Bölüm 6: Çatışan Duygular

Atilla, çalışma odasında sessizce otururken elindeki kalemi parmaklarının arasında döndürüyordu. Odayı dolduran ağır hava, zihnindeki karmaşayı yansıtıyordu. Alaz... Bu çocuk, neden bu kadar aklını meşgul ediyordu? Daha önce yüzlerce insanla karşılaşmış, sadakatlerini ya da ihanetlerini test etmişti. Ama hiçbirinde Alaz'daki inatçı ışığı görmemişti.

Onu cezalandırdığı geceyi düşündü. Gözyaşlarıyla dolu, acıyla kıvranan o gözleri... Atilla, o an yaptığına pişman değildi; kurallarına sadık kalmak zorundaydı. Ama bir şekilde, o gözler kalbinde bir yankı bırakmıştı. Zayıflık mıydı bu? Yoksa ona dair fark edemediği başka bir şey mi?

Alaz, Atilla'nın ona olan bakışlarının değiştiğini hissetmeye başlamıştı. Gün geçtikçe, Atilla'nın sert bakışlarının altında başka bir şeyler yatıyordu. Sanki bu adamın duvarlarının ardında bir sıcaklık vardı, ama bu sıcaklık sürekli olarak kendi karanlığına yenik düşüyordu.

O gün, Alaz malikânenin bahçesine çıkabilmek için izin almayı başarmıştı. Bahçenin geniş çimlerinde dolaşırken kendisini bir an için özgür hissetti. Ancak bu kısa mutluluk, uzaktan onu izleyen Atilla’nın gözleriyle bölündü.

Atilla, bir süre Alaz’i uzaktan izledikten sonra yanına yaklaştı. Ellerini cebine sokmuş, her zamanki gibi kendinden emin bir tavırla yürüyordu. Ancak yüzündeki ifadede sertliğin yerini yumuşak bir merak almış gibiydi.

“Burada olmaktan memnun musun?” diye sordu, sesi her zamankinden daha sakindi.

Alaz başını çevirip ona baktı. “Memnun mu? Beni bir kafese kapatıyorsunuz ve sonra bunu mu soruyorsunuz?”

Atilla hafifçe gülümsedi. “Kafesler bazen güvenli yerlerdir. Dışarıdaki dünya çok daha acımasız olabilir.”

Alaz kaşlarını çattı. “Belki de ben o dünyada olmayı tercih ederim. Kendi kararlarımı verebilmek, özgürce yaşayabilmek için.”

Atilla bir süre sessiz kaldı. Alaz'in sözleri ona dokunmuş gibiydi. Derin bir nefes aldı ve dudaklarının arasından kaçan şu kelimelerle onu şaşırttı: “Senin gibi birinin buraya ait olmadığını biliyorum.”

Alaz şaşkınlıkla ona baktı. Bu, Atilla’dan beklemediği bir itiraftı. Ancak bunu dile getiriş şekli, içinde bir tür savunmasızlık barındırıyordu.

O gece Atilla, çalışma odasında Alaz hakkında düşüncelere daldı. Onu bu dünyaya çekmek istemiyordu, ama bir şekilde kendisini Alaz’i koruma arzusuyla baş başa buluyordu. Kendi canavar dünyasının onu tamamen yutmasını istemiyordu.

Ama Atilla aynı zamanda bunun bir zayıflık olduğunu biliyordu. Düşmanlarının bile acımasızca kullandığı bir zayıflık. Eğer Alaz’a karşı hissettiklerini açığa vurursa, bu yalnızca kendi sonunu değil, Alaz’in de sonunu getirebilirdi.

Ertesi sabah, Alaz odasında otururken kapı çalındı. Kapıyı açtığında Atilla’yı gördü. Yanında Selim yoktu, bu nadir bir durumdu. Atilla, içeri girip kapıyı kapattı. Alaz’in şaşkın bakışlarıyla karşılaşsa da bu onu durdurmadı.

“Sana bir şey söylemem gerekiyor,” dedi Atilla, sesi ciddi ve biraz da tereddütlüydü. “Seni buraya zorla getirdim, seni kurallarıma uymaya zorladım. Ama... belki de bazı şeyleri yanlış yaptım.”

Alaz, bu sözler karşısında afalladı. “Yanlış mı? Sen her şeyi kontrol eden birisin. Hata yaptığını kabul etmen bile garip.”

Atilla, yüzüne acı bir gülümseme yerleştirdi. “Bazı şeyler kontrol edilemez. Özellikle insanlara karşı hissettiklerin.”

Bu sözler, Alaz’in kalbini yerinden oynattı. Atilla’nın ona ne demek istediğini anlamaya çalışıyordu. Ama bir yanıyla da, bu sözlerin taşıdığı anlam onu korkutuyordu.

“Bana ne demeye çalışıyorsunuz?” diye sordu Alaz, sesi alçak ama meydan okuyucuydu.

Atilla, gözlerini onunkilerden kaçırmadan konuştu. “Seninle ilgili hissettiğim şeyleri kontrol etmek zorlaşıyor, Alaz. Ve bu, hem benim hem de senin için tehlikeli.”

Alaz, o anda Atilla’nın yalnızca tehlikeli bir mafya lideri olmadığını gördü. Onun içinde karmaşık, çelişkilerle dolu bir adam vardı. Ama bu fark ediş, işlerini daha da zorlaştırıyordu. Çünkü Alaz, Atilla’nın kalbine girerse, bu onu özgürleştirmek yerine daha derin bir hapishaneye kapatabilirdi.