Gece 'den

Emin olmadığını görünce hışımla evden çıktım ne yapıcağımı bilemiyordum. Birşey demek kalbini kırkmak istemiyordum. Ama orada daha fazla kalamazdım. Hayalleri bahaneydi emin değildi biz olabileceğimize benimde ona zaman tanımam lazımdı .Belki böyle gitmemen gerekiyordu ama ben nasıl davranılır bilmiyordum ki. Yoldan bir taksi çevirdim havalimanına gitmesini söyledim. Yolda kafamda sadece Eylül vardı bu görev çok hayırlı olmucak gibi duruyordu. Ama düşünmemem lazımdı. Ahmet komutanı arayıp yola çıktığımı bildirdim. Taksici havalimanına giriş yaptığında yüreğimde bir sancı içimde bir kırıklık yarım kalmışlık vardı.

Hemen Ankara giden ilk uçağa bindim beni almaları gerektiğini Denize bildirdim. Uçak Ankara'ya indiğinde telefona aramalar ve mesajlar düşüyordu. Ama hiç birini görmezden geldim. Eylülün atmıcağını biliyordum. Denizi gördüğümde biraz olsun içim rahatlamıştık . Tanıdık insanlar her zaman iyi gelmiştir. Konuşmadık bir şey sormadı bende anlatmadım. Askeriye vardığımızda hazırlanmak için kendi bölümümüze gittik. Artık akşam olmuştu hava kararmıştı. Birazdan yola çıkıcaktık. Çıkmadan komutanın odasına doğru hareket ettim. Komutanın kapısını çalıp içeri girdim.Tekmil verdikten sonra kimse olmadığı için koltuğa geçip oturdum.

"Eylülü aradın mı ?"dedi.

"Hayır neden arıcam abi"dedim.

"Seni arıyormuş açmıyormuşsun merak etmiş buraya geliyormuş haber verirmisiniz dedi abin olduğumu biliyormu "

"Hayır söylemedim burayamı geliyormuş ."dedim .

Telefonuma baktım bütün aramalar eylülden di mesajlarda yanıma geliyormuş yetişemezse askeriyede kalıcağını merak etmememi filan yazmış. Telefonla hemen aradım ama açan olmadı.
"Ne zaman konuştun "dedim.

"3 saat önce filan " dedi

"Yaklaşmıştır biz göreve gidicez sen o gelince benim eve götürürmüsün anahtarı veriyim sana "dedim.

Anahtarı verdim içimde bir sıkıntı vardı ama ne olduğunu anlamadım. Geliyor Ömer senin için geliyor niye dert ediyorsun işte diye kendime telkin veriyordum ama yok sıkıntı gitmiyordu .

"Ben çıkıyorum ama Eylül sana emanet "

"Tamam abicim kendine dikkat et "

Sarılıp vedalaştık helikopter pistine doğru yürümeye başladım içim sıkılıyordu. Eylül telefonuma dönmemişti. Gelmemiştede daha umarım başına birşey gelmez diye düşünüyorken piste varmıştım çoçuklarla tek tek sarıldık. Her göreve giderken yaptığımız gibi helikopterde yerimizi aldık. Helikopter havalandı.
Yakında birlikteyiz Eylülüm çok az kaldı.

Ahmet komutandan;

Askeriyede oturmuş Eylülün gelmesini bekliyordum. Ama hala yoktu telefonu açmıyordu. Burdan ayrılamazdım kardeşime bir söz vermiştim. Gece yarısına yaklaşırken santral çaldı.
Karşıdaki kendini tanıttıktan sonra

"Komutanım hastahneden arıyorlar birimimize kayıtlı biri varmış ağır yaralıymış sizinle görüşmek istiyorlar "

"Bağla"dedim . Kimdi bu ne oluyordu böyle .

" Merhabalar komutanım ben doktor Ayşe , Eylül Yılmazın üstünden askeri personel kartı çıktı. Sizin biriminizde görev yaptığını öğrendik. Kaza yapmış kendisi ağır yaralı ailesine haber verebilirmisiniz durumu ağır ."

