6. Bölüm: Kaçak

Kaçmak mıydı zor olan, yoksa durup güçlülüğü tatmak mıydı zor olan? Benliğim yok olmanın eşiğindeydi. Ben kim miydim? Gezegen Işıktım sadece iki kelimeye sığabilen biriydim. Kendini sevmeyen, kimsenin sevmediği Gezegen Işık. Annem tarafından 12 yaşımda odama kitlenmiştim. 14 yaşında ise bunun böyle ilerlemeyeceğini anlayıp benliğimden kaçmıştım, evimden kaçmıştım, ailemden, sevdiklerimden ve en kötüsü kendimden kaçmıştım.

Ellerim bağlıydı. Nerdeydim ben? Kimleydim? Neden buraya getirilmiştim? Ah pardon, kaçırılmıştım. Kafamın içinde böyle binlerce soru vardı ama ben bu sorular için ne hazırlanmıştım, ne de cevaplarını biliyordum.

Bedenim git gide zayıf düşüyordu. Ellerim ve ayaklarım bağlıydı. Ağzım kapalıydı.

İç Ses: Sen zeki bir kızsın Gezegen

Gezegen: Keşke iç ses keşke

İç Ses: Kurtulacağız, sadece buna inan

Gezegen: İnanmak istemiyorum

İç Ses: Merak etme böyle bir odada yalnız kalmaya alışık bir kızsın sen

Gezegen: Haklısın

İç Ses: Oradan kurtulduk buradan da kurtulacağız

Gezegen: Kurtulacağız

Kurtulacaktım çünkü ben Gezegendim. Ailemin soyadını atmıştım artık. Gezegen Işık yoktu Gezegen vardı.

(Emir'in Anlatımı)

Benliğim yok olmuştu. Neredeydi bu kız? Koskoca 1 gündür yoktu. Arıyordum telefonu kapalıydı, evine gidiyordum kapıyı kimse açmıyordu, evde yaşam belirtisi yoktu, ailesi bir şey bilmiyordu. Kafayı yemek üzereydim.

"Yok işte yok." Dedi Gezegenin annesi.

"Biliyoruz yok olduğunu, o yüzden arıyoruz sevgilim." Dedi Gezegenin babası ve eşinin eline belini koydu. Artık dayanamıyordum, Gezegen ölmek üzereyken bunların aşk yaşaması beni deli ediyordu.

"Farkında mısınız bilmiyorum ama kızınız kayıp. Sizin öz kızınız kayıp! Siz aşk yaşıyorsunuz! Gezegen yok kaçırıldı, korkuyor canı yanıyor. O yalnız kalamıyor çünkü artık yalnız kalmaktan korkuyor. Siz onu bu hale getirdiniz." Dedim annesini göstererek. "İki sene boyunca bir odaya hapis ettiniz. Kızınızı yalnızlığa mahkum ettiniz. Oysa o kız artık yalnız kalmaktan korkuyor!" Gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Aşık olduğum kadın kaçırılmıştı ve benim ellerimden alınmıştı. Sanki yavru bir kedi gibiydi. Annesinin yanından alındı ve savunmasız kaldı. O da öyleydi yavruydu benim yanımdan ayrıldı, savunmasız kaldı.

(Yazarın Anlatımı)

Gezegen elleri bağlı bir şekilde oturuyordu. İçinde bir garip korku vardı ama bunu kabul etmek istemiyordu. Onun için Gezegen korkmazdı, o kendini korkusuz sanardı. İçinden bir ses ona 'yalnız kalmaktan korkuyorsun' dedi. Gezegenin gözleri büyüdü, doğru mu diyordu? 'Ben korkmam' diye cevap verdi Gezegen. Oysa Gezegen kendine bile korktuğunu söyleyemiyordu ama korktuğunu biliyordu.

Emir deliye dönmek üzereydi. Ailesine olan sinirini hayla daha atamamıştı. Gezegen yoktu, aşık olduğu kadın yaşıyor mu bilmiyordu. Yavaş yavaş onu özlediğimi hissediyordu. Nefes alamadı en sonunda. Kendini dışarı attı. Derin derin nefesler aldı ve gökyüzüne baktı. İçinden bir ses 'Gezegen çok korkuyor Emir' dedi. Bu seve güvene bilir miydi? Gezegen korkuyor muydu? Kendini en sonunda toparladı ve içeri girdi. Her yerde onu arıyordu. Kafayı yemişti.

