(Yağmurun Anlatımı)

Eve geldiğimde Işık ateşler içinde yanıyordu benim yatağımın üstünde solunda Savaş sağında ben, o güzel kahverengi gözleri bana bakarken buldum sanki bana 'beni koru!' Der gibi bakıyor biliyorum çok fazla korkuyorum onun İçin ama ben artık bir anneyim ve ona her an bir şey olacak diye tetikte olmak benim hakkım. Tam tamına 1 saat sonra eve geldik hastaneye gitmiştik ve Işığı benim odama bırakıp Işığın odasına girdim daha bitmemiş olan odası bu hali ile çok güzeldi ve biraz daha odayı düzenledim odanın en başaında sağ tarafta küçük bir beşlik solunda bir dolap ve sağ altta bir masa masanın üstünde Işık yazısı olan bir gece lambası ve duvarda sadece karanlıkta parlaya o güzel harfler 'Karanlıkta yolumuzu bulmamıza yardım eden tek ışık.' Yazısı kalbimin en derinliklerine yerleşirken nefes almamın zorlaştığını hissetmem bir oldu bir an nefesim kesilmişti ölüyordum düpe düz ölüyordum belki sesimi bir şekilde Savaşa duyura bilirdim.

"S-savaş..."Konuştukça yoruluyor ve daha fazla nefessiz kalıyordum. Aniden kapı açılmış ve beni iki büklüm yerde yatarken gören Savaşla göz göze geldim.

"Aşkım n'oldu? İyimisin?" Harbi n'oluyordu neden böyle olmuştum neden bir şey söyleyemiyordum? Neden konuşamıyordum? Gözlerimi açtığımda bir hastane odasında başımda duran önlüklü doktorlar ve bana bir şey söylüyorlar ama onları duymuyordum çünkü Savaş camdan bana bakıyor ama bir şey eksik! Biri eksik! Işık bebeğim onun yanında değil. Bebeğim diyerek sayıkladığımı hatırlıyorum doktorların odadan çıktığını ve kolumdaki serumu bir hamlede kolumdan atığım canım yanıyordu ama umrumda bile değildi hemde hiç umrumda değildi o yoktu bebeğim yoktu.

"Yağmur dur!"

"Bebeğim nerde?" Hiç bir şey umrumda değildi hemde hiç bir şey.

"Yağmur evde uyuyor."

"Evde mi bıraktın?"

"Evet!"

"Savaş ben savcıyım İnan bana senin düşündüğü- nden daha fazla düşmanım var bir dosya için bebeğimi kaçıra bilirler, bir katili hapisten çıkarmak için bebeğimi kaçıra bilirler bunun gibi daha fazlası yanı kısacası bebeğimiz tehlikede olabilir!" Her şey aklına yatmış gibi oldu yani aydınlındı o koşuyor ben o yorgunlukla bile ondan daha hızlı koşuyordum arabanın kapısını koşarken açtı ve ben sürücü koltuğuna binip Savaşı bekledim o da arabaya bindikten sonra arabayı çalıştırdım ve eve gelmemiz 10 dakikamızı aldı aslında 15 dakikalık yolu 10 dakikada geldik. Evin kapısını açık görünce kalbim durdu kapı zorlanarak açılmış çok belli. Işığın beşiğine gittiğimde Işık yoktu ama... bir not vardı.

Kızınızı elimde ve hayatınızda kızını almak için yapman gerekeni biliyorsun savcı Yağmur Akış ya Kızın yada o dosya.

Dediği dosya öyle küçük bir dosya değil hamile olmadan önce bir kişi hapise girmişti ve dosyası baya bir karışıktı cinayet var taciz var yani aklınıza gele bilecek her şey var ve bu vaka çok büyük bir vaka 5 yıl göz hapisi kararı verildi ve bir şekilde oradan kaçtı ve daha yeni bulundu ve abileri beni tehdit ediyordu peki korkuyormuyum? Evet korkuyorum ama kendim için değil Işık için o olmasa korkmam ama şu an buna korku bile denmezdi korkudan ölmek gibi bir şey siz hiç birini gözlerinizin önünde kaybettiniz mi? Ben kaybettim bebeğimi kaybettim belki onu koruyamazdım hatta koruyamadım neden neden koruyamadım? Onun o güzel gözlerini neden koruyamadım? Çünkü ben anne olmayı haketmiyorum.

"Ben gidiyorum geliyorsan gel!" Dedim Savaşa.