Dediğinde Ömer e ne dicektim 3 gün sonra dönücekti ama ben 3 gün içinde o kızı toprağa verirsem Ömeri nasıl tutucaktım. Düşüncelerden çıkıp hastahaneyi sordum. Hemen yola çıktım.

Yoğun bakıma almışlardı. Uyutmuşlar bekliyorlar durumuna mudahele edilmiş ama ne tepki vereceğini bilemedikleri için biraz toparlaması için komaya sokmuşlardı. Umarım çıkarsın ordan Eylül umarım.

Kimsesi yoktu haber vereceğimiz başını beklicek . Doktorlara söyledim vatanın evladı olduğunu çok iyi bakılması gerektiğini nişanlısı görevde olduğunu durumunu söyleyemeceğimizi diye biraz yalanda söylesemde bir şekilde bu durumu burada tutmam gerekiyordu.

Kapıya sigara içmeye indiğimde Ali komutana haber vermeliydim. Eylülle ulaşamazsa çok daha kötü olucaktı.
Yarın ilk işim onu aramaktı. Gece hiç bir yere gitmeden orda bekledim. Kardeşimin hatrını hiçe sayamıcağım buradan ayrılamazdım. Gün ışıkları ağrırken ağzından dökülen tek şey ,

"Uyan be Eylül uyan"oldu.

Saat 7 olduğunda Ali komutanı aradım olanları bir bir anlattım. Her şeyi söyledim. Oda yola çıkacağını söyleyip telefonu kapatı.Doktorların yanına gittim. Durumu hakkında bilgi almak için odasına girdim.

"Buyrun komutanım nasıl yardımcı olabilirim. "

"Askerim için burdayım doktor bey durumu nasıldır ."

"Hala stabil durumu güçlü birine benziyor , bu durumda başkası olsa dayanamazdı. Birini bekliyor gibi "

"2 gün sonra uyandıracağız ondan sonra durumunu daha net görürüz burda beklenmesine gerek yok ben numaranızı alıyım bir durum olursa bildiriyim" dedi.

Numaramı verdim odasında çıkıp askeriye gittim rutin işlerimi hallettikten sonra Ali komutan askeriyeye giriş yapmıştı.Yanıma gelmesini hiç istemiyordum. Odadan içeri girdiğinde ki yüzündeki acı sanki beni öldürmüştü.

"İyi demi durumu " Başka birşey dememişti. Ne kadar önemsediği yüzünden , ağzından çıkanlardan belli oluyordu.

"Hala uyutuyorlar ama iyi olucak"dedim ben bile inanmadım ama inanmak istiyordum. Beraber hastahaneye doğru yola çıktık. İlk doktorun odasına gidip bilgi aldık .Ordanda Eylülün yanına geçtik.

Her yeri yara içindeydi ağzına hortum bağlamışlardı her yerinden makinelere bağlı şekilde yatıyordu. Ali komutan hiç bir şey demedi sadece gözünden bir damla yaş aktığını gördüğümde çıkmam gerektiğini anladım.

Komutan böyleyse Ömer gelmeden iyileşmezse onu düşünmek istemiyordum.Komutan odadan çıktığında gözleri kıpkırmızı olmuştu. Her dakika bilgilendirmemi istedi .Uyanınca hemen aramamı söylemişti. Başımı sallayıp onayladım. Komutan yola çıktıktan sonra eve geçmiştim yorgundum ama uyuyamıyordum . Aklımın bir köşesi Ömerdeydi bir köşesi Eylüldeydi.

Duşumu alıp uzandım. Yarı uyur yarı uyanık halimle kötü geceleri daha kötü hale getirmiştim. 2 gün hastahaneye gidip geldim bir umut hep bekledim. Ali komutanı sürekli durumla ilgili bilgilendirdim. Bugün Ömerler görevden dönüyordu. Bu durumu anlatmamak için yok olmak istiyordum ama kaçış yoktu . Helikopter onları almaya çıkmıştı. Yaklaştıklarının haberi gelince helikopter pistine doğru ilerledim.