Gezegenin annesi hayla aynıydı. Sanki kızı kaçırılmamıştı. Çok sakindi içinde gram korku yoktu. Eşine sarılmıştı ve onla aşklarını tazeliyordu.

Gezegen korkuyordu oysa bu korkuyu sadece Emir hissediyordu. Gezegen yalnızlıktan korkuyordu. Yalnızken nefes alamamaktan korkuyordu.

Gezegenin kapısı açıldı ve onu şoka sokacak bir kişi içeri girdi. Eski sevgilisi.

"Sevgilim." Dedi ona gülerek. Gezegen şokunu atlatamamıştı. Aniden adam geldi ve Gezegenin ağzındaki bantı çekti. Gezegen gıkını bile çıkarmamıştı. Canını bu yakamazdı onun. İçindeki ses onu korkutuyordu Emir'in onu bulmaya çalıştığını söylüyordu o ise kendine bunu inandırmak istemiyordu.

"Neden beni kaçırdın?" Diye sordu Gezegen.

"Seni çok özledim." Dedi ve Gezegeni öptü. Gezegen iple bağlı ayağıyla onu itti.

"Bana bir daha dokunursan inan bana sonu iyi olmaz!" Diye bağırdı.

"Korkma sana zarar vermeyeceğim. Bir gündür uyuyorsun ellerini çözüp yemeğini koyacağım. Kapı kitli olacak kaçamazsın." Dedi. Her şeyi teker teker düşünmüştü. "Camlar açık geri zekalı değilsin 4. Kattan aşağı atlayacak kadar." Yoooo atlarım ki, diye geçirdi içinden.

"Tamam Allah'ın cezası tamam aç. Biraz yemek yiyim açım hayvan herif!" Gezegenin bu durumunu normal karşıladı ve ellerini ayaklarını çözüp gitti. Gezegen cama koştu.

"Atlayamayacağım kadar yüksek değil." Dedi. Sonra yatağa doğru ilerledi. Biraz uyuması gerekiyordu çok yorgundu. Gözlerini kapattı ve derin bir uykuya bıraktı kendini. Kabuslardan kabuslara koşarken yemeği gelmişti. Gezegen yemeğini aldı ve yemeye başladı. Adam gitmişti Gezegen ise hemen yemeği bitirip buradan kaçmak istiyordu. Yemeğini bitirdi ve evin duvarlarından balkonun çatısına gitmeye çalıştı, ve bunu başardı. "Bu kadar." Dedi kendi kendine. Balkonda olup olmadığına baktı. Orada yoktu ve hemen kendini aşağı attı. Bahçedeydi, mermere çıktı ve kendini ormanda buldu. Kar yağıyordu. En azından montu ve botları vardı. Montunu giydi ve ilerlemeye başladı. Buradan kurtulmak istiyordu. Kendini aşık olduğu adamın yanında bulmak istiyordu. Evet, Gezegen bu yakışıklı Emire aşık olmuştu. Tek bir ses duyuyordu artık ezdiği kar'ın sesini. Kendi de bir kar tanesiydi. Kar tanesi gibi eşsiz ve güzel. Kendini soğukta donarak buldu Gezegen. Çok üşümüştü, bedeni bu soğuğa dayanamıyordu artık. Bu soğuk onun sonu olacaktı sanki. Bedeni yavaş yavaş uyuşmaya başladı. "Hayır kızım hayır dayanmak zorundasın." Hava -25 derece diye geçirdi içinden. Adımlarını hızlandırdı belki hızlı yürürse ısınırdı. Ve öyle de olmuştu bedeni ısınmaya başlamıştı. Kulübe bulma hayali kurarken önüne kulübe çıktı. Üşümüş bedenini içeri attı. Neyseki içeride kimse yoktu. Küçük bir soba vardı o sobayı yaktı ve bedenini o sabaya gömdü. Bedeni ısıyı buldukça Gezegen kendine gelmişti, ama aç ve sussuzdu. Kulübede ki mutfakta kahvaltılık ve biraz yemek yapmak için eşyalar bulmuştu. Her şey yep yeniydi. Dolaptaki makarnayı çıkardı. Allatta ki dolaptan da tencere çıkarıp su koydu. Suya tuz attı ve kaynamasını bekledi. Buz dolabından domates çıkardı ve onları doğramaya başladı. Bir kaç dakika sonra makarnayı suya döktü. Telefonunu çıkardı. Şarjı yoktu. Şarj aleti bulma umudu ile etrafı aradı. "Allah kahretsin be, bir şarj aleti yok. Bi o eksik salaklar!" Sinirleri bozulmuştu ki şarj aleti buldu telefonunu şarja taktı ve telefon dolmaya başladı. Kurtuluyordu.

