Bölüm 1: Yanlış Zaman, Yanlış Yer

Alaz, gecenin serinliğiyle titreyerek atkısını boynuna doladı. İstanbul sokakları bir kez daha karmaşık, bir o kadar da büyüleyici bir tablo gibi önünde uzanıyordu. Yağmur yeni dinmiş, caddelerde ince su birikintileri bırakmıştı. Şehrin gürültüsü ve kalabalığı arasında huzurlu bir yer arıyordu. Uzun zamandır kendi köşesine çekilip biraz düşünmeye ihtiyacı vardı. Aklı sürekli doluydu; sınavlar, ailesinin beklentileri ve bir türlü anlamlandıramadığı yalnızlık duygusu.

Küçük ve sakin bir kafe bulduğunda saat gece yarısını çoktan geçmişti. Cam kenarındaki köşeye oturup defterini ve notlarını çıkardı. Kahvesinden bir yudum alırken zihnini toparlamaya çalıştı, fakat arka masadan gelen fısıltılar dikkatini dağıttı. Normalde insanların konuşmalarına kulak asmazdı, ama bu kez istemeden kulak misafiri olmuştu.

“Bu kadar basit olmamalıydı,” dedi biri. Sesi soğuk ve tehditkârdı.

Bize ihanet edenin kim oldunu biliyoruz artık

“Planlarımıza devam edersek işler daha da karışacak,” diye cevap verdi bir diğeri. Bu ses daha gençti ama endişeli bir tona sahipti.

Alaz’ın merakı ağır bastı. Kalemi elinde oynatırken kendisini bu konuşmayı dinlemekten alıkoyamadı. Fısıltılar bir süre daha devametti; adamlar ciddi bir mesele tartışıyor gibiydi. Alaz, bir suç örgütünün içine düştüğünü anlamıştı ama bu bilgiyle ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

Birden sandalyesi geriye doğru çekildi. Alaz, irkilerek başını kaldırdığında karanlık bakışlara sahip bir adamın gözlerini üzerinde hissetti. Adam siyah bir palto giymiş, sert ve korkutucu bir duruşa sahipti. Onu baştan aşağı süzdükten sonra kaşlarını çattı.

“Ne dinliyorsun sen?” dedi adam, sesi alçak ama tehditkârdı.

Alaz afallamıştı. “Ben... dinlemiyordum. Sadece ders çalışıyorum.”

Adam, gözlerini masadaki defterlere kaydırdı. Ardından arkasındaki adamlardan birine eliyle işaret yaptı. “Onu getir.”

“Hayır, durun!” diye itiraz etti Alaz, panikle geriye çekilerek. Ama adamlar çok hızlıydı. Alaz kendini bir anda kafeden dışarı çıkartılırken buldu. Neler olduğunu anlamaya çalışıyordu ama başaramıyordu.

---

Alaz'ın gözleri bağlanmış, bir arabanın arka koltuğuna oturtulmuştu. Kalbi göğsünden çıkacak gibi atıyordu. Hayatında ilk kez bu kadar çaresiz hissediyordu. Araç durduğunda, adamlar onu indirip sert bir şekilde kolundan tutarak bir binaya soktular. Karanlık ve sessiz koridorlardan geçerken korkusu daha da arttı.

Sonunda büyük bir kapı açıldı ve Alaz, kendini lüks bir odada buldu. Göz bandı çıkarıldığında karşısında oturan adamı gördü. Uzun boylu, koyu renk takım elbiseli, keskin yüz hatlarına sahip biriydi. O kadar soğuk ve güçlü bir aura yayıyordu ki, Alaz bir an nefes almayı unuttu. Bu adam, Atilla'ydı.

“Alaz efe” dedi Atilla, sesi soğuk ve duygusuzdu. “Yanlış zamanda, yanlış yerde olduğunu biliyor musun?”

Alaz şaşırdı. İsmini nasıl biliyordu? “Ben sadece... ders çalışıyordum. Gerçekten hiçbir şey bilmiyorum. Lütfen bana zarar vermeyin.”

Atilla, ona inanmadığını

belli eden bir ifadeyle eğildi. Gözleri Alaz'ın gözlerine kilitlendi. “Beni kandırabileceğini mi sanıyorsun? Eğer o konuşmaları duymadıysan, neden bu kadar korkuyorsun?”

“Çünkü... çünkü beni buraya getirdiniz! Normal bir insan korkmaz mı?” diye çıkıştı Alaz, titreyen sesine rağmen cesur görünmeye çalışarak.

Atilla, bir süre sessiz kaldı. Sonra yavaşça ayağa kalktı ve pencereden dışarı baktı. “Sana inanıp inanmamak bir şey değiştirmez. Artık bu dünyanın bir parçasısın. Ve burada kalıp hayatta kalmak istiyorsan kurallarımı öğrenmen gerekecek.”

Alaz,onun ne demek istediğini anlayamıyordu. “Kurallar mı? Hayır, hayır. Ben bu dünyaya ait değilim. Beni bırakın!”

Ama Atilla, ona soğuk bir bakış attı. “Artık çok geç. Eğer seni serbest bırakırsam, düşmanlarım seni bulur ve kullanırlar. Seni koruyabilmenin tek yolu benimle kalman.”

Alaz'ın başı dönüyordu. Bu bir kabus olmalıydı. Ama Atilla’nın kararlılığı ve soğukluğu, bunun gerçek olduğunu kanıtlıyordu. Bu andan itibaren Alaz'ın sıradan hayatı tamamen sona ermişti.