"Nereye?" Dedi sanki onun kızı kaybolmamış gibi.

"İzninizle bebeğimi bulmaya gidiyorum. Yani senin yüzünden giden bebeğimi!" Dedim ağır konuştuğumun farkındaydım ama şu an kahkaha atman beklenemez!

"Savaş özür dilerim, bebeğim yok İnan bana seni suçladığımdan daha çok kendimi suçluyorum!"

"Git Yağmur git!" Söyledikleri kalbimi durdurdu nefes alamadım küsmüşmüydü? Evden çıktım arabamın anahtarla arabamın kapısını açıp arabaya doğru biraz koştum arabaya bindip yola çıktım aklımda binlerce milyonlarca ihtimal vardı. Hemen içeri girdim masamın başına oturdum ve hemen iş telefonumu masamdan alıp savcı asitanlanımı çağırdım.

"Aysun canım odama gelirmisin acil bu arada Ateş ve Ilgaz'ı da getir!" Dedim bu arada Aysun benim savcı asistanım.

"Hemen geliyoruz savcım."

"Tamam Aysuncum." Telefonu kapatmamla geçen bir dakikada üçü birden odama girdi.

"Savcım n'oldu?" Dedi Aysun.

"Aysuncum senden tek istediğim herkesin Işığı araması neden mi? Işık kaçırıldı!"

"Ne?"

"Nasıl?"

"Kim kaçırdı Yağmur!?"

"Hani bir ara Murat diye bir kişi hapise girmişti abileri gelmişti beni tehdit etmişti dosyayı almaya çalışmıştı ama dosyayı bulamamıştı onlar!"

"Ben böyle işi s-" Ilgazın eli Ateşin dudaklarının üstüne geldi küfür etmesini engeller gibi.

"Ateş Nehir bana kızıyor sonra senin küfür ettiğini öğrendikten sonra!" Dedi Ilgaz.

"Aysun sen git işini öğrendin! Ateş sen ne yapıcağını biliyorsun!"

"Tamam savcım."

"Biliyorum Yağmur."

"Ilgaz bir ekip kurucam ve ben olmayınca onların yöneten sen olucaksın yani benle geliceksin!"

"Tamam savcım." Evet Ilgaz yanımızda bir varken bana savcım diyor ona kıyak geçtiğimi sanmasınlar diye. Üçü aynı anda odamdan çıktıktan sonra ben bir ekip kurmakla uğraşıyordum. Yarım saat sonra arama ekibi ve kendi ekibile Işığı arıyorduk, her şehirde bir ekip kurdurdum, bende sadece öfke ile arabayla her yere bakıyordum her yere. Ama hiç bir iz yok şerefsizler diyip duruyordum içimden sanki toz olup uçtular ve yok oldular. Savaş evde her dakika başı ben arıyor ve beni işimden alı koyuyor sakinim evet çünkü öfkemin kimseye faydası yok ama onları bulunca öfkemi tutamam. Neredeyse iki saattir arıyoruz ve hiç bir iz yok. Aniden telefonum çaldı arabamın dokunmatik ekranından telefonu açtım arayan annemdi.

"Kızım iyimisin daha yeni haberim oldu kim küçücük bir bebekten intikam almak ister ki?" Dedi annem öfke ile annemle bu 5 yıl içinde çok yakınlaştık hemde çok.

"Anne sen bunları tanımazsın kardeşlerini suçsuz göstermek için kızımı kullandılar ama artık kardeşleri tek kalmicak onlarda oraya gidicek hepsi teker teker ait olduğu yere gidicek unutma ben savcıyım istersem onları şimdi bulur şimdi ait oldukları yer sokarım bu benim elimde ama onları serbest bırakırsam bu benim adaletsizliğim olur." Dedim anneme her seferinde annemi suçladım beni nasıl bırakır diye ama şimdi kendimi suçluyorum bir bebeğe bile sahip çıkamadım keşke beni kaçırsalardı keşke beni alsalardı onu almak yerine annelik iç güdüsü buymuş demek ki? Eskide annem sandığım kişi bana şunu demişti: 'kızım dikkat et düşüceksin ah anne olsan ne çektiği anlarsın.' Haklıymış anne oldum ve yavruma zara geldiğinde ne hale düştüğümü gördüm gördük. Üç saat geçti ama yine hiç bir şey yok bebeğimi bulamadım keşke ölsem diye düşündüm keşke dedim keşke.

Her dokunduğum kişi zarar görürse nefes almim