(Emir'in Anlatımı)

Gezegen yoktu. Aratmadığım kimse yoktu. Herkes işini bırakmış Gezegeni arıyordu. Domino taşı gibiydik. Bir taş devrildi ve her şey yerle bir oldu. Gezegen ailesine ihtiyacı vardı, onların sevgisine keşke izin vermeseydim. Bir umut WhatsApp'a girdim. Mesajlar hayla tek tikti. Yine de yazdım.

Minnağım: Gezegen delirmek üzereyim. Seni çok özledim, şimdi burada olsan kokunu içime çeksem güzel olurdu ama yoksun Allah kahretsin ki yoksun.

Bir an şok içinde kalacağım bir şey oldu. Tek tikler yavaş yavaş iki tik oldu. Yaşıyordu, telefonu açıktı.

Minnağım: Gezegen mesajlarım gidiyor yaşıyorsun. Bu mesajları gör ve bana yaz lütfen lütfen.

Diye mesaj attıktan sonra bu sinyali bulmaları için bağırmaya başladım. "Gezegenin telefonu açık hemen şu numaranın yerini aratın." Dedim heyecanla. Aniden telefonum çaldı.

"Emir ben seni özledim." Dedi. Gözlerimden yavaş yavaş yaşlar akmaya başladı.

"Bende, bende." Dedim. Sonrası ise büyük bir hayal kırıklığı sesi cızıltılı gelmeye başladı. Sesini duyamıyordum. Sadece bir gün de onu özlemiştim. "Gezegen bir tanem sesin cızıltılı geliyor." Dedim. Bir an cızıltılar kayboldu ve Gezegenin dediği şeye maruz kaldım.

"Bu Gezegen Emire aşık oldu ama ne yazık ki biz ikimiz ayrı gezegenlere sahibiz. Tek bir gezegen değil iki tane gezegenimiz var." O an hayatımda yaşadığım en büyük sevinç çığlıklarının çıktığı andı. Bana aşık olmuştu, beni sevmişti, bana bunu demişti.

Mucizelerin var oluşu en güzel şeydir. Mucizeler vardır ki mutluluk vardır. Belki de bu bizim mucizemizdi.

- - -

Yoooo benim yarattığım mucize bu Emir bey. Hemen kendi üstüne alın hemen. Şaka bir yana Gezegenin eski sevgilisinin ortaya çıkıp onu kaçırması ve Gezegenin soğuktan ölmek üzere olması beni üzdü. Yani acı da çektirsem benim karakterlerim. Ne olursa olsun onları seviyor ve onlarla gurur duyuyorum.

O Benim Güzel Gezegenim: Gezegen&Emir

Köprü: Damla&Onur

İlk Masal-Son Masal: Yağmur&Savaş

İlk Masal-Son Masal: Güneş&Kerem

İlk Masal- Son Masal: Nehir&Ateş

Aydınlık-Karanlık: Ada&Deniz

Aydınlık-Karanlık: Defne&Barış

Aydınlık-Karanlık: Ilgaz&Berk

Eyfel: Sevda&Murat

Yeraltı: Beste&Umut

Yeraltı: Rüya&Berk Ege

İmkansız: Hayal&Enes