Not: Bu hikâye tamamen hayal ürünüdür ve herhangi bir gerçek kişi veya olayla ilgili değildir.

KURDUĞUNUZ HAYALİN SİZİ ÖLDÜRMESİ KADAR KORKUNÇ BİR ŞEY VAR MI?

Başlangıç: 21.01.2024

𒆜

Bin bir hayale geldiğim ülkede hayal kırıklığına uğradım. Bu olanlar onlar için bile çok fazlaydı bir birimizi hiç acımadan kırıp döktük, ne acı çekmekten nede acı vermekten çekinmedik. Sevdiklerimizi bu uğurda harcamaktan çekinmedik.

Bu hikayede sevgi yoktu, acı, ölüm intikam ve en önemlisi ihanet vardı. Bir birinizin sırtına bıçak saplamak en kolayıydı karşılarına çıkarak kalplerine bıçak saplamak ise en zoruydu. Yakıp yıkamak bizim işimizdi bir birimizi toparlamak ise en zoruydu bu yüzden kimse buna kalkışmadı bile.

Onlar kırıldıkları kadar kırdılar acımasız sevgisiz büyüyen çocuklardan başka ne beklenirdi ki zaten? Kandırılmış biri bir daha asla kimseye güvenmezdi. Onlar aile olmak nedir bilmiyordu ben aile sevgisi nedir bilmiyordum.

İki tarafta eşit derecede kusurluydu ama bunun farkına varmadan herşey mahvoldu. Eskiden olduğum kişiyi özlüyordum. Sevgi, merhamet nedir bilen o çocuğa ihtiyacım vardı benliğimi kaybettim.

Ben kaybolmuş bir çocuktan başka bir şey değildim...

'Boşluk' Şuan hissettiğim tek duygu buydu. Boşluğun içinde kaybolmuş bir ruhtan başka bir şey değildim.

Artık hiçbir şeyin önemi yoktu. Yaşadığım onca şeyden sonra yaşamanın ne anlamı kaldı?

Tutunacak bir dalım bile yoktu. Çocukluğumdan beri bir ailemin olmasın istemiştim ve bu isteğim gerçekleşmişti. Ama artık bir ailem olsun istemiyorum. Ölmek bile istemiyorum. Zarar verdiğim kadar zarar gördüm.

Aile neyi ifade ederdi? Benim için hiçbir şey ifade etmiyordu. Sadece kan bağım olan insanları ailem yerine koymuştum. Bunu yaparken ne düşündüğü mü ve nasıl hissettiğimi çok iyi biliyorum.

Mutluluktan havalara uçmuştum...

Yere çakılacağımı bilmeden...

Eskiden olsa sevdiğim, değer verdiğim insanlar için herşeyi yapardım. Bu dünyayı altüst etmek anlamına gelse bile yapardım. Yada ben öyle zannediyordum.

Sevdiğim insanlar ölmesin diye ölümü bile göze alırım derdim ama onları tek tek kaybettim. Onlar ölürken ben sadece izlemekle yetindim. Acı bile hissedemiyor um hata bir şeyler hissettiğim den bile emin değildim.

Eskiden bon boş baktığımı düşünürdüm ama şimdi boş bakışların yerini ruhsuz bakışlara bıraktığını göre biliyordum. Ben ben değilim, kuvvetin içine oturmuş bacaklarımı uzatmış duş başlığından akan soğuk suyu izliyordum.

Kıyafetlerim ıslanmış üzerime yapışmıştı rahatsız ediciydi. Göz yaşlarım suya karışarak yok oluyordu ilk defa iliklerime kadar yalnız olduğumu hissediyorum.

Sen hep yalnızdın...

Seni annen bile sevmedi...

Seni kimse sevmiyor....

O halde niye hâlâ yaşıyorsun?

Hıçkırıklara boğularak ağlamaya başladım. Omuzlarım sarsılıyor boğazımdaki yumru yutkunma mı zorlaştırıyordu. Daha on dokuz yaşına bir gencim ama yaşadığım hayatla yaşım bir değildi avuç içimi kesen jilet sanki ağırlaşmıştı.

Aldığım nefesler sanki yetmiyordu bunu yapmaya karar vermek benim için ne zor nede kolay olmuştu titrek bir nefes aldım. Ardımda bırakacak kimsem yoktu benim için üzelecek kimsem yoktu.

Kimsesiz çocuklar mutlu olmayı en çok hak edenlerdir...

Herkes ebeveyn olmamalıydı...

Yumruk haline getirdiğim elimi açtım. Avucum ince bir çizgi şeklinde kesilmişti suya damlayan kan suya karışarak rengini kaybediyordu. Diğer elimle jileti alıp sıkıca kavrayıp bileğime yaklaştırdım. Jilet tin keskin ucu tenime değince durdum.

Son bir kez dönüp kapıya baktım. Kapı kapalıydı evde su sesinden başka ses yoktu tebessüm ederek jileti bileğimi üzerine bastırdım.

jileti tenime bastırdığım da hissettiğim acıyla gözlerimi sıkıca yumarken bu son acı çekişimin

olduğunun bilincinde olarak, damarı mı kesecek gücü buldum Birkaç damla kan şimdiden suyla buluşmuştu.

Kesik kesik nefesler alıyordum.

Farkındayım bu sondu bu benim sonumdu. Kimsesiz yıkık dökük bir evin banyosunda ölmek benim kaderimde vardı. Son ana kadar kapıya bakmaya devam ettim. Bir ihtimal biri gelir beni kurtarır diye ama kimse gelmedi.

Bulanık görüyordum dudaklarımdan son nefesime karışan bir hıçkırık dökülürken hıçkırık de nefesim gibi yarıda kaldı..

Çocukluğumdan özür dilerim. Sana bir aile veremedim beni affet.

□□□

Oylamayı ve düşüncelerinizi, eleştirilerinizi yorum olarak bırakmayı

unutmayın<3

Tanıtım tutarsa yazmaya başlarım. Burda dursun şimdilik.