi KZIGINCA.

"Mirza kapa çeneni"dedi mavi gözlü adam galiba babamdı.

Korkmuştum Mirza'dan.. Odamı anıl gibiydi?

"Kusura bakma kızım. Bu da 2.abin Demir"

"Merhaba Lamia"

Bana selam vermişti. Yüzümde gülücük oluştu.

"3.abin çınar"

" Anne baştan demiştim o benim,bizim kardeşimiz olamaz"diye bağırdı.Yüzüm hemen soldu ve gözüm gene yaşardı.Tutamıyordum işte kendimi bende böyle bi kızım.Hemen gözüm dolar....

"Kes sesini.Son abin Rüzgar"

"Anne Çınar abim haklı"dedi rüzgar.

" Kes sesini Çınar eve gidince konuşuruz."dedi demir.

Korkmuştum. Geri adım attım.

"Merhaba kızım ben Tuğkan. Senin babanım. Ailemize hoş geldin sen onların kusuruna bakma."

"Teşekkür ederim"dedim titrek bi sesle...

Yanıma baktım .Anıl bana bakarak

" Gel güzelim biz eve gidelim"dedi güneşe

Güneş üvey ailesi ile sarıldı.Mirza öpücükler kondurdu."Canım bizi unutma bebeğim" gibi şeyler söyledi.Bana bakış attı ve gerçek ailesinin yanına gitti.Anıl abim yaklaştı ve sarıldı bana.NEEEE.İğreniyordum onda.Kulağıma

"Çok güzel kızdın.Kardeşim değilsin ama artık"dedi ve imalı bi şekilde sırıtarak odadan çıktılar.

Bindik arabaya ve evin yolunu tuttuk.Yanımda selen hanım diğer yanımda ise Demir vardı onun yanında Rüzgar.Önde Tuğkan bey ile Mirza vardı.

"Eve gidince seninle hep beraber konuşalım mı bebeğim" dedi selen hanım.Yaklaşımı ile kendimi mutlu hissettim. Ne konuşulcak az çok tahmin ettim ama illa konuşulcaktı bende

"Olur efendim"dedim.

yarım saat sonra bi evin önünde durduk.İndik sırayla ve şok geçirdim ev kocamandı. Ama şaşırdığım şey bu evden aynı bahçe içinde 2 tane olmasıydı.2side onlarındı yani...

İçimden aşiret misin? diye geçirdim

"Ne mal mal bakıyorsun yürü"dedi Çınar.İrkildim.

"Çınar gir içeri. Lamia bebeğim bizim aşiret biraz fazla olunca kızım..... arka tarafta 1 tane daha var 3 tane yan yana."dedi selen hanım.

AŞİRETLERMİŞ.AŞİRETMİŞİZ.

Tam giricekkten kafamı sola çevirmemle gözlerim şaşkınca kocaman açıldı.

o gördüğüm kişi.....

///////////////////////////////////////////////////

1.BÖLÜM SONU....

Bölüm nasıldı? Fazla ayrıntı vererek sıktım mı sizi ?

Sonu heyecanlı bitirmek istedim.940 kelime oldu 2. bölüm daha uzun olucak muhtemelen.

Yarın yeni bölümle tekrar karşınızda olacağım.Sizleri seviyorum canlarım.

Görüşürüz MOR KALPLERİMMM💜💜